Keith Jarrett

mahavishnuu

Postanowiłem nieco zmodyfikować tą ankietę. Smile

Czy Keith Jarrett jest najlepszym pianistą jazzowym?

1. Tak!

2. Oczywiście!

3. Bezsprzecznie.

4. Nie Razz

Wybieram ostatni wariant odpowiedzi.

A tak na poważnie. Jarrett to niewątpliwie wybitny pianista jazzowy, jeden z najlepszych, choć niestety ma swoje mankamenty. Są one zresztą od dawna powszechnie znane. Dlatego w mojej dziesiątce ulubionych pianistów jazzowych raczej by się nie załapał. Szanuję go za to, że w latach 70-tych potrafił oprzeć się pokusie przerzucenia na granie jazzu elektrycznego, co niewątpliwie przynosiło wtedy większe profity. Keith miał do "elektryczności" dość niechętny stosunek, rzadko sięgał po takie instrumenty. Dlatego męczył się trochę u Davisa, który zmuszał go choćby do grania na elektrycznych organach. Akurat te jego elektryczne poczynania u Davisa podobają mi się bardzo. Koncertówka Davisa "At Fillmore" nagrana w czerwcu 1970 roku z Jarrettem na organach i Coreą na elektrycznym pianie jest, moim zdaniem, genialna. Duety i "pojedynki" dwóch keyboardzistów są ozdobą tej płyty.

Jeśli chodzi o solową twórczość Jarretta to o ile na jego płytach nagranych w latach 70-tych jeszcze potrafię coś znaleźć dla siebie (np. Treasure island, Ruta and Daitya, Survivors' suite), to później jest już znacznie gorzej.

A co do Koln concert? W tym samym roku wyszła inna płyta na fortepian solo, która podoba mi się znacznie bardziej: Cecil Taylor - Silent tongues.

AnnoyingHipster

Pawliq88

wybrałbym raczej 4 wariant

mahavishnuu

AnnoyingHipster

mahavishnuu

Jarrett zawsze w wywiadach zarzekał się, że muzyka z koncertu w Koln miała charakter improwizowany. Tak do końca nie chce mi się w to wierzyć. Gdy słucha się tej muzyki wyraźnie słychać konkretne tematy melodyczne, i to nie byle jakie, które potem są poddawane rozlicznym transformacjom. Gdyby rzeczywiście cały ten materiał powstał ad hoc świadczyłoby to o tym, że posiada on wręcz genialną kreatywność w sferze tworzenia nośnych tematów melodycznych, nie mówiąc już o zmyśle improwizatorskim.

Podejrzewam, że Jarrett miał wcześniej opracowanych kilka właśnie takich motywów, które w czasie koncertu były punktem wyjścia do improwizacji. W każdej części słychać pewną powtarzającą się zasadę – na początku występuje ekspozycja głównego tematu, który następnie poddawany jest metodycznie przeróżnym wariacyjnym przekształceniom w sferze melodycznej, harmonicznej, rytmicznej, agogicznej, dynamicznej itd. W pewnym momencie główny motyw zatraca się zupełnie w gąszczu improwizacji i pojawiają się nagle nowe wątki melodyczne. W jakim stopniu zostało to skomponowane wcześniej? Trudno tak do końca orzec. Tylko Jarrett wie, jak było naprawdę, ale on lubi budować różne legendy wokół jego osoby i muzyki ...

Keith znany był z tego, że potrafił na poczekaniu stworzyć długą improwizację, wystarczyło rzucić mu tylko nazwę konkretnej tonacji i zaczynała się jazda… Jest zresztą znana anegdota na ten temat, gdy Jarrett usłyszawszy z widowni zachętę do improwizacji na bazie tonacji Es-dur natychmiast ją zainicjował.

Kapitan Wołowe Serce

Nie jestem pewien czy Jarrett jest najlepszym pianistą w historii jazzu. Prawdopodobnie nie. Prawdopodobnie w samym (mniej więcej) jego pokoleniu lepszy jest Hancock, lepszy mógł być Corea gdyby się nie spierdolił, Jasper van't Hof i Joachim Kühn też nie ustępowali mu chyba wiele.

Jarrett ma bardzo poważne atuty, ale i bardzo poważne wady. Potrafi świetnie improwizować, grać zarówno pięknie i melodyjnie, jak i awangardowo, jest bardzo wszechstronny (warto posłuchać jego albumów z muzyką klasyczną). Z drugiej strony często idzie w stronę jakiegoś easy listenisngu. To trochę podobny muzyk do Pata Matheny'ego - świetny technicznie, o ogromnej wyobraźni, ale czasami brakuje mu ambicji i dobrego smaku.

