David Lynch

Filas

Kojarzy mi się z takim pewnym panem, który wszędzie wplata Hitlera, że on to nie będzie robił za czyichś nauczycieli.

Skoro już o tym wzmiankujesz, to łaskawie nakreśl jaki to ma związek z tematem, bo póki co to bardziej leży w gestii zdyskredytowania mnie niż tego, o czym się wypowiadam. To już jest bardzo brzydka erystyka.

zuy_pan

>w1977 zrobił dobre efekty bez budżetu
>w 2017 zrobił chujowe efekty

No, to na pewno nie specjalnie

doggod

Filas

A, okej, to jesteśmy kwita, ma to sens.

kobaian

Widzę, że dyskusja została nieźle strollowana.
Uwielbiam argumenty negujące podstawy jakiejkolwiek dyskusji.

1. Skoro Lynch użył jakiś środek, to znaczy że zrobił on celowo i jest to dobre.
Podoba mi się argument. Rozumujmy dalej. Skoro Black Sabbath nagrał płyty z DIO i zmienił stylistykę, to jest to celowe i dobre. Przecież wcześniej grał dobrze, więc to co grał potem też musi być dobre.

2. Ciesze się, że Wam się nie podoba, bo Wy byście tylko wszystko interpretowali, a że ja nie potrafię interpretować, to mnie się podoba i lepiej na tym wychodzę.

Obawiam się, że także słuchacz disco-polo też generalnie lepiej wychodzi od słuchacza free-jazzu, bo znajdzie w swoim otoczeniu więcej muzyki, która mu się spodoba, a ten od free-jazzu co rusz będzie musiał zatykać uszy. Tylko co to niby ma wspólnego z jakością samej muzyki?

3. Wisienka na torcie: "za mało filmu".
Można zawsze nakręcić film o filmie, ręczę, że będzie w tym więcej filmu niż w jakiejkolwiek dyskusji o filmie.

-------------------------

Główny wątek w TP3 wygląda następująco: mamy Coopera rozdwojonego na Dougiego i Mr C. My wiemy, że jest dwóch Cooperów, ale inni nie wiedzą i obserwujemy, jak ustalają kolejne fakty. Czyli jak w tandetnym kinie sensacyjnym, gdzie najpierw widzisz, kto zabił, a potem kibicujesz detektywowi, gdy ten tropi sprawcę.
Po drodze obserwujemy różne sceny z udziałem naszego podwójnego bohatera, które tak naprawdę niewiele wnoszą do jego/ich charakterystyki. Tzn. są takie, które wnoszą, gdzie dowiadujesz się czegoś nowego, ale większość po prostu utwierdza widza, że ma z jednej strony do czynienia z dobrodusznym głupkiem mającym szczęście, z drugiej z wyrachowaną maszyną do zabijania. W dodatku film obfituje w jakąś nachalną, oczywistą dla widza symbolikę. Mr C to doppelganger zamieszkały przez BOBa. Nie domyśliłbyś się drogi widzu, więc twórcy ci pokażą to ze 100 razy. Czerwony pokój to miejsce, gdzie bohaterowie czują się zagubieni i tracą grunt pod nogami. Nie domyślisz się tego widzu, więc twórcy pokażą ci, jak podłoga się pod Cooperem rozstępuje. Itd, itp, przykładów można mnożyć.
Widz oczekuje nie tylko tego, aby Gordon ze swoją ekipą wreszcie dowiedzieli się tego, co i my od początku wiemy, ale także, a może nawet przede wszystkim, czeka na konfrontację dobrego Coopera ze Złym. Problem z gościem w zielonej rękawicy nie polega na tym jak dla mnie, że wygląda jak wygląda, bo jest to zapewne rzeczywiście jakiś celowy zabieg, lecz na tym, że tak naprawdę, dzięki niemu, do oczekiwanej konfrontacji nie dochodzi. Tzn. mało wymagający widz, może jest i zadowolony, bo Mr C został pokonany, ale skoro już jesteśmy męczeni tematem rozdwojenia, to wypadałoby zobaczyć dobrego Coopera, który musi zmierzyć się z bagażem związanym z działalnością Mr C - swojej ciemnej strony. Zamiast tego, Cooper przyłazi na gotowe, najpierw Lucy strzela do Mr C a potem gość z zieloną rękawicą rozprawia się z BOBem. Dzięki temu temat rozdwojenia osobowości Coopera można uznać za całkowicie zmarnowany, a z mordęgi widza, który cały serial był utwierdzany, że ten dobry jest taki, a zły taki - nie wynika absolutnie nic. Można było to pokazać w kilku scenach w jednym odcinku i wyszłoby na to samo.
Ale żeby nie było tak łatwo, mamy motyw śniącego i przejście przez drzwi. No, pomyśli sobie widz, zaczyna się ten Lynch, którego znamy z poprzednich filmów. Mamy tu niby typową Lynchowską woltę. Okazuje się, że centralną postacią nie jest Cooper, tak jak się nam wydawało, tylko Laura. Problem w tym, że perypetie dwóch Cooperów nic szczególnego nam o Laurze nie mówią. I to jest zasadnicza różnica między tym zwrotem akcji, a zwrotami z ZA czy MD.

