Album roku 1970

zuy_pan · Wysłany: Sob 14:49, 21 Marzec 2015 Temat postu:

No właśnie nie jest tak, że znasz 80 płyt i już masz ustaloną 30, ja znam 150 i ciągle mi się trafiają płyty które o miejsca w pierwsze 30 będą "walczyć", nie wiem, jak dla mnie po prostu im więcej przesłuchasz tym:
a) Masz lepszy obraz rocznika, wiesz jakie były mody i trendy, wiesz co było oryginalne a co nie, też w późniejszych latach.
b) Im więcej płyt tym więcej dobrych płyt, no odsiewanie ziarna od plew, bo i więcej słabych, ale np teraz słuchałem 3 płyty The Band i ona ma szansę na 30 miejsce, wyżej nie, ale są płyty jazzowe które rozważam na pierwszą 20, a poznałem je jako 160 z kolei.

Olek · Wysłany: Sob 14:56, 21 Marzec 2015 Temat postu:

Już pomijając tą kwestię - to The Band z '70 roku to jakaś kiszka jest. Całkowicie mi nie przypadła do gustu. Już wolę Dylana z jego "New Morning".

zuy_pan · Wysłany: Sob 15:38, 21 Marzec 2015 Temat postu:

Tam jest kilka świetnych piosenek i kilka dobrych, może jedna słaba, ale to i tak jak na rockowy album nie jest najgorzej, a coraz bardziej do mnie przemawia to amerykańskie białe granie, poza tym w The Band niesamowity był ten klawiszowiec, co niby grał takie proste zagrywki, ale to jakoś świetnie się zgrywa z tym wszystkim...

nihil reich · Wysłany: Sob 17:57, 21 Marzec 2015 Temat postu:

che · Wysłany: Sob 18:43, 21 Marzec 2015 Temat postu:

Parol · Wysłany: Pon 00:27, 23 Marzec 2015 Temat postu:

Czy mógłby ktoś udostępnić w dobrej jakości The Cannonball Adderley Quintet & Orchestra? To, co kupiłem na solsiku pozostawia wiele do życzenia.

zuy_pan · Wysłany: Pon 09:18, 23 Marzec 2015 Temat postu:

A rutrackerze jest we flacu o ile dobrze pamiętam.

kobaian · Wysłany: Pon 13:27, 23 Marzec 2015 Temat postu:

The Cannonball Adderley Quintet & Orchestra . Bardzo sympatyczna płyta. Na razie ma szansę się zmieścić.

Ciekawe co powie Kapitano, jak Mingus się do 30-stki nie załapie, a za to różne, nie koniecznie bardzo polecane przezeń jazzy owszem... Wink

A obawiam się, że będzie to nieuchronny skutek słuchania ponad setki płyt w pośpiechu.

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Pon 14:47, 23 Marzec 2015 Temat postu:

Nie wiem, mi się Mingus spodobał natychmiast, jeszcze zanim skończyłem go słuchać, natomiast Cannonball po ładnych paru przesłuchaniach nadal wydaje mi się nie lepszy niż właśnie sympatyczny.

kobaian · Wysłany: Pon 15:04, 23 Marzec 2015 Temat postu:

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Pon 15:14, 23 Marzec 2015 Temat postu:

No, okej, ale sam powiedz, nawet sam sobie, ile takich klasycznych jazzów, nie elektrycznych, nie afrykańsko-hindusko-orientalnych i nie bardzo awangardowych znasz i naprawdę słuchasz. Trudno ot tak polubić album z gatunku, który się nieszczególnie lubi.

kobaian · Wysłany: Pon 15:22, 23 Marzec 2015 Temat postu:

kobaian · Wysłany: Pon 15:47, 23 Marzec 2015 Temat postu:

Po ciężkich przeżyciach z Deep Purple czy z Mountain zacząłem wątpić już, czy w ogóle jestem w stanie słuchać takiego w miarę zwykłego rocka z przyjemnością. Na szczęście Dr Sardonicus Spirita pokazał, że jednak potrafię się jeszcze bawić przy spox rocku. A zatem chyba to jednak coś z tymi tuzami hard-rocka jest nie tak...

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Pon 16:47, 23 Marzec 2015 Temat postu:

Twelve Dreams of Dr. Sardonicus to jest album prędzej w stylistyce rocka alternatywnego lat 80' (Jangle Popu?) niż klasycznego hard rocka, więc trochę trudno to porównywać. W ogóle to zdaje mi się, że mało kto spoza tego forum zrozumiałby czym jest "zwykły rock" Wink

kobaian · Wysłany: Pon 20:54, 23 Marzec 2015 Temat postu:

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Pon 21:37, 23 Marzec 2015 Temat postu:

Oj, no jasne, że hard rock od zawsze miał w sobie złe ziarno. Tylko, że moim zdaniem muzyka klasyków nawet kiedy jest pretensjonalna i tak coś w sobie ma fajnego, więc z chęcią raz na długi czas tego typu rzeczy słucham. Ale oczywiście, pomiędzy In Rock, a Dżonem Bon Dżowi jest pełna ciągłość i nie ma co się czarować, że nie.

zuy_pan · Wysłany: Wto 16:02, 24 Marzec 2015 Temat postu:

Min Bul- Min Bul- doskonały free-fusion, może nie tak dobry jak Blue Efect, ale w sumie granie momentami w podobnym stylu, chociaż mniej nakurwu totalnego i ekstremalnego rozpierdolu, ale naprawdę świetne. W sumie to dziwne, że z tego co widzę poza murzynami najbardziej spox jazz grają ludzie z europy środkowo-wschodniej i północnej...

kobaian · Wysłany: Czw 21:52, 26 Marzec 2015 Temat postu:

Jestem w stanie tolerować różne zboczenia dokonywane w imię sztuki, ale gay-folk to jest jednak nawet dla tak tolerancyjnego człowieka jak ja, zdecydowanie za wiele. Przecież ta płyta Younga brzmi, jakby była nagrana przez ministranta z obozu Oazowego, bezpośrednio po indywidualnych rekolekcjach u słynnego Wojciecha G. I nie ważne, że kompozycje są całkiem całkiem, w momencie gdy wokal jest taki, że nawet taki Boy George brzmi przy tym jak wielki macho i skrajny męski szowinista. Co ciekawe, w momencie gdy Young gra utwory bardziej rockowe niż folkowe, jego głos aż tak mnie nie razi. Zwłaszcza, że facet potrafi okrasić swoje piosenki całkiem dobrym riffem. Natomiast w tych bardziej folkowych utworach jego wokalne dziwactwa są dla mnie zboczeniem i profanacją.

Pozytywnie za to zaskakuje Sun Ra, którego album został tu zaprezentowany jako jedno z najmniej radykalnych wcieleń artysty. Spodziewałem się po tej rekomendacji jakiejś wcześniejszej odmiany np. "Sun for your pleasure", a tu całkiem miłe spotkanie avantu i fajnych melodii.

John Cipolina · Wysłany: Czw 23:24, 26 Marzec 2015 Temat postu:

Tytułowa piosenka to największy gay-song.