Electric Miles czyli Milesa Davisa z rockiem eksperymenty

Kapitan Wołowe Serce

Któż nie zna Milesa Davisa? Może jakiś dresiarz z najmroczniejszych czeluści ignorancji i debilizmu nie słyszał o tym człowieku. Symbol powojennego jazzu, jeden z najwybitniejszych muzyków w historii, jednak jest on kojarzony raczej z bebopem i cool jazzem. Nie każdy wie, że 21 Września 1970 roku miał się odbyć jam session Davisa z Hendrixem. Może gdyby Jimi umarł te 3 (a najlepiej 4) dni później więcej osób znałoby elektryczne wcielenie Milesa. Od razu mówię że to jest cholernie trudna muzyka, naprawdę jeżeli ktoś nie lubi awangardy to może se dać spokój. Davisowskie fusion to połączenie free jazzu, funku z etnicznym hipnotyczym rytmem, a wszystko to inspirowane muzyka Karlheinza Stockhausena. I rockiem. Co prawda rocka sensu stricte jest tam niewiele, jest on głównie w sferze instrumentarium - elektryczna gitara, bas zamiast kontrabasu, elektryczne klawisze. Wyjątkiem jest tutaj album A Tribute to Jack Johnson, o którym z czystym sumieniem mogę powiedzieć że jest to nie jazz elektryczny a jazz rock. Z Davisem zawsze grali najwybitniejsi muzycy, nie inaczej było w okresie fusion. Muzycy ci założyli potem takie zespoły jak Mahavishnu Orchestra (John McLaughlin i Billy Cobham), Return to Forever (Chick Corea), Weather Report (Joe Zawinul, Wayne Shorter, Airto Moreira), był tam Jack DeJohnette, Herbie Hancock (jego wpływ na fusion był kolosalny), Keith Jarrett i wielu innych. Właściwie same wielkie gwiazdy. Wyobraźcie sobie, że w momencie swojej największej artystycznej płodności w jednym zespole grają niemal wszyscy najwięksi rockmani. Np. Hendrix, Morrison, Page, Bonham, Lord, Gilmour, Wakeman, Fripp. Jesteście sobie w stanie wyobrazić jak genialne rzeczy stworzyliby razem? Otóż w zespołach Milesa Davisa właśnie tej klasy muzycy grali. W swoim najlepszym artystycznie okresie. Jako że temat jest o Davisie w okresie fusion podam dyskografie tylko z tego okresu .

Trzy studyjne arcydzieła, trzy kamienie milowe:

In a Silent Way (1969)
Bitches Brew (1969)
A Tribute to Jack Johnson (1970)

Koncertów jest sporo, do większości jeszcze nie dotarłem, ale to co słyszałem jest genialne.

Tutaj z Youtuba jest fajne nagranie koncertowe w trzech częściach:
http://www.youtube.com/watch?v=E4PYJhh8ooo&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=-Fi_DeP55mQ&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=IlDW12LclNI&feature=related

A to kawałek studyjny (Sanctuary z drugiego dysku albumu Bitches Brew). Niestety nie do końca reprezentatywny dla tego okresu, ale za to w całości:
http://www.youtube.com/watch?v=lKKLHtI_0-I&feature=related

Kurt

W tytule tematu popełniłeś chyba błąd.

Powinno być electric a jest electic ( brakuje litery r.)

A co do milesa davisa to jak narazie jest to częściowo za trudna muzyka a częściowo po prostu mi nie leży. Ale wielkim muzykiem jak najbardziej był.

Kapitan Wołowe Serce

Niepokonany Herakles

Kapitan Wołowe Serce

Ano. Jak zakładałem ten wątek dopiero poznawałem Milesa. Dziś mogę powiedzieć że elektryczny wycinek z jego kariery, 68-75 znam i to całkiem nie najgorzej. Koncerty są fantastyczne, zwłaszcza te późniejsze. Dark Magus i Pangaea to arcydzieła, absolutnie mistrzostwo. Co do Hendersona to mogę się tylko zgodzić z przedmówcą - facet znikąd który nic już później nie dokonał u Davisa jawi się jako jeden z basistów wszech czasów. Ale trzeba pamiętać że oprócz niego w zespołach Milesa grali muzycy w pełni samodzielni, których solowe kariery nie wiele ustępują jego dokonaniom. Skompletować takie składy jak te które pojawiają się u Davisa to fenomen w skali nie tylko jazzu, ale w ogóle sztuki.

Metal_Hammer · Wysłany: Nie 10:05, 14 Marzec 2010 Temat postu:

Z Electric Miles słyszałem jedynie In A Silent Way. Płyta ta przewyższa skalę ocen o liczbę x, czyli liczbę niewiadomą. Mam nadzieję że w najbliższym czasie zabiorę się poważniej do muzyki Elektrycznego Milesa (bo to absolutnie nie jest muzyka rozrywkowa), o ile mi na to czas pozwoli (tutaj mi chodzi o naukę, muszę się dużo uczyć, chcę mieć jak najlepszą średnią, nie miejcie mi tego za złe) i mój starszy brat-kretyn, który nie ma pojęcia o muzyce i jest cholernie natrętny (jego pojebane teksty i pytania które zagłuszają muzykę i trucie dupy o komputer). Słuchanie muzy poza kompem - To jedyne wyjście z tej sytuacji.

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Nie 11:32, 14 Marzec 2010 Temat postu:

No to napotkasz liczne trudności, bo Davis w latach 70tych w zasadzie nie nagrywał "krótkich płyt". Jedynie Tribute to Jack Johnson i On the Corner są jednopłytowe, ale i tak powinno się prędzej czy później zabrać za kompletne sesje, a to są boxy po 4, 5 dysków. I trzeba znać koncerty, bo to są w tym wypadku "pełnoprawne" wydawnictwa, z materiałem tak zmienionym, że właściwie premierowym.

