Album roku 1970

Pawliq88

Jest ok tylko chciałem Yeti trochę wyżej jeszcze Smile

BTW wklejamy swoje listy?

Kapitan Wołowe Serce

Już wstawiłem link do wszystkich list, więc nie wklejajcie.

Doctor Sardonicus

Bardzo fajny ranking, nie myślałam, że Lizard aż tak nawojuje. Wink

Parol

Dobrze, że dałem Yeti na czubie, bo VdGG by był wyżej Wink

kobaian

Raczej źle. Przez to zespół wybitny w swojej klasie znalazł się niżej od jednego z wielu ważnych i interesujących zespołów w swojej.

Parol

To Twoje zdanie. Ja mam inne. Poza tym mówię o Yeti nie całym ADII.

kobaian

kobaian

A moja niedosłana lista wyglądałaby mniej więcej tak:
[link widoczny dla zalogowanych]

gery

To ciekawe, Robin Kenyatta wyzej od Soft Machine

kobaian

Albumy od 1-6 urzekły mnie bardziej niż od 7 w dół. Pewnie się starzeję i rock mi coraz mniej podchodzi. Nawet tej klasy, co Soft Machine. Maszyna ma jedną zasadniczą wadę - dość kiepsko album jest wyprodukowany. Jakby w ogóle nikt się nie zajmował dopieszczeniem jego brzmienia.

Filas

mahavishnuu

Powiedzmy sobie szczerze, „Third” pod względem jakości brzmienia jest po prostu denny. A to, co zrobił inżynier dźwięku Bob Woolford w przypadku koncertowego „Facelift’ to już katastrofa. Przecież ten utwór brzmi, jak , nie przymierzając, bootleg. Odpowiedzialny za rejestrację materiału studyjnego Andy Knight także się nie popisał. Zespół nagrywał w tanim studio, bo na lepsze nie miał pieniędzy. Nie było go stać nawet na producenta. Muzycy musieli się tym zająć sami, a nie mieli w tym względzie doświadczenia. Wytwórnia wcisnęła im technicznego, z którego nie byli zadowoleni już w czasie pracy nad „Volume two”. Nie mając jednak żadnej alternatywy musieli na niego przystać (nie pamiętam teraz jego nazwiska, musiałbym sięgnąć do notatek). Wytwórnia CBS generalnie pokpiła sprawę. Poskąpiła pieniędzy na całokształt działań związanych z powstaniem tego albumu i efekty były takie, jakie były. Jeśli porównalibyśmy warunki w jakich pracowali wówczas Soft Machine i Pink Floyd to były to dwa zupełnie inne światy. Po latach okazało się, że są to rzeczy nie do odkręcenia. Nie pomogły remastery i inne bajery związane z współczesną techniką nagraniową. Przesłuchałem specjalnie wszystkie reedycje tej płyty, licząc, że chociaż japoński remaster zabrzmi lepiej. Płonne nadzieje. Ten album chyba już na zawsze pozostanie okaleczonym arcydziełem.

Filas

mahavishnuu

Nie spotkałem się z informacją, jakoby zaginęły ścieżki z multitracka. Materiał rejestrowano na sprzęcie ośmiościeżkowym, czyli, jak na ówczesne realia, nie najgorszym.

Kilkanaście miesięcy wcześniej w tym samym studiu swoją płytę „Tommy” nagrywał zespół The Who. Nie brzmi ona dzisiaj jakoś rewelacyjnie, jednak i tak znacznie lepiej niż „Third”. Ekipa Townshenda miała jednak profesjonalną ekipę techniczną i producenta z prawdziwego zdarzenia. Jak widać czynnik ludzki jest jednak dość istotnym elementem.

Ewidentnie popełniono błąd w sztuce, materiał wyjściowy został fatalnie zarejestrowany i ciężko jest tu coś ulepszyć. „Facelift” ma na tyle kiepskie brzmienie, że faktycznie można podejrzewać, że jest to typowy audience. Nie sądzę jednak, aby tak było. W tym czasie rejestrowano niektóre koncerty Softów w profesjonalny sposób, był więc materiał z konsolety. Taki też zapewne wykorzystano. Najbardziej zabawne jest to, że po latach wychodziły różne nagrania zespołu z tego okresu w wersji koncertowej i brzmiały one znacznie lepiej niż ten nieszczęsny „Facelift”. Co do japońskiego remasteru, to było to wydanie z 2005 roku.

