Album roku 1971

Lady Vengeance

Jestem mniej więcej w połowie, słucham sobie wszystkiego po kolei. Ostatnie kilka tygodni miałam wyjęte z życiorysu, listopad to dla mnie dobra data. Ofc mogłabym tu głosować praktycznie z miejsca, ale o wiele przyjemniej jest przesłuchać wszystko od początku do końca Smile

PS. Braxton to masturbacja muzyczna, mimo że u mnie na liście będzie 29 jazzów, Braxton nie będzie jednym z nich.

mahavishnuu

che

Ja to się od samego początku rocznikowych plebiscytów zastanawiałem, czy nie lepiej byłoby brać pod uwagę rok nagrania (czyli rzeczywisty czas powstania albumu). Sporo chociażby koncertówek jest wydawanych po latach...

Parol

citizen_insane

Zgadzam się z Panią Zemstą. U mnie Braxtona w 30 na pewno nie będzie.

Parol

Kiedyś też nie byłem zwolennikiem takiego grania, ale For alto mnie przekonało. Planuję wrzucić na listę, najprawdopodobniej gdzieś w pierwszej połówce.

kobaian

Parol

Sądzę, że Braxton (świadomie bądź nie - nieważne) dobrze zbalansował materiał na tym krążku. Podział na kompozycje 'szalone' i 'stonowane' był dobrą decyzją. Album jest przez to o wiele ciekawszy i może to jest powód, dla którego jestem w stanie go słuchać.

Kapitan Wołowe Serce

Posłuchałem se tego Waszego The Temptations - Sky's the Limit i jest to najbardziej przehajpowany album w dziejach tego forum. Miły soul do posłuchania jeden raz w życiu - albo i nie, przecież nie słyszałem setek takich płyt i w niczym mi to nie przeszkadza. Nic tam się nie dzieje, niczym się to nie wyróżnia i prawie nic specjalnie fajnego tam nie ma. Te "dwa znakomite długie kawałki" nie są ani trochę lepsze od całej reszty, a dodatku pierwszy z nich to średniej klasy wariacja na temat Light My Fire.

I to jest według Was wielka płyta, w przeciwieństwie do Braxtona czy Coltrane'a. Naprawdę, od kiedy moje zainteresowanie muzyką popularną zmalało zaczynam rozumieć to wszystko, co od dłuższego czasu pisze tutaj Rafał.

nihil reich

Słuchałem tego wczoraj i też sądzę, że to nic ciekawego. Ale akurat wydaje mi się, że te dłuższe kawałki były mimo wszystko nieco lepsze od reszty (albo byłyby takie, gdyby były krótsze), bo te początkowe utwory to w ogóle cienizna straszna.

gharvelt

nihil reich

gharvelt

Czy ja wiem czy takie wybitne, mnie wydawały się średnie, zaś te niespodziewane "achy" i "ochy" ze strony większości głosujących przypominały mi jakąś zbiorową halucynację. Tym niemniej nie czepiam się, że niektórym one tak się podobają.

zuy_pan

Czepiasz się czegoś takiego jak Now!, czyli jak bardzo byś się nie upierał, to cholernie solidnego fusion, może Ci się nie podobać, ale jeżeli twierdzisz, że to zła płyta, to chyba coś w główkę nie halo, do tego dosyć oryginalna, o jednak w pewnym stopniu niepowtarzalnym stylu, trudno to pomylić z Davisem czy Hancockiem, czy kimkolwiek innym. Jednocześnie zachwalasz jakąś podrzędną soulową papę na dach, co brzmi jak każda inna soulowa papa, niczym się ona nie różni, jest tak niecharakterystyczna, że można by kawałki z niej dodać do jakiejś płyty "The Best of Soul Mjuzik" dodanej do Pani Domu albo Poradnika Domowego w ramach akcji dokształcania kulturalnego kur domowych, a można by dodać każdy inny losowy podrzędny soulowy kawałek i sprawdziłoby się tak samo i nikt by w ogóle nie zauważył różnicy. Może fajnie jest se puścić taki soul w tle, głośność 2,5/10 i sobie coś tam gra, sprawdzi się w jakiejś knajpce, czy w windzie, albo jak chcesz przed laską udawać emocjonalnego, więc musisz dać coś co przy małej głośności krzyczy "hej jestę romantyczy i uczuciowy", bo coś mniej egzaltowanego i banalnego nie podnieca banalnych i egzaltowanych studentek kulturoznawstwa.

gharvelt

zuy_pan

Jak ty w mówieniu do czego dana muzyka się moim zdaniem nadaje, widzisz jakąś psychologię, to trochę słabo. Ja gdybym chciał poderwać jakąś tępą strzałę z pseudo-mądrych studiów to bym tak zrobił, to nie jest kwestia osoby- tylko właśnie muzyki, która nadaje się do pewnych rzeczy przez swój charakter. Pomijam już, że z góry olałeś to co było w mojej wypowiedzi najważniejsze i skupiłeś się na rzuconym na koniec żarciku.

Lady Vengeance

Btw, Live in Seattle będzie u mnie w top 10, Temptations nie, natomiast rozumiem pochwały dla czołowych przedstawicieli swojego gatunku. Gdyby gdzieś były wybory na najlepszy album disco, głosowałabym pewnie na "Merci".

gharvelt

Nie wiem jak nazwać wiedzę "do czego muzyka się nadaje". Dla mnie muzyka nadaje się tylko do słuchania (albo nie, jeśli jest beznadziejna...), natomiast to że niektórzy sobie wymyślają, że przy jednych płytach czytają traktaty filozoficzne, przy innych podrywają tępe strzały, a przy jeszcze innych srają jakoś nie stanowi dla mnie poważnej argumentacji. Innych głębokich myśli w poprzedniej wypowiedzi nie dostrzegłem - no dobra, jeszcze uwaga o niepowtarzalnym stylu Hutchersona, niemożliwego do pomylenia z muzyką Davisa czy Hancocka, i tu się zgadzam, co nie zmienia faktu, że twórczość tych dwóch cenię znacznie wyżej.

zuy_pan

Muzyka ma określony nastrój, przekazuje określone emocje, a określone nastrój i emocje mogą pasować do pewnych sytuacji i to nie na zasadzie, że trzeba słuchać w takich sytuacjach, tylko po prostu się kojarzą, nie wiem co w tym dziwnego. Takie skojarzenia coś nam mówią o muzyce, można nimi operować we w miarę zrozumiały sposób, tylko rozmówca musi chcieć rozumieć o co kaman, a nie zachowywać się niczym protestant czytający Biblię.

Filas