Metal_Hammer · Wysłany: Nie 12:03, 14 Marzec 2010 Temat postu:

Jak będzie więcej nienormalnych sprawdzianów z biologii i jak brat będzie mi pieprzył za uchem o bzdurach to nawet nie uda mi się przesłuchać jego jednopłytowych wydawnictw. Tak już niestety jest...

Niepokonany Herakles · Wysłany: Nie 12:48, 14 Marzec 2010 Temat postu:

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Nie 12:55, 14 Marzec 2010 Temat postu:

To relatywne wszystko jest. Dla mnie np. Jacek Dżonson to rozrywkowa muza, ale na pszykład Biczys Brjó albo Nefretete to muzyka poważna.

Niepokonany Herakles · Wysłany: Nie 14:00, 14 Marzec 2010 Temat postu:

A co takiego mają w sobie utwory na Nefretete, że poważne są, a czego nie ma np. Yesternow, że nie jest?

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Nie 15:31, 14 Marzec 2010 Temat postu:

Nie są skoczne, nie są w rytmie przy którym z łatwością mógłbyś tańczyć, sprawiają wrażenie muzyki intelektualnej, a nie jak w wypadku Jacka żywiołowej, emocjonalnej.

Aramis d'Herblay · Gość

kobaian

W kwestii Milesa Davisa:

Jakieś 6-7 lat temu po uprzednim zapoznaniu się i polubieniu dwóch pierwszych płyt Colosseum postanowiłem bardziej zainteresować się muzyką na styku rocka i jazzu. Sięgnąłem wówczas po Davisa "Bitches Brew" oraz "In a Silent Way" oraz po Weather Report "Black Market". Z tego co pamiętam, Davis mi się nawet podobał, Weather Report raczej mnie nudził. W każdym razie potem nastąpił okres kiedy nie czułem jakoś specjalnie imperatywu pogłębiania swoich muzycznych zainteresowań. I pozapominałem to, co słyszałem.

Teraz odkopałem właśnie "Bitches Brew" i muszę stwierdzić, że album jest znakomity. Z drugiej strony nie dziwię się, że wtedy ta muzyka pociągała mnie mniej. Była za trudna. A i "muzyczne otoczenie", czyli to, czego słucham poza taką muzyką się zmieniło - patetyczny, symfoniczny prog ustąpił miejsca scenie Canterbury, RIO, krautrockowi itp. To otoczenie bardziej sprzyja rozkoszowaniu się muzyką Davisa.

No i w związku z tym pytanie, co polecilibyście dalej, po Bitches Brew. Czy są jeszcze albumy na których powstawała równie nieszablonowa muzyka jak choćby utwór tytułowy?

2. Kwestia podziału: muzyka intelektualna - muzyka emocjonalna.

W moim przekonaniu podział jest bez sensu. Dla mnie każda dobra muzyka oddziałuje na emocje, chyba że mamy do czynienia z jakimiś manifestami typu Cage'a czy słynnych Helikopterów. Problem w tym, że wyrobiony słuchacz inaczej odbiera przekazywane w muzyce emocje od nastolatka przechodzącego okres punkowego buntu.
Ja akurat lubię muzykę, którą odczuwam właśnie jako przesyconą emocjami, wyrazistą i jednoznaczną. Uważam z resztą, że nic tak bardzo jak współczesny pop nie jest wyprute z emocji - piosenki pop nie niosą często żadnych emocjonalnych treści - brzmią tak samo gdy artysta śpiewa o dobrej zabawie jak i o stracie kogoś bliskiego. (Do zastanowienia: Jakie emocje przekazuje nam n*ghtwish?)

Mimo iż bardzo lubię rock awangardowy nie interesują mnie w nim zupełnie intelektualne zabawy. Dobra muzyka nie ma być rozrywką osłuchanych snobów. Ona ma przemawiać do mojej wrażliwości, poruszać odpowiednie struny. Może to robić w sposób toporny, subtelny, przy pomocy struktur tonalnych albo atonalnych. Ale liczy się jej siła oddziaływania na mnie jako słuchacza i nic innego.

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

"Kind of Blue" słuchałem swego czasu i nawet coś tam pamiętam. Bardzo fajna muzyka.

thon022

Kapitan Wołowe Serce

Widać każdy ma inaczej. Mnie się ten album od razu spodobał, jeszcze zanim dosłuchałem go do końca. Natychmiast miałem wrażenie że dzieje się tam cholernie dużo, gra McLaughlina z miejsca wydała mi się jak zwykle agresywna, bardzo słyszalna, tak jakby tworzyła kontrapunkt do reszty muzyki.

Thonie, skoro już znasz te trzy podstawowe albumy Elektrycznego Davisa to może czas wziąć się za resztę?

thon022

hehe, może tak, ale tyle tego naraz ...
Znam z "dietstwa" jeszcze koncertowe "Bags Groove" (chyba 1955r. - to była jedna z pierwszych płyt jakie słuchałem , na winylu CCCP jeszcze... Smile

). No i "Kind Of Blue" - oczywiście !

No może pójdę dalej, ale teraz leży jeszcze w folii "Tristan i Izolda" Wagnera, Wink

A do Milesa to oczywiście, chętnie niedługo wrócę - może jakiś koncercik przez Ciebie polecanych Rolling Eyes

Aramis d'Herblay · Gość

Ostatnio miałem taką sytuacje. Myśleu: posłucham se tego prądowego Davisa co niby mega spox. Przy okazji zerknąłem do wiki by opczaić skład, a tam: