Radości życia codziennego

kobaian

Ale on był TW Informacji Wojskowej. A to już nie przelewki. Przypadkiem wzięli go do KBW, przypadkiem dochrapał się stopnia majora i przypadkiem współpracował z IW. Trochę dużo tych zbiegów okoliczności, aby dawać wiarę we wszystko, co powie. Równie dobrze mógł być po prostu agentem IW, który miał ze stanowiska KaOwca, przyglądać się nastrojom w podległych mu jednostkach i informować, kogo trzeba. A to już byłaby spora plama w życiorysie.

Ale tu nawet nie chodzi o to kim był w czasach stalinizmu, ale jak to kontrastuje z rolą autorytetu moralnego ludzi ze środowisk Gazety Wyborczej i KryPy. Ja jestem w stanie zaakceptować twierdzenie Schopenhauera, że filozof jak drogowskaz, nie musi iść drogą, którą wskazuje, ale wówczas musi odwoływać się do siły argumentacji a nie autorytetu. A tu, przypomnijmy choćby jeden z ostatnich jego wywiadów, gdzie tow. Sierakowski biegnie spytać niekwestionowany autorytet moralny, co ma począć, bo ci wredni ksenofobiczni Polacy, nie chcą muzułmanów przyjmować. A ten zaczyna pierniczyć, że Europa musi się przyzwyczaić do zamachów terrorystycznych. Przecież ręce i nogi opadają.

Natomiast, odnośnie jego działalności na polu socjologii, miałbym kilka zarzutów. Po pierwsze, metodologia. Żyjemy w czasach, gdy jak nigdy wcześniej nauki społeczne mają ogromne pole do popisu. Mamy mnóstwo ośrodków akademickich na całym świecie i mamy komputery, które mogą zliczać ogromne ilości danych statystycznych oraz globalizację, dzięki której można przeprowadzać transkulturowe badania w najodleglejszych zakątkach naszego globu. I w takim pejzażu miejsce dinozaura, który pykając fajeczkę w zaciszu swojego gabinetu, mówi: "Czytałem ostatnio Rorthy'iego i dzięki temu dostrzegłem istotne procesy zachodzące w społeczeństwie", jest w muzeum, ewentualnie w jakimś skansenie, ale na pewno nie na piedestale przeznaczonym dla najwybitniejszych przedstawicieli nauk społecznych.

Po drugie, Bauman choć sam postmodernistą z krwi i kości wcale nie był, dorobił do filozofii wyznawanej przez grupkę ekscentrycznych francuskich myślicieli, filozofii, dodajmy, absolutnie niekomunikatywnej w swojej formie i nie mającej wiele wspólnego z żadnymi oddolnymi ruchami społecznymi, otoczkę wyrazicielki poważnych kulturowych i cywilizacyjnych przemian. Wicie, rozumicie, nowoczesność zawiodła, bo wybudowała obozy koncentracyjne, ale psychoanalityk wciskający swoim słuchaczom kit, że opiera swoje twierdzenia na topologii matematycznej, albo historyk, który nie mając żadnego wykształcenia z zakresu psychiatrii, pisze wzięte książki na temat chorób psychicznych, to jest właśnie odpowiedź na bolączki nowoczesności. A tak w ogóle, przed epoką pomo, żyliśmy w cieniu wielkich, wszechogarniających narracji. Tak, właśnie tak, gdyby nie Derrida, bylibyśmy wciąż kartezjanistami, kantystami czy heglistami. Nic tam, że budowę wielkich systemów odrzucono 100 lat wcześniej, a w XX wieku żaden poważany myśliciel, czy to analityk, czy fenomenolog, czy egzystencjalista, tego nie proponował. Liczy się to, co twierdził Goebbels i Rosenberg. Z całym szacunkiem, ale nie potrafię myśli Baumana traktować poważnie.

doggod

kobaian

doggod

kobaian

Vilverin

che

Kupiłem se na giełdzie winyli Stravinskiego - Les Noces, o, to wydanie:
[link widoczny dla zalogowanych] , za 5 PLN. W sumie w ciemno trochę, bo nie wiedziałem co to za wykonanie itd. Okazało się, że w tym stanie płyty te chodzą po 40 ojro Cool

Malkolit

[link widoczny dla zalogowanych]

Coś dla Kobaiana, Vilverina i innych zainteresowanych.

Zyx

nihil reich

"Kompromitacje" są wyborne. Gość jest prawdziwym erudytą, wspaniale demaskuje wszelkiej maści troglodytów.

