Czego teraz słuchasz? / Kogo teraz ruchasz?

Filas

Dzisiaj sobie znowu próbuję Areę wkręcić, w sumie bardzo interesujące, tylko trochę rozrzedzone. Ale interesujące niezmiennie.

Cizar

Ja słuchałem tylko Arbeit macht frei, ale jest tak bardzo fajny album, że nie wiem, czy opłaca się resztę poznawać.

zuy_pan

Cizar

zuy_pan

Jak byś się nie upierał na In Rock masz Speed King, Child in Time, Into the Fire i Black Night. Podręcznikowy przykład hard rocka w całej rozciągłości, zdefiniowanie stylu zespołu, stworzenie schematów które później powielali, sorry, ale naprawdę, nie ma szans żeby MH było lepsze od DPIR.

mahavishnuu

Kapitan Wołowe Serce

Miałem pisać o Arei, ale widzę, że Mahavishnu mnie uprzedził Wink

Czytajcie go z uwagą, bo mądrze mówi.

Cizar

No, wielkie dzięki za szybką i rzeczową odpowiedź, jak mają coś rzeczywiście lepszego, albo na tym samym poziomie jak Arbeit to się biorę za to czym prędzej.

Filas

Terry Riley - In C. Klawe bardzo, muszę sobie jakiś inny rilis jeszcze znaleźć bo przecież to improwizacyjne jest motzno, więc ciekawe jak zabrzmi w innym wydaniu.

mahavishnuu

Terry Riley zasługuje na własny, oddzielny wątek, co też zaraz uczynię.

Filas

801 - Listen Now. Niby fajna ekipa (granie Manzanery mi się spodobało w sumie), ale jakoś brzmi to tak... dziwnie. Może przez to że to dopiero początek płyty.

Pieprzyć to, odpaliłem White Noise.

Vilverin

Coltrane - Blue train.

Chyba jednak wolę A love supreme. Więcej tam przestrzeni.

citizen_insane

Todd Rundgren - A Wizard, A True Star

Ło ja cię, jakie to kolorowe.

http://www.youtube.com/watch?v=zVatBy_4GpM

Filas

Massacre. Fajna grupa, trochę rozwlekłe te improwizacje, ale to raczej jęki nowicjusza.

Pawliq88

Wujo Zappa - Zoot Allures bo właśnie zakupiłem Smile

wydaje mi się że ta płyta to jedna z tych od których można rozpocząć słuchanie Franka

Kapitan Wołowe Serce

Gentle Giant - Free Hand

Coraz mocniej utwierdzam się w przekonaniu, że zespół ten, może poza czerpiącą z awangardy Ośmiorniczką, to przykład niemal idealnej muzyki rozrywkowej. Świetne melodie, bardzo subtelna forma, szlachetna, ale daleka od posągowości. Coś jak wiersze Brzechwy - bardzo misternie skonstruowane, a przy tym zabawne, łatwe w odbiorze - rozrywkowe.

kobaian

mahavishnuu

Pamiętam jako swego czasu „Tylko rock” (dokładnie redaktor Grzegorz Kszczotek) lansował tezę, jakoby najlepszymi płytami Giganta były debiut i „Three friends”. O ile z tą drugą jeszcze byłbym skłonny się zgodzić, to faktycznie jeden z pięciu ich najlepszych albumów, to już w przypadku debiutanckiego krążka mam mocne opory. Doceniam ich ogromny skok jakościowy i wręcz rewolucyjną zmianę stylistyki, jednak ta płyta jeszcze zbyt mocno tkwi w standardach mainstreamowego progresu. Brakuje jej subtelności, bogactwa harmonicznego, wyrafinowania kontrapunktycznego, objawiającego się choćby w bardzo interesującym wykorzystywaniu faktur polifonicznych. Czasami ta pierwsza płytka jest nawet trochę stereotypowa. Najmniej podoba mi się wtedy, gdy zespół ciąży trochę w stronę hard rocka. Z tych klasycznych płytek z lat 1970-1976 ta podoba mi się najmniej. Wolę nawet „Interview”, na którym słychać momentami pewne wyjałowienie w sferze melodycznej, zespół zaczyna się niepokojąco powtarzać, jednak w sferze muzycznej to jest nadal naprawdę dobra rzecz. Ich pierwsza płyta ma jednak pewien walor edukacyjny – można ją polecić osobom słuchającym tego „normalnego” progresu. Myślę, że prędzej podejdzie im właśnie ta płytka niż te z lat 1971-1976.

Co do odbioru ich muzyki to pamiętam, że gdy poznawałem stopniowo ich dyskografię największe problemy miałem z „In a glass house”. To był krążek, który trzeba było przesłuchać kilka razy, aby go jakoś ogólnie ogarnąć. Potem i tak wychodziło jeszcze wiele detali… Natomiast „Octopus” odebrałem jako płytę względnie łatwą w odbiorze. Jej zaletą jest zresztą spore zróżnicowanie materii muzycznej. Z jednej strony znajdziemy na niej typowe dla nich powykręcane struktury rytmiczno-harmoniczne, nierzadko mocno dysonansowe z ciekawymi teksturami ciążącymi w stronę polifonizacji języka, szczególnie w partiach wokalnych („The advent of panurge”, „The knots”), z drugiej bardziej konwencjonalne ballady, które po pewnych retuszach aranżacyjnych mogłyby nawet zaistnieć wśród szerszego grona słuchaczy, nie tylko progresywnych („Dog’s life”, „Think of me with kindness”), pojawiają się oczywiście nawiązania do muzyki dawnej („Raconteur troubadour”) czy też wreszcie utwór o wręcz hard rockowej ekspresji, oparty na prostych i wyrazistych riffach („River”). Ta płyta to chyba najlepsza wizytówka zespołu i jednocześnie przykład, jak w oryginalny i twórczy sposób można wykorzystywać dziedzictwo muzyki klasycznej.

Filas

A mnie chyba dla odmiany Szklarnia wchodzi najlepiej. Z jakiegoś powodu trafia do mnie najbardziej.