Colosseum

Kapitan Wołowe Serce

Jazz rock nie jedno ma imię. Czasami jest to właściwie jazz, tyle tylko że muzycy podłączyli się do prądu. Niejednokrotnie jest to rock z jazzowymi wstawkami i aranżacjami. Są w tym nurcie rzeczy bardzo awangardowe, psychodeliczne, spokojne, ale też i bardziej energetyczne niż nie jedna kapela hard rockowa. Są też zwykłe rockowe piosenki. Ale takie trochę inne, tak że właściwie ciężko powiedzieć czy jest to rock, jazz, blues czy jeszcze co innego, a może wszystko naraz. I tak właśnie grał brytyjski zespół Colosseum. Grupa ta jest jednym z prekursorów mieszania rocka i jazzu. Może nie takich pre prekursorów co to próbowali grać fusion zanim jeszcze ktokolwiek słyszał o takim zwierzu, panowie z Colosseum nie byli najpierwszejsi. Ale był to jeden z tych zespołów który nadawał ton jazz-rockowi kiedy ten z mętnej idei zaczął zamieniać się w nowy nurt muzyczny, kształtować się z pełną mocą.

Colosseum, co już powyżej zasugerowałem nie grali godzinnych awangardowych impresji. Były to po prostu piosenki, ale za to jakie! Jazzowo rozkołysane, lekko rozimprowizowane, z rockowym pazurem, z licznymi posmakami bluesa, znakomitymi melodiami, do tego świetnie zagrane. Zespół funkcjonował z latach 68-71 (później się reaktywowali, ale tego już nie znam, ponoć lekko zalatuje kaszaną, ale póki co nie wiem), z czego chyba największą świetność przeżywał w 69, kiedy to wydał dwie najlepsze ze swoich płyt studyjnych. Ich muzyka nie odbiega znacząco od tego co grało się w tym właśnie roku. A więc muzykę na ogół stosunkowo prostą, choć świetnie zaaranżowaną. Ciążącą raczej ku krótszym formom, chociaż oczywiście suity też się im zdarzały. Właściwie ciężko mi sobie wyobrazić jazz rock bardziej przystępny dla laika aniżeli Colosseum.

Dyskografia klasycznego zespołu przedstawia się następująco:
Those Who Are About to Die Salute You (1969)
The Valentyne Suite (1969)
The Grass Is Greener (1970) [tylko w USA]
Daughter of Time (1970)
Colosseum Live (1971)

Na wyróżnienie zasługują przede wszystkim dwa z tych albumów.

-Valentyne Suite

to jedna z czołowych płyt 1969 roku. Dziś jest już nieco zapomniana, ale 40 lat temu zrobiła spore wrażenie. Gorąco polecam ten album nie tylko fanom jazz rocka i progresu, ale w ogóle każdemu miłośnikowi rockowych dźwięków. Świetna płyta, zawiera normalne piosenki, z wokalem, zwrotką refrenem, melodią, dość prostym rytmem - słowem żadnego hałasu czy kakofonii. Ten album powinien zainteresować zarówno fanów Deep Purple jak i Kultu. No, chyba że ktoś lubi jak mu napierdalają do ucha, to wtedy Valentyne Suite niech omija łukiem szerokim.

-Colosseum Live

jest dla nieco bardziej wyrobionego słuchacza. Bardzo blues rockowa rzecz, jeżeli lubisz np. Allmanów albo Ten Years After, to płyta - choć to jednak inny styl niż tamci - jest dla Ciebie.

Colosseum jest zespołem bardzo ważnym, w pewnych kręgach kultowym. Jest to taki - zachowując proporcje, pamiętając o totalnej różnicy stylistycznej - jazz rockowy Camel, a więc muzyka dość prosta jak na swój gatunek, która nawet totalnego laika nie przerasta, a przy tym stoi na wysokim poziomie. Polecam zapoznanie się przynajmniej z Valentyne Suite. Kto spróbuje nie będzie żałował!