Skrzypłocz

"Jesienią 1933 roku Goebbels ogłosił akcję tzw. pomocy zimowej „Winterhilfswerk” czyli nazistowska pomoc zimowa, w ramach której wolontariusze z czerwonymi puszkami rozdawali małe odznaki za datki. Akcja została tak rozpowszechniona, iż stała się składnikiem życia codziennego. Sprzedawano nalepki, które nabywcy natychmiast umieszczali na drzwiach wejściowych do mieszkań, aby uchronić się przed natarczywością kwestarzy. Zbiórki prowadzono także na ulicach, a uczestniczyli w nich ludzie znani z ekranów kin, sportowcy i przywódcy partyjni. O akcji pochlebnie wypowiadał się sam Adolf Hitler:
"Poprzez tak widoczne demonstracje nieustannie poruszamy sumienie naszego narodu i za każdym razem uświadamiamy wam, że należy uważać się za człowieka społeczności i nie unikać poświęceń."
Mazower nazywa ich w swojej książce „Can Rattlers”, czyli ci, którzy pobrzękują puszkami. Byli niezmordowani w zdobyciu jałmużny. Ci, którzy ociągali się z uiszczeniem choćby najmniejszej wpłaty spotykali się z ostracyzmem. Jeden z urzędników, który odmówił wpłaty, argumentując, że jest ona dobrowolna, został oskarżony o wyznawanie „skrajnej wolności”. Zdarzały się nawet zwolnienia z pracy tych, którzy odmówili wzięcia udziału w Winterhilfswerk.
Zaś dziennikarz North American Newspaper Alliance, Dr. Lothrop Stoddard tak opisywał akcję: "(...) każde miasto, miasteczko i wioska w Rzeszy roi się od Brunatnych Koszul, niosących czerwone puszki. Chodzą dosłownie wszędzie. Nie możesz spokojnie usiąść w restauracji czy piwiarni, bo prędzej czy później ktoś do Ciebie podejdzie, pobrzękując ostentacyjnie puszką przed twarzą. Nigdy nie widziałem Niemca, który odmówiłby wrzucenia paru groszy, nawet jeśli równowartość tej kwoty jest mniejsza niż jednego centa. Ludzie kupują malutkie odznaki, żeby pokazać, że oni również dołączyli do akcji. Punktem kulminacyjnym akcji jest Dzień narodowej Solidarności.""

zuy_pan

"Wiosną 1993 roku Owsiak ogłosił akcję tzw. Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, w ramach której wolontariusze z czerwonymi puszkami rozdawali małe odznaki za datki. Akcja została tak rozpowszechniona, iż stała się składnikiem życia codziennego. Sprzedawano nalepki, które nabywcy natychmiast umieszczali na drzwiach wejściowych do mieszkań, aby uchronić się przed natarczywością kwestarzy. Zbiórki prowadzono także na ulicach, a uczestniczyli w nich ludzie znani z ekranów kin, sportowcy i przywódcy partyjni. O akcji pochlebnie wypowiadał się sam Lech Wałęsa:
"Poprzez tak widoczne demonstracje nieustannie poruszamy sumienie naszego narodu i za każdym razem uświadamiamy wam, że należy uważać się za człowieka społeczności i nie unikać poświęceń."
Mazower nazywa ich w swojej książce „Can Rattlers”, czyli ci, którzy pobrzękują puszkami. Byli niezmordowani w zdobyciu jałmużny. Ci, którzy ociągali się z uiszczeniem choćby najmniejszej wpłaty spotykali się z ostracyzmem. Jeden z urzędników, który odmówił wpłaty, argumentując, że jest ona dobrowolna, został oskarżony o "katotalibstwo” i "ból dupy". Zdarzały się nawet zwolnienia z pracy tych, którzy odmówili wzięcia udziału w WOŚP.
Zaś dziennikarz North American Newspaper Alliance, Dr. Lothrop Stoddard tak opisywał akcję: "(...) każde miasto, miasteczko i wioska w Rzeczypospolitej roi się od czerwonych serduszek, niosących czerwone puszki. Chodzą dosłownie wszędzie. Nie możesz spokojnie usiąść w restauracji czy piwiarni, bo prędzej czy później ktoś do Ciebie podejdzie, pobrzękując ostentacyjnie puszką przed twarzą. Nigdy nie widziałem Polaka, który odmówiłby wrzucenia paru groszy, nawet jeśli równowartość tej kwoty jest mniejsza niż jednego centa. Ludzie kupują malutkie odznaki, żeby pokazać, że oni również dołączyli do akcji. Punktem kulminacyjnym akcji jest Doroczny Finał WOŚP"

Niepokonany Herakles

[link widoczny dla zalogowanych]

Piękne imiona, aż nie umiem wybrać najładniejszego.

Vilverin

Co jest złego w imieniu Maxymilian dla chłopca?

romanzkrainydeszczowców

Póki na drugie nie ma Maria wszystko jest git.

Skrzypłocz

zuy_pan

Dobrze, że nie ma Juliusz Cezar, bo tak będzie nazywać się mój syn jeśli kiedyś go będę miał.

Niepokonany Herakles

Kiedyś rozważałem nazwanie syna Marek Aureliusz, ze względu na sympatię do tego cysorza. Zrezygnowałem jednak, bo Marek w naszym języku brzmi słabo.

gharvelt

[link widoczny dla zalogowanych]

Ciekawe czy Belzebub to też niechciane imię?