Rory Gallagher

Niepokonany Herakles

Rory Gallagher był irlandzkim gitarzystą i wokalistą bluesrockowym. Zaczynał jako lider tria Taste w drugiej połowie lat sześćdziesiątych, natomiast od roku 1971 zajął się karierą solową. Jego płyty prezentują dość równy poziom, tak więc można spokojnie słuchać po kolei, choć za najbardziej reprezentatywne uznawane są Deuce, Tattoo, Calling Card i Photo Finish oraz koncertowy Irish Tour. Polecam tego pana, wstyd go nie znać. Był świetnym gitarzystą i ładnie śpiewał, a przy tym był twardzielem, który nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci, a także pisał mądre teksty o ciągłym byciu w drodze, alkoholu, byciu wyrzutkiem i tak dalej. YAZDA!

Kapitan Wołowe Serce

Słyszałem jedynie Irish Tour. Rzeczywiście dla fana blues rocka to obowiązek. Dla mnie, człowieka miłośnikiem gatunku niebędącego była to natomiast bardzo przyjemna przygoda. Świetnie facet grał na tej gitarze, filing miał maderfaker taki że ja cię kręcę. Innych rzeczy jak dałem do zrozumienia nie znam i kiedyś będę musiał nadrobić.

Niepokonany Herakles

Jeśli nie chce Ci się słuchać wszystkiego, ani po kolei, to bierz com wymienił. To dobre płyty.

Kapitan Wołowe Serce

Spox, tak zamierzałem zrobić. Jak przyjdzie mje ochota na blues to se zdobędę.

Kapitan Wołowe Serce

Słucham obecnie drugiego albumu grupy Taste (On the Boards z 70 roku). Bardzo fajna muza. Nawet trochę jazz-rocka się na tym znalazło : )

thon022

brudny, knajpiany, biały bluesrock którego ... za bardzo nie cenię Rolling Eyes

Nie wiem czemu. Znam trochę jego nagrań, z 2 płyty, ale lubię raczej pojedyńcze utwory, i to raczej , hm, do połowy Smile

. Bo nie trzymaja napięcia - zaczynają się przeważnie ekscytująco, a potem prawie zawsze robi się już nudniej Confused

http://www.youtube.com/watch?v=dciq4eWgqHo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=WJkgC5Isjws&feature=related

o tu się robi coraz fajniej w miarę słuchania i jest git

http://www.youtube.com/watch?v=pxpGXRDZ8io&feature=related

Razz

Kapitan Wołowe Serce

Zgłebiam jego dyskografię. I o ile koncerty miał zajebiste, to w studio jest nie więcej niż nieźle. Czasem mocno pachnie jakimś Lynyrd Skynyrd, czy innym popującym bluesem. Studyjnie zdecydowanie lepiej grał z Taste.

Kapitan Bomba

Mam ambiwalentne odczucia co do jego dyskografii. Lubię gościa, bo potrafił wiele razy zagrać z fantazja godną podziwu, ale nie będę bezkrytyczny. Koncert z Irish Tour 74 jest po prostu zajebisty. Reszta jest niestety nierówna. Pierwsze albumy bardzo dobre, późniejsze wyraźnie słabsze. Czasem jest też tak, że gość na jednym albumie ma przebłyski prawdziwego geniuszu i ma słabsze hard rockowe momenty, które i tak stoją na poziomie dość wysokim, ale zmieszane z prawdziwymi perełkami tworzą dość dziwne zestawienie i wydają się nawet słabsze niż są.

Pierwsze cztery albumy naprawdę fajne. Reszta to już tylko hard rock, ale i tak hard rock z wyższej półki niż przekrój gatunku, no i trochę pop rocka też się na tych późniejszych albumach znajdzie. Mi tam to nie pachnie Lynyrd Skynyrd, bo to jakieś takie za mało amerykańskie. Pachnie mi to bardziej białym knajpianym blues rockiem jak ktoś tutaj pisał. Czuć w tym irlandzką, wyspiarską duszę. Słyszałem, że Lemmy był przez jakiś czas pod wpływem Gallaghera i że wiele lat później kawałki Motorhead aranżował na taką knajpianą produkcję. Chociaż ja jej u Motorhead jako czegoś stałego poza debiutem za bardzo nie dostrzegam. Dobra muzyka, ale nie pozbawiona wpadek i wad.

che

Zaczynam ostatnio doceniać takie granie. Podobnie mam z Vanem Morrisonem.

Kapitan Wołowe Serce

che

Kapitan Wołowe Serce

Dla mnie jest spoko, ale i tak wolę koncertówki. No i pierwsza trafia do mnie bardziej.

RoryGallagher · Wysłany: Pon 19:04, 13 Marzec 2017 Temat postu:

Rory Gallagher to mój ulubiony wykonawca solowy, przynajmniej jeśli chodzi o rock i blues. I jeden z ulubionych gitarzystów. "Irish Tour '74" to jedna z najlepszych koncertówek, mnóstwo energii i porywających improwizacji. Osobiście bardziej cenię studyjny debiut, na którym Rory pokazał się przede wszystkim jako świetny kompozytor. To bardziej stonowany album, w przeciwieństwie do czadowego "Irish Tour", dlatego trzeba znać je oba, żeby mieć pełniejszy obraz twórczości Gallaghera. Drugi album, "Deuce", niewiele ustępuje poprzednikowi. Na tym longplayu po raz pierwszy nawiązał do tradycyjnej muzyki swojej rodzimej Irlandii - w rewelacyjnym "I'm Not Awake Yet". Później bywało różnie, zdarzały się słabsze albumy, ale jakiejś tandety nigdy nie nagrał. Osobiście lubię te bardziej hardrockowe longplaye z drugiej połowy lat 70. - szczególnie "Calling Card" i "Top Priority" - choć nie mogą się równać z trzema wymienionymi wyżej.

Przed rozpoczęciem kariery solowej Rory nagrał dwa dobre albumy z grupą Taste - stricte bluesrockowy "Taste" i bardziej różnorodny "On the Boards", na którym słychać wpływy folku, psychodelii, a nawet jazzu.