Oczywiście zawsze można mówić, że fajne, bo Lynch robi sobie jaja z telewizji, kinematografii, ma dystans do samego siebie. Ale czy w poprzednich dziełach tego naprawdę nie było? Było to i było dużo więcej innych rzeczy. W TP z tego, co więcej, niewiele się ostało, jak na mój gust.

doggod

Filas

zuy_pan

Jakby uznać płyty z Dio za celowy dowcip Iommiego w celu trollowania fanów metalu to bym pochwalił za udaną akcję. Jak Lynch używa kiepskich efektów bawiąc się kiczem i konwencją telewizyjną w celu wprowadzenia do filmu pewnej warstwy autoironii względem własnej twórczości czy względem ogólnie zjawisk szołbiznesu i robi to w taki sposób, że ja praktycznie od początku to tak odczytałem i taka nieoczywista satyryczna warstwa serialu mnie zwyczajnie bawiła, to uznaję ją za dobrą i chwalę Lyncha za skuteczny trolling, który zresztą był aż za bardzo widoczny w niektórych fragmentach (Dżaaast juuu eeed aj)

Twisted Nerve

kobaian

Filas

Prawdziwie sensowny, subtelny sarkazm i zaczepka słowna serial vs film, naprawdę spodziewałem się czegoś więcej, kobaianie, ale dobra próba Wink

Nie wiem czy jest konieczność podpierania "podobało mi się" i drugiego "weźcie dajcie se siana, bo tam jest burdel". Jeżli tak, to spróbuję to uargumentować.

Tak was widzę Wink

doggod

Krytyka tego sezonu TP nie oznacza, że dzieło to jest słabe i niewarte obejrzenia. Gdyby tak było, nie katowałbym się przez ponad 18 godzin na jego oglądanie. Ani nie spędzał pewnie drugich 18. na wielokrotnym przyglądaniu się wybranym scenom, analizowaniu użytej tam numerologii, symboliki przedmiotów, wieloznaczności języka angielskiego (nota bene tłumaczenie było kiepskie do tego filmu), etc. Krytykę tego filmu zaserwował tu nie jakiś troll, który nie docenia Lyncha i jest zamknięty na jego styl czy poetykę filmową, tylko prawdziwy miłośnik i kibic Davida Lyncha, nie tylko jako artysty, ale też i człowieka.
Krytyka ta nie miała też kontekstu całościowego, odnoszącego się do całej kinematografii, ale odwołująca się jedynie do tego, co do tej pory stworzył Lynch. Innymi słowy, słabość tego filmu zestawiałem z jego innymi filmami, bo to całkowicie jest inny poziom (na korzyść Lyncha) niż 99% łajna, które jest serwowane w TV czy kinie.
Poza tym, jestem wciąż chłonny i otwarty na zrozumienie warstwy fabularnej, w tym wizualnej symboliki. I na przykład wczoraj, oglądając ponownie z żoną wybrane fragmenty pierwszych odcinków III serii dostrzegłem coś, co nieco zmienia mój pogląd na wątek z zaginionym Jerrym, który wcześniej uznałem za niepotrzebny w tym filmie. Wystarczył jeden szczegół, by mieć przyjemność z tego, ze się jednak myliłem w ocenie tego wątku.
Nie będę jednak o nim tu pisał, bo jak się okazuje, poza kobaianem, nikomu nie zalezy na zgłębieniu struktury znaczeniowej tego filmu, kosztem intuicyjnego upajania się efektami wizualnymi. I żeby była jasność, ja też lubię efekty wizualne, ale wówczas wybieram do obejrzenia taki film, który został nakręcony w tym konkretnym celu, by zadziwić moje oczy... tylko moje oczy, nic więcej.

Kłopoty z Myszami