Klub miłośników "Trójki" im. Tomasza Beksińskiego

kobaian

Ponieważ gdy tylko włączę radio, tv, otworzę Internety, ukazują mi się wszędzie wspomnienia Tomasza, Tomka, Beksia itd., korzystając również z okazji, że nasza plebiscytowa zabawa została przełożona o tydzień, postanowiłem założyć na naszym zacnym forum specjalny wątek mający za zadanie uhonorować tę wybitną postać polskiego eteru. Zgodnie z moim zamysłem będziemy się wymieniać w nim mądrymi uwagami na temat wybitnych dzieł muzyki popularnej, które wynoszą słuchacza ponad plebs podrygujący w rytm badziewia na potańcówkach w remizie.

Rozpoczynając temat, chciałbym opowiedzieć wam o pewnym utworze pozornie prostym i pospolitym. Jeżeli jednak słuchacz postanowi wgryźć się głębiej, zedrzeć z niego powierzchowną warstwę niczym Shrek obierający cebulę, odkryje jego drugie, niepokojące niczym milczenie Boga nieodpowiadającego na modły pątnika, oblicze.

Przenieśmy się myślą w szalone lata 80-te, pełne dyskotek, klubów, łatwych dziewczyn i napalonych chłopców. W tym czasie, w niewielkim szpitalu na oddziale zakaźnym kona chłopiec. Umiera z powodu nowej straszliwej, tajemniczej choroby przenoszonej drogą płciową, której czteroliterowa nazwa budzi grozę na całym świecie. Wokół niego krząta się odziana w niemalże kosmiczny uniform pielęgniarka, zmieniająca choremu cewnik. Kroplówka wymierza powolny, monotonny niczym bicie konającego serca rytm - raz, dwa, raz dwa. W pewnym momencie chłopcu ukazuje się śmierć. Ale w tak banalny sposób, do jakiego jesteśmy przyzwyczajeni. Śmierć to nie jest odziana w czarny płaszcz kostucha z kosą, lecz wychylająca się z basenu cycata nimfomanka. Kobieta wabi chłopców obiecując, że każdy będzie mógł z nią zaznać letniej miłości, przygody, o której będzie pamiętał do końca swoich dni. W tle słychać dyskotekową muzykę. Chłopiec ulega wdziękom kobiety i pogrążony w tanecznym transie wydaje ostatnie tchnienie.

Oto przed Wami wielki hit, ale równocześnie arcydzieło włoskiej muzyki rozrywkowej poruszające najgłębiej ukryte struny ludzkiej wrażliwości - "Summertime Love"
[link widoczny dla zalogowanych]

Johanan

Czuję wibracje duszy, kontrast utworu jest wręcz porażający a morał: nietypowy.

kobaian

Miałem nadzieję, że mój post wzbudzi większy odzew, że podzielicie się wrażeniami na temat utworów, które was chwytają za serce, ale widzę, że wszyscy tu pochłonięci są słuchaniem jakiś awangardowych "Majteczek w kropeczki" albo free-jazowych "Białych misiów", a gdy mowa o prawdziwie uduchowionej muzyce, to wszyscy, poza Johananem nabierają wody w usta.
Chciałbym wam zaprezentować utwór, który już pewnie słyszeliście, ale nie zdążyłem Wam jeszcze o nim opowiedzieć.
Przenieśmy się teraz do Niemiec w szalone lata 30-ste. Naszym oczom ukazują się młodzi, odziani na brązowo i czarno ludzie tańczący w świetle pochodni na potłuczonym szkle. Wśród nich - Helga, młoda blond-włosa dziewczyna zerkająca zalotnie w stronę przystojniaków w czarnych mundurach z runami. Wie, że każdy z tych przystojniaków chciałby, aby była na zawsze tylko jego. Ona ma jednak w życiu tylko jeden cel. Wszystkim czego pragnie, jest dostarczyć tej nocy swojemu Wodzowi kolejne zdrowe i silne niemieckie dziecko. Chętnie spędzi więc z wybrankiem jedną noc, ale jutro już jej tu nie będzie...
[link widoczny dla zalogowanych]

