Przetrwają najsilniejsi - Gentle Giant

mahavishnuu

The missing piece.
Wprawdzie ta płyta ma „momenty" - całkiem nieźle się zaczyna, "I'm turning around" także jest niezgorszy, jednak potem takie „perełki” jak „Betcha thought we couldn't do it" i „Who do you think you are?" mocno sprowadzają słuchacza na ziemię. Strona B płyty analogowej także nie pozostawia złudzeń, jaki krążek powinien odpaść w tej rundzie.

zuy_pan

The Missing Piece (1977)

kobaian

The Missing Piece jest owszem znacznie lepszy od płyt które poprzednio odpadły, w tym sensie, że niektórych fragmentów można posłuchać nawet z przyjemnością, ale od pozostałych dzieli go wielka przepaść.

gery

Missing Piece

lomyrin

The Missing Piece. Duży skok w porównaniu do poprzedników. O ile ciężko było przetrwać te dwa ostatnie albumy, a do drugiego ich odsłuchania to się wręcz zmuszałem, tak Missing Piece słuchało się bardzo przyjemnie.

Vilverin

No nie wiem. Dla mnie jest co najwyżej znośny. Zadyszka w zespole była już wyraźna.

Kapitan Wołowe Serce

Znam The missing piece

lomyrin

kobaian

Liczbą 7 głosów odpada The Missing Piece

Pozostają w grze same znakomite albumy czyli:

Gentle Giant (1970)
Acquiring the Taste (1971)
Three Friends (1972)
Octopus (1972)
In a Glass House (1973)
The Power and the Glory (1974)
Free Hand (1975)
Interview (1976)

Kapitan Wołowe Serce

Interview . Ten i kolejny ruch wydają mi się oczywiste.

zuy_pan

Interview bo nie pamiętam za bardzo co tam było.

lomyrin

Vilverin

Chciałbym być przekorny, ale żaden inny album nie przychodzi mi do głowy w tej kolejce. Interview.

kobaian

Przychylam się do zdania przedmówców, że jednak Interview. A potem będzie coraz trudniej. Choć w następnej rundzie "faworyt" też mi się wydaje oczywisty.

mahavishnuu

"Gentle Giant"

Kapitan Wołowe Serce

zuy_pan

Ja się też zastanawiałem czy teraz nie głosować na debiut, ale po namyśle zmieniłem zdanie, a dlaczego głosowałem już mówiłem.

kobaian

Ostatnio przypomniałem sobie debiut i odnoszę wrażenie, że najbardziej w pamięć zapadają na nim te lekkie piosenki, które są ładne, finezyjne i mocno kontrastują z patetyczną twórczością gwiazd mainstreamowego proga. Gdyby wszystko na tym albumie miało brzmieć jak te bardziej progresywne momenty - chociażby utwór Giant, to bym strzelił do tego jeszcze przed Interview.

Kapitan Wołowe Serce

Nie przesadzajmy w stronę przeciwną do tej, w którą przesadzają progowcy. Debiut GG to bardzo porządny album, tyle, że sześć kolejnych było znacznie lepszych. Nota bene Interview, który odpadnie teraz także jest zupełnie dobry. Słabizna już poodpadała.

mahavishnuu

Debiut faktycznie mocno tkwi jeszcze w standardach mainstreamowego progresu. Brakuje mu bogactwa harmonicznego, wyrafinowania kontrapunktycznego, objawiającego się choćby w bardzo interesującym wykorzystywaniu faktur polifonicznych. Najmniej podoba mi się wtedy, gdy ciąży trochę w stronę hard rocka. Z tych klasycznych płyt z lat 1970-1976 ta podoba mi się jednak najmniej. Dochodzi tu może jeszcze efekt przesytu po latach słuchania.
Na „Interview” słychać oczywiście momentami pewne wyjałowienie , biorąc pod uwagę tkankę melodyczną, zespół zaczyna się niepokojąco powtarzać, jednak w sferze muzycznej to jest nadal naprawdę dobra rzecz. Przewaga debiutu to świeżość, natomiast „Interview” to dojrzałość. Na tym drugim mamy przykład bodaj najbardziej zaawansowanego wykorzystania tekstur polifonicznych w całej karierze zespołu. Chodzi dokładnie o „Design”, w którym występuje jednocześnie siedem niezależnych od siebie głosów. Cztery mają charakter wokalny, natomiast trzy instrumentalny, tworząc bogatą mozaikę dźwiękową. Minnear był naprawdę dobry w tego typu rzeczach. Wychodziło tu jego wykształcenie muzyczne (Kerry był absolwentem wydziału harmonii i kompozycji Royal Academy of Music w Londynie).