Filas

mahavishnuu

Ośmiościeżkowy multitrack w 1970 roku to całkiem nieźle. Wprawdzie już pod koniec lat 60-tych niektórzy korzystali z dobrodziejstw 16-ścieżkowego zapisu (Blood, Sweat and Tears, Grateful Dead, Frank Zappa, po części VdGG), jednak w tamtych czasach dostęp do takiego sprzętu nie był jeszcze powszechny. Muzycy z VdGG, którzy nie śmierdzieli wówczas groszem mieli szczęście, gdyż taki sprzęt zainstalowano akurat w Trident Studios, gdzie pod koniec 1969 roku nagrywali właśnie „The Least We Can Do Is Wave to Each Other”.

Na pewno nie była to wina obiektów, w których zarejestrowano „Facelift”. Słyszałem inne nagrania koncertowe z tych miejsc różnych wykonawców i brzmiały OK. Fairfield Hall to solidny obiekt, często korzystała z niego BBC, co także daje do myślenia. Z kolei Mother's Club z Birmingham to kultowy klub w latach 60-tych. Grało tu wielu znanych wykonawców. Cieszył się on dobrą opinią muzyków i publiczności. Był to ulubiony klub Johna Peela. Warto przypomnieć, że to właśnie w tym klubie dosłownie kilka miesięcy wcześniej niż „Facelift” nagrano koncertową część „Ummagummy”. Floydzi nie nagrywaliby koncertówki w sali, gdzie jest fatalna akustyka. Co do taśm, na których nagrywano „Facelift” to znając ówczesne realia związane z zespołem nie łudziłbym się, że były one specjalnie dobrej jakości.

Niepokonany Herakles

mahavishnuu

Sofci także teoretycznie mogli udać się do Trident Studios czy też studiów CBS w USA, tylko ciekawe kto by za to zapłacił? Ich macierzysta wytwórnia nie chciała na to dać złamanego funta. „Doktor Żywago” to była produkcja z ogromnym, jak na ówczesne czasy, budżetem. Oni mogli kręcić praktycznie w każdej części świata, nie licząc rozmaitych uwarunkowań politycznych, bo Sowieci z oczywistych względów sobie tego u siebie nie życzyli.

gharvelt

mahavishnuu

Jeśli chodzi o pozycje książkowe to są dwie:

Bennett, Graham "Soft Machine. Out-Blooody-Rageous", London 2005
King, Michael: Wrong Movements: A Robert Wyatt History, Wembley 1994

Książka Bennetta na temat Soft Machine jest świetna. Profesjonalna robota. Z kolei pozycji na temat Roberta Wyatta nie czytałem w całości. Znam tylko fragmenty.

Generalnie była to benedyktyńska praca, ze względu na ubóstwo źródeł. Jedyną szczegółową pracą była wspomniana książka Bennetta.

Reszta to przede wszystkim:

- liczne wywiady z muzykami Soft Machine, głównie z prasy brytyjskiej

- booklety z różnych wydań kompaktowych płyt Soft Machine i innych wykonawców ze sceny Canterbury

- książki na temat jazzu i rocka progresywnego (monografie, biografie itp.)

Jeżeli chodzi o polskie źródła to totalna lipa. Nie było praktycznie nic. Na przestrzeni wielu lat takie czasopisma muzyczne, jak „MM”, „Non Stop”, „Rock’n’Roll”, „Tylko Rock’, „Teraz Rock” nigdy nie poświeciły zespołowi żadnego artykułu. Szczególnie symptomatyczne jest to w przypadku tych dwóch ostatnich. Jedynym tekstem polskim, za to znakomitym, jest obszerny esej Andrzeja Dorobka na temat Roberta Wyatta. Pochodzi on z książki „Rock. Problemy, sylwetki, konteksty”. Moim zdaniem, to zdecydowanie najciekawsza książka na temat szeroko pojętej muzyki rockowej, jaka ukazała się w naszym kraju. Autor posiada nie tylko rozległą wiedzę, ale także znakomite pióro. Jeśli tego nie znacie to lektura obowiązkowa. Dorobek jeszcze w latach 80-tych napisał znakomity obszerny artykuł na temat King Crimson (jego dwie części ukazały się w „MM” w 1986 roku, warto się dokopać). W tym przypadku jest to także najlepszy tekst na temat tego zespołu, jaki ukazał się w polskiej prasie muzycznej. Dogłębna analiza, ciekawe refleksje i, jak zawsze w jego przypadku, znakomita forma wypowiedzi. Dorobek ma swoich przeciwników, ponieważ pisze dość trudnym językiem. Czytając jego teksty trzeba dobrze orientować się w zagadnieniach muzykologicznych i ogólnokulturowych. Niektórych to zraża, stąd obiekcje.