Zyx

Adolf ładnie się wpasowuje i dodaje piosence kolorytu.

kobaian

Ambitna muzyka ma to do siebie, że twórcy sięgają w niej po obecne w naszej kulturze od wieków symbole i odniesienia. Niewątpliwie jedną z najczęściej występujących alegorii w naszej kulturze jest taniec śmierci. Wykorzystywali go malarze średniowieczni i renesansowi, nawiązał do niego również wybitny reżyser, którego wszyscy znają i kochają (a jak nie kochają tzn. że słuchają disco-polo) - Igmar Bergman.
Cechą wybitnych twórców jest to, że nie powielają schematów, tylko wykazują twórcze podejście. Nawiązują, ale interpretują symbol po swojemu, ukazując odbiorcy nowy koloryt znaczeniowy. Tak też jest w wypadku wybitnego dzieła muzyki rozrywkowej, które znów odchodzi od ukazywania śmierci w postaci kostuchy prowadzącej trzymający się za ręce korowód szkieletów. Śmierć może równie dobrze przywdziać postać filigranowej blondynki namawiającej wszystkich do wspólnej zabawy. Zaprasza, byś i Ty się przyłączył. Nie ma się czego obawiać, wszyscy przecież z nami już tańczą, każdy to potrafi, nawet Twoja młodsza siostrzyczka. Spróbuj, nie ociągaj się, dołącz do "pociągu" i rusz z nami w nieznane.
Jeżeli filigranową blondynką okazuje się w dodatku australijska artystka znana ze współpracy z takim mistrzem mrocznej muzyki, jak sam Nick Cave, to przyznacie, że sukces artystyczny przedsięwzięcia jest zagwarantowany. Przed wami chwytliwy, ale równocześnie przejmujący, chwytający za trzewia przebój: [link widoczny dla zalogowanych]

Lady Vengeance

Czytam to podświadomie głosem Beksińskiego, dobrze udajesz Wink

Wychowanego na Trójce czytam w myśli głosem Piotra Barona, zastanawiam się czy Ty też prowadzisz ten fp Wink

kobaian

Lady Vengeance

Ostatnio (tzn. od czasu tych okołotrójkowych shitstormów, no i odkąd sobie założyłam vloga z ryczącym dźwiękiem) zastanawiałam się czy to tak naprawdę wina Trójki czy ten zły gust tkwił w słuchaczach.

I ja myślę, że to jednak wina słuchaczy. Owszem, Niedźwiedzki rzadko się splamił puszczeniem czegokolwiek dobrego, Kaczkowski tak pół na pół, no i ten nieszczęsny Beksiński od pewnego momentu zjechał, ale oprócz tego w Trójce leciała masa wartościowych rzeczy i to normalnie w biały dzień (a już zwłaszcza w nocy). Odpuściłam sobie Trójkę zupełnie kiedy tych potworków typu The Kills czy Fleet Foxes w nocy i udawania Eski w dzień już się nie dało zdzierżyć. Ale teraz weszłam sobie na ich audycje, popatrzyłam na playlisty i tam jest dalej świetna muzyka, praktycznie wszystkie fanpejowo-RYMowe hajpy z Magmą włącznie - przemieszane z openerowo-offowo-porcysowym shitem - plus ich ukochane Mike and the Mechanics które się odradza na antenie Trójki niczym Freddie Kruger. No i zgadnijcie co jest na LP3 - oczywiście ten cały muzyczny rynsztok, chociaż słuchacze mają wybór. Mogą słuchać i głosować na rzeczy lepsze.