Z tego, co słyszałem najbardziej podoba mi się Survivors' Suite. Kiedyś kochałem Koncert Koloński, ale trochę mi się przejadł, mam wrażenie, że miejscami mógłby się bardziej streścić. Ogólnie chyba najlepszy Jarrett jakiego słyszałem to ten u Davisa.

W najbliższym czasie planuję wziąć się za kilka jego płyt, w tym za Somewhere Before - ponoć free jazzową, więc jest szansa, że będzie mi się bardzo podobała.

mahavishnuu

"Somewhere before" trudno uznać za płytę free jazzową. To w sumie dość mocno tradycyjny jazzik. W sumie nic specjalnego. Jest na niej tylko jeden utwór w konwencji free, mocno kojarzący się zresztą z muzyką Cecila Taylora. I to wszystko. Z wczesnych płyt Jarretta sporo elementów free można znaleźć na "Birth" (1971). To w sumie jedna z lepszych jego płytek na tle całej dyskografii . Sporo free jest także na drugim dysku z dwupłytowego wydawnictwa "Expectations" (1972). Ta druga część jest w sumie ciekawsza od pierwszej.

Kapitan Wołowe Serce

Carpetcrawler

Również nie uważam, żeby Keith był najlepszym pianistą jazzowym, u Davisa słyszałem go tylko na Live- Evil, Bitches Brew Live oraz Get Up With It. Nieźle sobie tam poczynał jednakże Jarrett w konwencji elektrycznych organków to nie jest mój ideał. Znacznie bardziej spodobała mi się jego twórczość koncertowa. Koncert z Koln to naprawdę piękna rzecz. Polecę Wam od siebie koncert z Paryża oraz Wiednia, Jarrettowską interpretację La Scali oraz nagrany z Peacockiem i DeJohnette'm album Changeless. Jest on utrzymany w konwencji tradycyjnego post-bopu, jednakże jest bardzo liryczny i ciekawe zagrany. Ze stricte "klasycznych" albumów, na których udzielał się Keith słyszałem Tabula Rasa, mistyczne przeżycie.

Edit: Przesłuchałem teraz 2 razy Changless i muszę przyznać, że jest to naprawdę solidny live album. Jarrett gra w stylu z Kolonii, pozostała dwójka tworzy bardzo dobre uzupełnienie. Ta muzyka idealnie nadawałaby się do medytacji, spokojnie sobie płynie. Poletzam.

Carpetcrawler

[link widoczny dla zalogowanych] Ciekawy reportaż o koncercie z Kolonii.

Carpetcrawler

Polecam serdecznie Wam wszystkim tę oto solową płytę Pana Keitha. Jest to granie bardzo delikatne. Muzyka zawarta na tej płycie jest bardzo subtelna oraz "płynąca" sobie spokojnie w głośnikach. Idealna propozycja na romantyczny (ale nie kiczowaty) wieczór we dwoje. Jarrett nakurwia tu standardy jazzowe oraz 1 improwizację. Mocno przypomina mi to Evansa, chociaż tutaj słychać wyraźnie pod szyldem jakiej wytwórni została nagrana ta płyta. Niemniej jednak można na niej znaleźć dużo piękna i jednocześnie nie wynudzić się.

Carpetcrawler

W sumie zmieniłem trochę zdanie o Keithcie, zdecydowanie na plus. Teraz śmiało mogę powiedzieć, że to mój ulubiony, jazzowy pianista. Cenię go za udział w Tabula Rasa Arvo Parta oraz za solowe koncerty z Kolonii i Wiednia. Wadą reszty jego solowych koncertów jest to, że rzeczywiście są przydługaśne. Doceniam również jego znakomite interpretacje klasyczne Haendla i Szostakowicza. A na koniec udało mu się nagrać kilka naprawdę świetnych jazzowych albumów chociażby The Survivor's Suite, Changeless czy Personal Mountains. Chyba najbardziej w nim urzeka mnie jego oryginalność + to, że nie gra jak typowy, czarny jazzman tylko sporo czerpie z muzyki europejskiej. Mimo wielkiego talentu i wizjonerstwa Hancocka i spółki byli w swoich płytach zbyt zamknięci (pomijam płyty fusion). Jarrett to jednak bad motherfucker!

kodkod3

Dla mnie jedyną wadą Jarretta w solowych koncertach jest... jego "wokal" Wink

nie irytuje Was?

Devadip

A mi się podoba jak się wczuwa, dodaje to nagraniu ekspresji Wink