Album roku 1971

zuy_pan

Ja czekam na rok 1975 gdy będzie sobie takie Young Americans Bowiego, co jest bardzo mocno średnim albumem, w sumie wiele to się nie różni od tych Tempeszjonów, więc Gharvelt powinien być zachwycony. Zresztą mogę się założyć, że w 1971 wyszło jeszcze ze 20-30 identycznych płyt soulowych, więc lista Gharvelta powinna się składać niemal wyłącznie z nich.

gharvelt

A gdzie niby The Temptations stara się udać coś ambitniejszego? Dla ciebie to muzyka z półki Boney M/ABBY, a dla mnie "Electronic Sonata for Souls Loved by Nature' czy "Now!" to wydawnictwa z półki średniej klasy jazzu, od których bez problemu można znaleźć setki ciekawszych albumów w tej kategorii gatunkowej.

Nie słuchałem dotychczas Young Americans, ale w '75 jest zbyt dużo pompatycznego i pretensjonalnego proga, więc wątpię, aby znalazło się jeszcze miejsce dla Bowiego Smile

zuy_pan

Ale średniej klasy jazz to ciągle lepsza muzyka niż wtórny w cholerę niskiej klasy soul, więc o co chodzi?

Kika · Gość

che

che

Kika · Gość

Wiem, że uprościłam. W rocku zdarzają się techniczni wyjadacze z polotem. Nie twierdzę, że nie. Rock- jazzy, prog rocki zmierzają w stonę światłości, ale pełna paleta telentu ujawnia się najbardziej w klasyce i jazzie. Talent rozumiem jako nie tylko diablo perfekcyjne opanowanie instrumentu. Takie bydom gimbo mądrości, ale technika, warsztat to nie wszystko. Sama forma dla mnie w klasyce czy jazzie na wstępie wymusza świetne opanowanie instrumentu. Jak tego ni ma, bydom wrzeszczeć na Ciebie, że źle, nie tak, nie ćwiczyło się, leniło itp. W rocku nie przykłada się aż takiej wielkiej uwagi do techniki, poprawności. Czasami ważne są błędy, brudne brzmienia gitar, przestery itp. bajery, spontan a spróbuj w szkole muzycznej nutę pominąć u wymagającej nauczycielki, którą sobie umamiła, że trzeba Cię przycisnąć bo bedziesz dobrym skrzypkiem/skrzypaczką... Paaanie przesrane... Spróbuj zagrać jazz, powiedzą, ale luźniej luźniej, nie spinaj się tak, to nie ma być zgrane co do joty i wymiotowo poprawnie, więcej inwencji od Ciebie. W każdym razie i tu i tu jest duży nacisk na sprawność, wyobraźnie muzyczną, feeling. W rocku jest w moim odczuciu inszej, to może grać chyba prawie każdy. Mówi się, że na koncertach rockowych wokaliści muszą mieć charyzmę, wygląd, gadane, odnajdować się na scenie bo co się nie umie, zakryje się wdziękiem osobistym, zaszokuje, pokaże fluorescencyjne kwiatki na gitarze itd. Uświadczysz coś takiego na koncercie symfonicznym? Typ w garniaku, przy instrumencie, nie ma wrzeszczenie i zakrywania braków. Czysta szczerość, muzyka przekazywana jest bezpośrednio do słuchacza bez niepotrzebnych rozpraszaczy. Osobowość pianisty klasycznego, ile ma żon, z kim się rozwodzi, jakie środki przyjmuje, w co jest ubrany jest nieistotna. Nie to, że hejcę rocki, soule, popy czy funki. Imba trudne jest granie utworów klasycznych, jazzowych łatwiejsze jest granie rocków. Wydaje mi się, że większość muzyków klasycznych, jazzowych może to bez wahania potwierdzić.

kobaian

gharvelt

zuy_pan

Wszystkie te płyty z murzynami i murzynkami na okładkach są najpewniej niemal identyczne do Temptejszyn:
[link widoczny dla zalogowanych]
nie chcę nic mówić, ale Ty jednak stwierdziłeś, że Temtejszyn jest mniej przehajpowane niż naprawdę dobre jazzy, nie wiadomo po co o tym mówiłeś, a teraz się wykręcasz.

che

gharvelt

nihil reich

gharvelt

To całkiem możliwa interpretacja, choć tylko interpretacja tego, co dokładnie mógł mieć na myśli Kapitan. Mnie zdzwiły słowa o przehajpowaniu, bo o Temptations napisały 3 - słownie: trzy - osoby, z których to żadna nie stwierdziła, że to jakieś megaodkrycie i superambitna, maksymalnie oryginalna muzyka na miarę "Bitches Brew". Ot 3 opinie na zasadzie "miły i przyjemny funk/soul, warto posłuchać, może komuś jeszcze zmieści się w 30". W ogóle nie przypomina mi to hajpu, w przeciwieństwie do fali opinii oraz maksymalnych not wystawianych przytoczonym wcześniej dwóm płytom.

Kika · Gość

kobaian

Kika · Gość