Niepokonany Herakles

Znam tylko Valentyne Suite. Płytę mógłbym określić mianem "niezłej". Niby jest tam sporo fajnych rzeczy, masa ciekawych momentów, pomysłów, rozwiązań itd. ale w porównaniu do moich ulubionych rzeczy osadzonych w tych szeroko pojętych jazz-rockowych klimatach (czyli od Soft Machine i Nucleusa, przez Pogodynki do Davisa) jest to mniej więcej druga liga.

Kapitan Wołowe Serce

Bo to zupełnie co innego jest. To taki jazz rock dla ubogich i pod takim właśnie kątem trzeba go oceniać. Jeżeli ktoś na codzień słucha Beatlesów, Led Zeppelin czy innej muzyki dobrej ale prostej to przy Davisie odpadnie, a Colosseum jest dla niego w sam raz. A tak poza tym to Valentyne Suite jest świetnym albumem. Faktycznie znacznie gorszym od np. Jacka Johnsona (podobnie jak ogromna większość płyt kiedykolwiek wydanych), ale i tak stoi na bardzo wysokim poziomie.

Poza tym polecam Twojej uwadze Live. To bardziej bluesowe granie, może prędzej do ciebie przemówi.

Metal_Hammer · Wysłany: Nie 15:23, 07 Marzec 2010 Temat postu:

Słyszałem jedynie Valentyne Suite. Nie lubię piosenkowych albumów, nie przemawiają do mnie, ale ten jednak przemówił. Znacznie bardziej wolę instrumentalną muzykę (głównie mam na myśli jazz, chociaż istnieje coś takiego jak Vocal Jazz)

PS. Piękne to Koloseum, jedno z moich ulubionych zabytków

Lalena

Jeden znajbardziej wpływowych i waznych zespołów konca lat sześćdziesiatych i poczatku siedemdziesiatych. Szkoda , że obecnie zapomniany i tak bardzo niedoceniany. Najbardziej lubię The Valentyne Suite. Po prostu coś świetnego.

odi.profanum

Koncertowka z 74' zajebista, sobie słuchałem jej ostatnio Very Happy

Carpetcrawler

Valentine suite słuchałem kiedyś tam, chyba mi się podobało, ale niewiele z tego pamiętam. Na pewno zła muzyka to nie była, jak Kapitan napisał, idealna by wejść w świat jazzu i jazz rocka.

niszczuk

słucham sobie utworów z Valentyne Suite - na razie tylko na youtube - i rzeczywiście, z perspektywy osoby, która kocha hard rocka i stoner, taki jazz-rock to jest to. wchodzi bardzo gładko.

Pawliq88

Dziś przypominam sobie debiut, i Valentyne Suite. Słuchałem tych płyt dawno temu, i na potrzeby zabawy 69 odsłuchuje jeszcze raz, ale takie mi się stosunkowo proste to granie wydaje teraz w stosunku do niektórych jazz rocków. Ale na debiucie jest fajny bluesik Backwater Blues Cool

Kapitan Wołowe Serce

Dziadki z Colosseum wydały kilka miesięcy temu nową płytę. Jest gejowa - nie polecam.

W sumie nie słuchałem, aż do dziś, żadnego z ich albumów nagranych po reaktywacji i teraz już wiem na pewno, że robiłem dobrze. Time on Our Side to nie jest może totalny chłam, ale generalnie goście grają tam tak, jak wyglądają, czyli dosyć ciulowo. Jak się to porówna już nawet nie do Suity Walentynkowej, ale do w całości nagranej z Farlowem Daughter of Time (też bardzo fajnej, ale jednak już nieco słabszej) różnica jest zatrważająca.

gharvelt

Niestety, nie posłuchałem ostrzeżeń i też niedawno sięgnąłem po najnowsze Colosseum. Krótko: całkowita strata czasu.