Łzy w oczach przy słuchaniu muzyki

megadziobak

Mieliście kiedyś taką sytuację, że słuchana muzyka spowodowała, że napłynęły wam łzy do oczu? Słuchanie muzy przy krojeniu cebuli albo wyciąganiu strzały z ramienia się nie liczy.

Mi raz się przydarzyło coś takiego, rzecz dla mnie zagadkowa, gdyż nie była to wcale muzyka specjalnie wyrafinowana, zawsze wręcz wydawała mi się trochę przesadzona, zbyt bombastyczna. Chodzi mianowicie o końcówkę uwertury 1812 Piotra Iljicza, gdy dzwony biją i armaty walą (tutaj od 14:55). Nie wiem dlaczego tak ta muzyka na mnie zadziałała, w każdym razie ogarnęło mnie wtedy niezwykłe wzruszenie.

Piszcie sfoje historie o oddziaływaniu muzyki na emocje.

citizen_insane

Dwa takie przypadki sobie przypominam: jak po raz pierwszy słuchałem ostatniego utworu z "( )" Sigur Rós oraz przy drugiej części solówki z Feedbackera. Sigur Rós aż tak już na mnie nie działają, ale Feedbackera jak sobie czasem puszczę to do tej pory zdarza mi się przy tym wejściu gitary uronić męską łzę.

lomyrin

W gimnazjum byłem bardzo poruszony tym i tym, ale nie ciekło z oczu. Niemniej jednak jakieś tam doznanie ekstatyczne było.
Kolejny raz tak miałem jak pierwszy raz wchodziłem na Granaty w Tatrach i spoglądałem na widok na Czarny Staw Gąsienicowy.
Teraz czasami mi się uda doprowadzić do takiego stanu przy Bachu Janie Sebastianie (Pasje/Msze).

Niepokonany Herakles

che

Pamiętam jak miałem doła lata temu albo nawet dawniej i włączyłem sobie płytę "Wildhoney" Tiamatu. Na piosence Gaia bardzo się wzruszyłem. Łzy co prawda nie uroniłem, bo zacisnąłem mocno zęby, ale było blisko. Śmiejcie się ale to prawda.
Macie i płaczcie.
http://www.youtube.com/watch?v=mOnn6qqR9y4

kobaian

Łzy wyciska kilka rodzajów utworów. Przede wszystkim są to kompozycje z muzyki poważnej z dominującym wysokim żeńskim wokalem. Np.
http://www.youtube.com/watch?v=he95Y0WkGQU
Taki wokal potrafi mózg zmienić w galaretę, jeśli człowiek się w to wsłucha. Jak do tego dodać te rozbrajająco lekkie smyczki, zdające jakby sprawę z tego, że mimo cierpienia życie toczy się dalej.
Drugi typ, to dobrze skomponowane utwory dramatyczne. Gdy w "Cyganerii" Pucciniego następuje w ostatnim akcie moment ciszy. Żadna z postaci nie zdaje sobie sprawy ze śmierci Mimi, natomiast dzięki muzyce i tej niesamowitej pauzie widz-słuchacz zdaje wie od razu, co się właśnie stało.
http://www.youtube.com/watch?v=fwACXjRXVUg
No i na koniec warto wspomnieć o pieśniach, które mają w sobie coś niewyjaśnionego, co wzbudza niesamowite uczucie smutku, np. o słynnej pieśni samobójców:
http://www.youtube.com/watch?v=8Kkxbw3s2pM

Twisted Nerve

Dwa razy czy trzy wzruszyłam się przy czwartej symfonii Czajki

ZIELONA GÓRA

Rune of Torment

Ja się łatwiej wzruszam niż kiedyś, ale autentyczną łzę uroniłem chyba tylko przy słuchaniu Jex Thoth w 2008, bo mój organizm oszalał z satysfakcji Laughing

Pawliq88

Zawsze kiedy przerywam odwyk Purplowy Very Happy

Filas

"Here Comes The Flood" w wersji z Exposure niszczy. Tak bardzo płacz.

Carpetcrawler

W wersji z debiutu Piotrka niszczy bardziej.

Vilverin

W tej materii to do głowy przychodzi mi Never let mi down again Depeche Mode. Wzruszający kawałek.

John Cipolina

"Łzy podczas krojenia cebuli"
Generalnie ciężko coś takiego osiągnąć. Kiedyś próbowałem się doprowadzić do płaczu słuchając "Final Cut" do oporu Laughing

, przy czym i tak byłem już zdołowany i troszkę mi się nawet udało, ale to tylko wtedy.
Mogę za to wymienić utwory, które mnie jakoś poruszają. Na pewno "Moon in June", czasami też mięknę od głosu Sandy Dany z Fairport Convention, np. ostatnio "Fotheringay", a jeszcze kiedyś "Who Knows Where the Time Goes?".
Flora Purim w naiwnej pioseneczce "What Game Shall We Play Today?" też daje radę.

Niepokonany Herakles

to faktycznie poruszajaca muza

John Cipolina

Ironia czy szczerość?

Niepokonany Herakles

Ironia. Nie dziwie Ci sie, ze ciezko Ci doprowadzic sie do takiego stanu, skoro podane przez Ciebie utwory wcale sie do tego nie nadaja.

John Cipolina

Ze względu na jakie cechy?

Niepokonany Herakles

plytkosc i ogolna slabizne.

John Cipolina

Aha, przekonałeś mnie.

Niepokonany Herakles

ironia czy szczerosc