Wyjątkiem jest top wszechczasów gdzie Niedźwiedzki ustalił listę prawie 25 temu i co roku dorzuca tylko ze dwie rzeczy (typu Perfect czy Adele) z których to "nowości" (tj. muzyki z ostatnich 20 lat) ludzie głosują tylko na Archive. Pewnie "Creep" jest tam drugą najnowszą rzeczą w całym notowaniu.

kobaian

Lady Vengeance

Ten Sting i Tiamat to postironicznie? Very Happy

zuy_pan

Z tego co wiem, taki Kaczkowski zupełnie nie lubił/nie słuchał/nie puszczał jazzu, ani niczego jazzem skażonego, Caravan to był już szczyt, a wiadomo, że Caravan to taki kanterberyjski pop w sumie jest, ładny nawet itd, ale to tyle. Jak ktoś nie miał dostępu do innej muzyki, to nawet nie wiedział, że to co on pokazuje, to jest zaledwie jakaś cząstka i że tak naprawdę to ta najmniej ciekawa, bo Kaczkowski mu o tym nigdy nie powiedział.

kobaian

kobaian

Każdy klubowicz odnotował z wielką nieśmiałością, ale także z nieukrywanym niepokojem notowanie listy najlepszych albumów 1973 r. W top 30 znalazło się tu bowiem sporo szarpidrutów, którzy pod pozorem tworzenia awangardy, free-jazzu i licho wie czego tam jeszcze, męczyli ucho słuchacza dźwiękami nieprzyjemnymi. Forumowicze, którzy kierujący się zapewne snobizmem albo chęcią pokazania za wszelką cenę własnej odrębności, nie docenili epokowych dzieł Mike'a Oldfielda czy Deep Purple.
Aby zapobiec podobnemu skandalowi przy wyborze najlepszych płyt rocznika 1974, poleciłbym kochani waszej uwadze zapoznać się dogłębnie z następującymi pozycjami:

1. Supertramp - Crime of the Century.
Supertramp to najbardziej nowoczesny zespół progresywny lat 70'. Grał proga prawie że dokładnie tak samo, jak dziś grają go takie tuzy jak Nowy Piękny Marillion, czy Porcupine Tree - muzykę niby lekką, przebojową, ale równocześnie subtelną i skłaniającą do refleksji nad sytuacją jednostki we współczesnym otaczającym ją świecie.

2. Renaissance - Turn off the Cards.
Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli proga lat 70'. Nawiązywali do muzyki poważnej, ale w sposób znacznie bardziej finezyjny niż różne takie rzępoły z Gentle Giant czy Van der Graaf Generator. Obdarzona anielskim głosem Anie nadaje utworom szczególnej subtelności i zwiewności.

3. Kansas - Kansas
Oto czym powinien być porządny rock progresywny, a czym często nie jest. Twórcy progresywni często grają dla siebie, zapominając o ludziach. A Kansas zawsze pamiętali o swoich słuchaczach i dostarczali im wielu znakomitych przebojów odpowiednich zarówno do pobujania się, pośpiewania przy goleniu i podumania o sensie życia.

kobaian

4. Scorpions - Fly to the Rainbow.
Po nieco szalonym debiucie przyszedł czas na artystycznie dojrzalszą płytę, na której zespół wyraźnie toruje sobie już drogę pod przyszłe sukcesy artystyczne i komercyjne. Utwory mniej chaotyczne, bardziej przemyślane, urzekają połączeniem subtelnej melodyki i mocnego rockowego uderzenia. Chwytliwe, przebojowe riffy Schenkera przeplatają się z uroczymi, poetyckimi solówkami Rotha, a całość zwieńczają piękne śpiewane przez Klausa Meine prosto z najgłębszych zakątków ludzkiego, gorącego serca melodie.

Vilverin

Nie zapomnij o cudownej okładce, będącej dopełnieniem tego urokliwego muzycznego obrazu.

zuy_pan

A jaki przepój Kansas polecasz do podmywania się w bidecie?

kobaian

kobaian

Vilverin

[link widoczny dla zalogowanych]

Nu cymes panie.

gharvelt

Ciekawe, który utwór Budki Suflera autor recenzji ma na myśli. Czyżby "To nie tak miało być"?