Jazz, sample i komutejry....czyli Nu-jazz

romanzkrainydeszczowców

Nu-jazz, nowa twarz jazzu idącego ku nowoczesności, która w przypadku tego gatunku wcale nie jest sztampowa czy tandetna jak dla mnie. Muzyka ta łączy w sobie dużą dawkę elektroniki z dżezzowymi aranżami. Nawet i harmonia jazzowa się znajdzie niekiedy hy hy.
Dużo emocji, dużo dobrej muzyki odkryłem w tym gatunku.
Typowymi przedstawicielami są :
Nils Petter Molvaer => https://www.youtube.com/watch?v=2pvbVPSpZGw
Eivind Aarset => https://www.youtube.com/watch?v=ItadEw7RqXg
The Cinematic Orchestra => https://www.youtube.com/watch?v=ERGdND_2b4s
The Darkjazz Kilimanjaro => https://www.youtube.com/watch?v=wDCXr_-1a8s
Xploding Plastix => https://www.youtube.com/watch?v=9_NqFgYJWn8
Skalpel => https://www.youtube.com/watch?v=KEJsoBb0gJM&list=PLeDfonQD39Psyo666Z-DHEj8WbNWGn5d3

Słuchacie nu-jazzu ? Co sądzicie ? A może gardzicie ?

zuy_pan

Znam Xploding Plastix i to jest bardzo spoko rzecz, ale że to jakiś nu-jazz to nawet nie wiedziałem, kojarzyło mi się z breakbeatem, chociaż inspiracje jazzem to tam były.

romanzkrainydeszczowców

Na płycie Amateur Girlfriends Go Proskirt Agents jak i w sume na każdej z ich płyt słychać dużo takich brejkowych wstawek, ale to nadal nu. Ogólnie to szufladkowanie jest trochę głupie....No ale cóż, moim zdaniem idealnie się wkomponowują w elektroniczne klimaty muzyki czerpiącej inspirację z jazzowych tradycji i transmutujących owe muzyczne konwencje na swoje dzisiejsze punkty widzenia muzyki elektronicznej.

romanzkrainydeszczowców

No i w sumie jeszcze ważną personą owego gatunku moim zdaniem jest
Amon Tobin - https://www.youtube.com/watch?v=JXuoy7bjxYA

nihil reich

Z tego co wymieniłeś znam tylko The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, i nawet ich lubię, ale trzeba przyznać, że są nieco tandetni, ich muzyka brzmi jak soundtrack do gry, taki sterylny mrok. W ogóle ich twórczość kojarzy mi się z albumem Perdition city Ulvera.

romanzkrainydeszczowców

Moim zdaniem takim fundamentem (filarem) owej muzy jest osoba Eivinda Aarseta. Norweg o wyglądzie wyjątkowo brzydkiej Helgi ma wraz z NP Molvaerem chyba największy wpływ na rozwój tego gatunku. Dla tego zainteresowanych odsyłam koniecznie do płyty Electronique Noire .
https://www.youtube.com/watch?v=oKHuNop6nOQ

citizen_insane

Zdecydowana większość nu jazzu, jaki dane mi było usłyszeć, to dość przyjemna, ale generalnie strasznie nudna muzyka, nadająca się świetnie do tła, ale do aktywnego słuchania już raczej nie. Wyjątkiem jest wymieniony wyżej Amon Tobin, ale nie wiem czy kiedykolwiek można było go nazwać artystą nu jazzowym.

romanzkrainydeszczowców

O Amona w szczególności chodzi mi o płytę Bricolage. Masz rację, ta muzyka w większości to tło, ale ja lubię wieczorkiem sobie takiego tła właśnie posłuchać.

Kapitan Wołowe Serce

Molvaera uwielbiam, Aarset bardzo jest fajny, Jaga Jazzist była kiedyś wspaniała i w ogóle nu jazz dość mi się podoba jeżeli grają to jazzmani i tylko w tle mają różne efekty komputerowe. Natomiast tam, gdzie te wszystkie sample i komputeryzacja przeważają zaczynają się nudy i cienizna. Typowa, bezwartościowa, rozrywkowa muzyka współczesna.

