Album roku 1972

rakkenroll

Szkoda tylko, że po ostatnim mundialu już nie ma czegoś takiego jak weseli brazylijczycy :DDDDDD

:/

kobaian

Filas

Za to są organy Dave'a Stewarta!

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

Khan to jest granie na zasadzie "prosto i do przodu", tylko, że jak się wsłuchasz, to jednak wcale nie prosto. Jazzowych motywów jest tam sporo, po prostu starannie wpleciono je w rockową tkankę tej muzyki. To trochę takie Colosseum, tylko z innej epoki, więc brzmi jak hard rock z jazzem i progiem, nie jak biały blues. Jak dla mnie jest to chyba najlepszy nieeksperymentalny album z Canterbury.

kobaian

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

A, chyba już łapię o co chodzi Smile

Wyjątkowość Khan polega na tym, że muzycy Canterburiańscy ze swoją, bardzo fajną wrażliwością wzięli się za granie spox rocka z gitarami. Zagrali go z jednej strony tak, że to faktycznie jest spox rock z gitarami, a nie coś, co tylko udaje, że nim jest, a w rzeczywistości jest awangardą (u Heńka Krowy też bywało całkiem gitarowo), a ze strony drugiej są tam te wszystkie jazzowo, kosmiczne, luzackie zagrywki i w ogóle jest to specyficzne coś, co zawsze w Canterbury słychać. Uważam, że jest to świetne połączenie.

kobaian

Proponuję operować konkretami, to może lepiej się zrozumiemy. Pierwszy utwór:
https://www.youtube.com/watch?v=aQ_toJNTEvQ
Rozpoczyna się od patetycznego bum! Takie bum wydaje mi się dość charakterystyczne dla hard rocka i symfonicznego proga. W jazzie też może i występowało czasem, ale na zasadzie - patetyczne bum może występować wszędzie.
Potem mamy typowy hard rockowy riff i hard rockowy wokal. Jazzu wciąż nie ma.
1:30-3:01 pojawia się fajny motyw instrumentalny na gitarze. W moim przekonaniu zagrany bardzo płasko i bez polotu. Uszami wyobraźni słyszę, co mógłby z takim motywem zrobić taki McLaughlin i robi mi się szkoda.
3:02 Pojawia się coś, co może się komuś i kojarzyć z groove czy z jazzem, ale przecież takich fragmentów w progu są setki. Nawet ta perkusja wali w dość typowy dla zwykłego proga sposób. Collins też tak walił w bębny i jakoś nikt jazz-rockowca z niego nie robi.
4:00 Wchodzi rzekomo luźny i jajcarski motyw na organach. Klawiszowiec gra go jednak tak równo i od linijki, że cały luz i jajcarskość w łeb bierze.
4:30 powracamy do hard rocka. Z lekko jajcarską nutą.
5:03 - rockowe walenie konia na gitarze.
6:00 - kolejny motyw. Typowy kanterberiański prog.
6:35 - wracamy do znanego wcześniej fajnego, znów dość topornie odegranego motywu na gitarze.
7:41 do końca - Motyw na gitarze mógłby równie dobrze Iommi zagrać. Pojawia się wokal. Jest przyjemnie Hard-rockowo.
Zgoda, że kawałek jest w sumie mimo niedociągnięć przyjemny, ale co tu jest takiego, aby nazywać to rock-jazzem, jazz-rockiem, rockiem o jazzowych korzeniach itp? Naprawdę nie wiem.

Kapitan Wołowe Serce

No dobrze, ale na tej samej płycie jest też na przykład ten kawałek:

https://www.youtube.com/watch?v=3NpyVZCDv_k

I on już ma naprawdę sporo wspólnego z jazzem. Są tu także bardzo kanterberiańskie numery, trochę na modłę Caravan, ale nie do końca, bo raczej celujące w kosmiczne klimaty:

https://www.youtube.com/watch?v=sEBdbUbsYXs

Bywa, że zespół w te swoje, spox rockowanie wplata nawet awangardowe motywy (Dave Stewart oczywiście Smile

):

https://www.youtube.com/watch?v=zox8QZDaJLg

We wszystkich tych numerach elementy jazz-rockowe są obecne. Nie dominują (muszą dominować, żeby nadmienić, że istnieją?), ale obecne są.