Mötley Crüe

katapulta

Miło z Twojej strony, że udzielasz mi takich rad, chętnie bym z nich skorzystała, ale tak się składa, że wielcy tacy jak Led Zeppelin i Black Sabbath już od dawna są moim numerem jeden Smile

więc słusznie przypuszczałeś, że klasyka mi się spodoba. Mötley Crüe to raczej taki mój skok w bok, sądzę, że po pewnym czasie mi się znudzą i nie będę do nich tak często wracać jak do wymienionych przez Ciebie gigantów. Jak jest z resztą zespołów glam rockowych? Niestety nie wiem, muzyką tą zainteresowałam się dość nie dawno, Mötley Crüe to pierwsza grupa tego nurtu przy której zatrzymałam się na dłużej niż na jedną piosenkę. W najbliższej przyszłości nie planuję pogłębiać swojej wiedzy dotyczącej tych kręgów muzycznych, bo jakoś glam rock jako sam gatunek nie wydaje mi się zbyt atrakcyjny. Jedno co mnie smuci to, że uwierzyłam innym i przez długi czas nie raczyłam sama przekonać się o tym co przeczytałam w różnych publikacjach. Mötley Crüe nauczył mnie, że od każdej reguły mogą istnieć wyjątki i trzeba być bardzo ostrożnym w stosowaniu szablonów.
Niemniej jednak Kapitanie Wołowe Serce dziękuję Ci i gdyby nie to, że Twoje propozycje są już dla mnie nieaktualne, na pewno skorzystałabym z nich.

Kapitan Wołowe Serce

To spoko. Obecnie bardzo wiele osób zaczyna poznawanie rocka całkowicie od dupy strony, więc na wszelki wypadek interweniowałem ; )

Zaś co do glamu, to jest to w sumie ciekawy termin. W latach 80ych utożsamiono go z hair metalem (przezwano też "pudel rockiem" ; ) ), natomiast w latach 70ych ten termin funkcjonował trochę na takiej zasadzie jak później new wave, czy grunge. Każdy, kto się przebierał na scenie w kolorowe gacie z automatu stawał się glamowcem. I tak mieliśmy w tym worku i punkowych New York Dollsów, i około progresywne (wówczas) Queen i art rockowych Bowiego, Eno i Roxy Music i narkomańskiego barda Lou Reeda i zbliżonych do hard rocka Slade, Alice Coopera, Kiss czy T.Rex.

I przyznam, że tamto stare, niekonkretne znaczenie słowa glam jakoś bardziej mi odpowiada. Pewnie dlatego, że muzyka lepsza ; )

katapulta

Oczywiści David Bowie, Alice Cooper, Kiss czy T.Rex są mi bardzo dobrze znane.
Miałam już taki czas, że Bowiego mogłam słuchać całymi godzinami i ciągle było mi mało Smile

Bowie ma w sobie coś niezwykłego, jego muzyka wydawała mi się taka magiczna.... Smile

Zdarzało mi się już też wydzierać się niemalże jak Cooper Very Happy

On też jest dla mnie bardzo ważną postacią.

John Cipolina

Znam debiut. Kiedyś kolega puścił do gry w karty. Usłyszałem "Come on and Dance" i sobie pomyślałem, że fajne brzmienie a la Sabbath Bloody Sabbath i chciałem nawet tego potem w domu posłuchać. Niedawno sobie przypomniałem o tym albumie i stwierdziłem, że on prostu jest kurde dobry i przyjemny. Pedalstwa ani transeksualstwa tutaj żadnego nie ma, za to jest fajne surowe brzmienie, czadowe grzanie od i przyjemne melodyjne piosenki, dobrze skomponowane. Ameryki żadnej tu nie odkrywają, czasami przypomina to Black Sabbath, czasami trochę Queen albo Thin Lizzy, po prostu te klasyczne wzorce zostały sensownie wykorzystane, w skutek czego otrzymaliśmy dosyć przyjemny produkt muzyczny. Dla mnie kluczowym słowem jest tutaj przyjemność.

Niepokonany Herakles

Tez tak czasem mam, ze jak slucham jakiegos lajniastego dziela, to jest ono tak lajniaste i nijakie ze az nie wiem co powiedziec i w calej tej chujozie naokolo jestem w stanie powiedziec ze to jest wporzo chociazby dlatego ze nie wkurwia.

Seb · Gość