A Cinematic Orchestra potrafi grać całkiem fajnie (Every Day), ale potrafi też męczyć bułę. Za mało w tym jazzu i tyle.

romanzkrainydeszczowców

A Skalpel ? Polacy nie gęsi też nu jazz grajo i to w mojej opinii chyba jedna z najmocniejszych pozycji zaraz za Aarsetem i Molvaerem.
https://www.youtube.com/watch?v=DQjywuV6Bw4&list=PLeDfonQD39Psyo666Z-DHEj8WbNWGn5d3&index=2
Chociaż płyta Konfusion łączy w sobie takie funky, downbeatowe, fusionowskie granie to sami muzycy siebie klasyfikują jako nu-jazz. Może tym właśnie jest nu jazz po części ? Zlepkiem wszystkiego po trochu ?

Kapitan Wołowe Serce

romanzkrainydeszczowców

Art Ensemble of Chicago to to nie jest, ale nie tylko człek wariacjami jazzowymi żyje.

Kapitan Wołowe Serce

_kopfrkingl

Debiut Skalpela był w porządku, natomiast najnowszej nie chce mi się sprawdzać i jakoś nie czuję bym w przyszłości miał czego żałować. Po prostu nie wydaje mi się, żeby na ich koncepcji grania można było pociągnąć karierę na kilka albumów. Co do nu jazzu in general to zdecydowanie Tobin tu przoduje, wskazałbym też na debiut Kilimanjaro D E, z tym że ci z kolei okrutnie zrzynali z Ulver.

Kapitan Wołowe Serce

O, mamy nowego, sensownego użytkownika Smile

Amon Tobin czy Kilimanjaro D.E. (Ulver poniekąd też) to dla mnie właśnie przykłady "typowej, bezwartościowej, rozrywkowej muzyki współczesnej", przy czym może nie do końca typowej i nie całkiem bezwartościowej. Czyli czegoś, czego mogę sobie posłuchać, tylko nie bardzo wiem po co.

Generalnie o ile zespoły rockowe, które w latach 60' i 70' wplatały w swą muzykę jakieś elementy jazzu wychodziły na tym świetnie, o tyle współcześni twórcy wplatają ten jazz w tkankę tak nijaką, że nic nadzwyczajnego z tego wyjść nie może. A już kiedy porówna się ich z jazzmanami działającymi w przeciwnym kierunku - dodających do jazzu elementy elektroniki czy współczesnego rocka słychać taką przepaść, że wszelka ochota na obcowanie z różnymi Tobinami natychmiast człowiekowi przechodzi.

Kika · Gość

The Darkjazz Kilimanjaro i Xploding Plastix jest dla mnie nieznane ale pozostałe pozycje, które wymieniłeś ogarniam. Pamiętam, że bardzo dobrze podchodził mi album Aarseta "sonic codex" czy jakoś tak? Skalpel też mi leżał. I tak chyba wolę tradycyjny konserwowy jazzik ale ten też jest niczego sobie, można posłuchać, jeśli się chce zapoznać z czymś nowszym.

Kapitan Wołowe Serce

_kopfrkingl

Myślę, że z takim stricte akademickim podejściem do jazzu saksofonowe motywy w Bricolage czy Perdition City faktycznie mogą człowieka uwierać. Jednak wydaje mi się że w przypadku Ulver (skoncentruję się na nich, bo znam lepiej i w sumie też bardziej lubię) nie chodziło o przeniesienie na nowy grunt samej esencji jazzu, a bardziej o żonglerkę konwencją i zabawę całym tym kontekstem kulturowym jaki wokół jazzu się unosi. To trochę tak jak z czarnymi kryminałami z Humphreyem Bogartem, których nieodłącznym atrybutem obok whiskey, cygara i prochowca z postawionym kołnierzem jest też smętnie brzmiący saksofon w tle. Zresztą jestem niemal pewny, że tworząc Perdition City Garm nie słuchał Colemana czy nawet Brubecka, prędzej czytał Sokoła Maltańskiego bądź oglądał Dotyk Zła. Ikoną takiego, powiedzmy, komiksowego podejścia do jazzu o którym tu mówię jest chociażby Badalamenti (vide: Audrey's Dance).

Kapitan Wołowe Serce

Okej, tylko przeczytaj mój post powyżej. Można sobie słuchać różnych rzeczy, Ulver jakoś tam nawet daje radę, ale skoro już bawimy się w jazz, to dlaczego nie pójść dalej - najpierw o krok, potem o kilka kolejnych?

_kopfrkingl

Zdecydowanie warto pójść dalej, mnie do tego by zacząć słuchać "jazzu na poważnie" pośrednio zmotywował właśnie nu jazz. Więc jakieś tam walory edukacyjne ten podgatunek jednak ma. ; ) Niemniej jeśli chodzi o klasyczny jazz, wciąż jestem bliżej statusu "poznaję" niż "znam".