Atak mediów na rock progresywny?

koleżankaszklanka

Witam, muszę napisać pracę na temat *Atak mediów (brytyjskich) na rock progresywny?* jako, że nie jestem w temacie poszperałam w internecie i coś tam poczytałam. Ale nie wiem jak odnieść się do tego ataku mediów. Możecie mi pomóć?

gery · Wysłany: Wto 19:51, 03 Marzec 2015 Temat postu:

A co takiego wyczytalas?

koleżankaszklanka · Wysłany: Wto 19:56, 03 Marzec 2015 Temat postu:

Właśnie w tym problem, że o rocku progresywnym, historii itd jest sporo ale mam w pracy punkt *atak mediów bryt jego przyczyny* i tu nie mam nic. Nie wiem skąd mam to wziąść.

gery · Wysłany: Wto 20:00, 03 Marzec 2015 Temat postu:

To Ci nie pomoge, bo rowniez nie slyszalem nic o "ataku mediow na rock progresywny"

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Wto 20:37, 03 Marzec 2015 Temat postu:

Jaki atak? Jaka praca? O co w ogóle chodzi? Kiedy ten atak? W 1975? Teraz?

nihil reich · Wysłany: Wto 20:48, 03 Marzec 2015 Temat postu:

inb4 to znowu nieśmieszny "trolling"

koleżankaszklanka · Wysłany: Wto 20:49, 03 Marzec 2015 Temat postu:

Mam do napisania pracę na temat brytyjskiego rocka progres. w latach 60-70. Mam też opisać atak mediów - tu chodzi chyba o krytykę rocka progresywnego. temat jest narzucony więc mam z tym problem.

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Wto 21:01, 03 Marzec 2015 Temat postu:

Ok, ale co to za praca? Na studia jakieś? Na podstawie czego masz ją napisać?

koleżankaszklanka · Wysłany: Wto 21:07, 03 Marzec 2015 Temat postu:

To jest praca na zajęcia/wykłady na które zmuszona byłam chodzić (zajecia w jez. ang) ale nic nie rozumialam i teraz musze to napisac dla ulatwienia po polsku, ale na temat o ktorym nie mam bladego pojecia.

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Wto 21:12, 03 Marzec 2015 Temat postu:

Ej, to weźże sobie poczytaj angielską Wikipedię i tyle. Tam masz w połowie strony rozdział "Late 1970s decline", do którego zrobione są przypisy to cośtam napiszesz. Ogólnie chodziło o to, że jak w połowie lat 70' popularny zrobił się punk to rock progresywny się stał niemodny i w mediach brytyjskich się z niego śmiali krytycy i nie chcieli puszczać takiej muzyki w radio. I tyle w zasadzie.

koleżankaszklanka · Wysłany: Wto 21:28, 03 Marzec 2015 Temat postu:

Dzięki poczytam Wink

kobaian · Wysłany: Wto 22:42, 03 Marzec 2015 Temat postu:

Niepokonany Herakles · Wysłany: Śro 02:50, 04 Marzec 2015 Temat postu:

mahavishnuu · Wysłany: Śro 03:22, 04 Marzec 2015 Temat postu:

To w sumie dobry temat nie tylko na referat, ale nawet książkę. Jeśli nie siedzisz w temacie to w sumie współczuję. Na pewno nie ułatwi Ci to zadania. Źródła są wprawdzie rozproszone, jednak jest ich naprawdę mnóstwo. Internetowych nie będę Ci podawał, bo sama sobie znajdziesz.

Bardzo dużo ciekawych cytatów z ówczesnej brytyjskiej prasy muzycznej znajdziesz w polskich monografiach takich zespołów, jak: Pink Floyd (przynajmniej pięć różnych książek), Genesis (4 pozycje, znajdziesz tam zaskakujące komentarze Phila Collinsa na ten temat), Yes (dotychczas tylko jedna polskojęzyczna – Dan Hedges – „Cudowne opowieści”). Multum ciekawych faktów znajdziesz w książce Edwarda Macana „Progresywny urock”. Bez tej pozycji Twój referat sporo straci.

Jeśli będziesz miała problem z dotarciem do powyższych pozycji książkowych warto zagłębić się w lekturę brytyjskich tygodników muzycznych z tamtych lat. W Internecie pewnie trochę znajdziesz. Szczególnie warto spenetrować „New Musical Express” z 1977 roku. Akurat to czasopismo w drugiej połowie lat 70-tych mocno wspierało punk rockową rewoltę. Ukazywało się tam mnóstwo krytycznych tekstów wobec rocka progresywnego. Odszukaj recenzje płyt ELP „Works” (1977), Genesis „Wind and wuthering” (1976) i Pink Floyd „Animals” (1977). Szczególnie w przypadku tej ostatniej pojawił się cały katalog zarzutów dobrze pasujących do tematyki Twojej pracy.

Warto dotrzeć do słynnej relacji z koncertu Pink Floyd na łamach „NME” z okresu „Animals”, pióra Mike’a Oldfielda (w tym przypadku chodzi o brytyjskiego dziennikarza muzycznego, a nie słynnego muzyka). Tekst Oldfielda doskonale pokazuje główne wątki krytycznej recepcji progresu w tamtym czasie, ponadto odbił się on głośnym echem – na łamach prasy muzycznej toczono namiętne dyskusje. Gdyby nie było go w Internecie – bardzo obszerny cytat znajdziesz w monografii zespołu, która ukazała się w „Rock Serwisie” w 1983 roku (Zbigniew Szałankiewicz – „Pink Floyd – psychodeliczny fenomen”).

Warto dotrzeć do recenzji płyt, relacji z koncertów, które publikowane były w „Sounds” i „Melody Maker” w latach 1976-1978. Szczególnie w tym drugim znajdziesz sporo krytycznych uwag pod kątem rocka progresywnego.

Generalnie, gdy spojrzy się na ewolucję prasy brytyjskiej w latach 1975-1977 ewidentnie widać, jak unosiły się nad nią gęste opary konformizmu. Często żurnaliści chcieli być „na bieżąco”, podczepiać się pod modne trendy, poza tym istotne były także względy komercyjne. Punk był wówczas trendy, w jego promocję zaangażowały się brytyjskie molochy fonograficzne, aura sensacji i skandalu także miała swoje znaczenie – o takich ekscesach chętnie pisano, bo były nośne i zapewniały zwiększoną poczytność, co w dobie recesji brytyjskiej gospodarki także było istotnym argumentem. Radykalna zmiana postrzegania niektórych wykonawców z kręgu rocka progresywnego, np. Genesis w latach 1976-1977 dobrze pokazuje oportunizm i koniunkturalizm pismaków muzycznych w Zjednoczonym Królestwie. Ci sami, którzy na początku 1976 roku piali z zachwytu nad „A trick of the tail”, wybierając ten album najlepszą płytą roku już kilkanaście miesięcy później, w okresie apogeum punkowej rewolty, krytycznie postrzegali „Wind and wuthering”.

Temat jest ciekawy, jednak zdradliwy. Łatwo można popaść w stereotypy, które niechybnie wyprowadzą Cię na manowce. Ot, prosty przykład:
Nieprecyzyjny jest już sam temat Twojej pracy. „Atak mediów na rock progresywny” – to nie do końca tak było. Poszczególne zespoły i nurty prog rocka w latach 1976-1978 było oceniane bardzo różnie w brytyjskiej prasie. Nie sposób wrzucić wszystkich do jednego worka. Czasami różnice będą drastyczne. Owszem, glanowano Pink Floyd, ELP i Yes. Dostało się także trochę Genesis, jednak w tym wypadku krytyka nie była już tak radykalna. O innych wyrażano się z respektem, a nawet z uznaniem (VdGG, King Crimson). Dotyczyło to nie tylko dziennikarzy, ale także muzyków z kręgu punk rocka. Nawet Johnny Rotten wyrażał się z uznaniem na temat Petera Hammilla. Nie było nagonki na scenę Canterbury czy też krautrocka – a więc dość istotnych segmentów progresywnego idiomu. Często opinie wśród dziennikarzy były bardzo podzielone, co dobrze pokazał choćby odbiór „Tormato” (1978), który doczekał się bardzo pochlebnej recenzji Chrisa Welcha na łamach poczytnego tygodnika „Melody Maker”.

Wątków jest tu naprawdę mnóstwo. W razie wątpliwości pisz. Na pewno ktoś na forum podsunie Ci ciekawe rozwiązania. Jest tu trochę ludzi, którzy siedzą w progresie.

Swoją drogą, czemu u nas na studiach nie wyznaczali obowiązkowo takich ciekawych tematów. Smile

Na zajęciach z historii sztuki częstowali nas drętwymi, sztampowymi tematami, których nie wspominam najlepiej.

Arcturus · Wysłany: Pią 02:57, 20 Marzec 2015 Temat postu:

Bardzo ciekawe przemyślenia mahavishnuu, jednak taki atak mediów popularnych na wszystko co lśni złotem, zastępując tanim badziewiem promowanym wszędzie gdzie się da, nie odnosił się wyłącznie do zamykania przez media drogi poznania prog rocka i robienia tych punkowych klapek na gały. Wszędzie gdzie się dało zwęszyć kasę promowało się to co mogło się dobrze sprzedać. Już w latach 30', 40' XXw. grano nawet w samym Nowym Orleanie coś na kształt tamtejszego popu (nazwijmy to muzyką knajpianą, taneczną, jak kto woli.) ograniczając możliwości wybicia się zdolnym, innowacyjnym muzykom (zakładam że podobnie sytuacja się miała dużo wcześniej, np. gdy tworzyli klasycy wiedeńscy), ale jakoś zawsze chłam się nudził, wykruszał i ostatecznie pamiętamy to co dobre. Gorzej widzi się sytuacja teraz, w czasie internetu, gdzie zostaje wszystko co złe i rynku fonograficznego wartego 100 razy więcej hajsów niż był warty dawniej.