Anton Webern

mahavishnuu

ANTON WEBERN

Trudno byłoby znaleźć kompozytora, który stworzył tak mało muzyki, posiadającej jednocześnie tak wielką rangę artystyczną. W ciągu swojego życie napisał zaledwie 31 kompozycji. Mało tego, są one zazwyczaj krótkie. Najdłuższa trwa nieco ponad 10 minut. Webern jest zatem prawdziwym przeciwieństwem Georga Philippa Telemanna, który z zapałem godnym stachanowca natrzaskał ponad 3000 utworów.

Muzyka Weberna jest jedyna w swoim rodzaju. Niezwykle wyrafinowana, zazwyczaj mocno wyciszona, oparta na specyficznej narracji, która jest zdeterminowana charakterem materiału dźwiękowego. Kompozytor lubował się w nieproporcjonalnych zestawieniach, które budziły zdziwienie krytyków i słuchaczy. Dobrym przykładem niech będzie tu słynne „Pięć utworów na orkiestrę”. Dzieło napisane na wielką orkiestrę symfoniczną składa się z drobnych miniatur. Najbardziej jaskrawym przykładem jest czwarty utwór w tym zestawie, trwający zaledwie kilkanaście sekund. Wpisuje się on jednocześnie w poszukiwania kolorystyczne, które zainicjował Schönberg. Dokładnie chodzi o jego kontrowersyjne „klangfarbenmelodie” (jeden akord poddawany jest przeróżnym zmianom instrumentacyjnym, co prowadzi w rezultacie do tego, że co rusz przybiera inną barwę). Język muzyczny Weberna stawał się coraz bardziej aforystyczny, tkanka dźwiękowa ulegała coraz większej dezintegracji, co było związane z eksperymentami fakturalnymi, które później określono mianem punktualizmu.

Nie da się ukryć, że muzyka Weberna jest bardzo trudna w odbiorze. Stawia przed słuchaczem ogromne wymagania, częstokroć zmusza do przestawienia się na inną percepcję kompozycji. Ciężko jest odbierać ją w tradycyjny sposób, jako logiczny, linearny ciąg dźwięków. Niezwykle poszarpana narracja, bazowanie na króciutkich motywach, będących częstokroć w opozycji do następnych, silna dysonansowość, odejście od tonalności – nie są to elementy pożądane przez słuchaczy przyzwyczajonych do tradycyjnych form, melodii i harmonii. Opór materii społecznej wobec takiej twórczości był więc ogromny, dlatego nie dziwi fakt, że kompozytor w pierwszej połowie XX wieku nie zdobył uznania.

Webern to niewątpliwie „ojciec” powojennej awangardy. Nie sposób wyobrazić sobie Nowej Muzyki bez tego artysty. Jego twórczość była inspiracją oraz punktem wyjścia do własnych eksploracji dla czołowych twórców działających w latach 50-tych. Od razu wypadałoby podać takie nazwiska, jak: Stockhausen, Boulez i Nono. Cały dorobek Weberna mieści się na trzech płytach kompaktowych. Dla każdego, kto interesuje się dwudziestowieczną awangardą jest to jazda obowiązkowa.

LISTA PRZEBOJÓW ANTONA WEBERNA

Oto moja subiektywna gradacja „przebojów” tego austriackiego kompozytora:

1. Six Pieces for large orchestra , op. 6
2. Variationen fur klavier, op. 27
3. Five Pieces for orchestr, op. 10
4. Entflieht auf leichten Kähnen for a cappella choir, on a poem by Stefan George , op.2
5. Variationen fur orchestra, op. 30
6. Das Augenlicht for mixed choir and orchestra, on a poem by Hildegard Jone , op.26
7. Cantata No. 1 for soprano, mixed choir and orchestra, on a poem by Hildegard Jone, op. 29
8. Passacaglia for orchestra, op. 1
9. Symphony , op.21
10. Concerto for Nine Instruments, op. 24

https://www.youtube.com/watch?v=mlfPnN7NHc0

nihil reich

mahavishnuu

Wersja trzypłytowa zawiera tylko „oficjalne” nagrania kompozytora – to po prostu opusy od 1 do 31 . Tak, jak widział to sam kompozytor. Rozszerzone wydanie Bouleza zawiera kompozycje, które Webern nie zaliczał do opusów z różnych względów (były to na przykład jego młodzieńcze próby kompozytorskie, ewentualnie te odnalezione już po jego śmierci).

nihil reich

Dzięki za wyjaśnienie. W takim razie 6-płytową edycję sobie na razie odpuszczę.