Keith Richards - "Main Offender" (1992)

thon022

Data wydania: 1992

Track listing

1. "999" – 5:50
2. "Wicked as It Seems" – 4:45
3. "Eileen" – 4:29
4. "Words of Wonder" – 6:35
5. "Yap Yap" – 4:43
6. "Bodytalks" – 5:20
7. "Hate It When You Leave" – 4:59
8. "Runnin' Too Deep" – 3:20
9. "Will but You Won't" – 5:05
10. "Demon" – 4:45

Dlaczego Keith nagrywa płytę, na której raz wygrywa wściekłe gitarowe riffy, tworząc ciężkie, paranoiczne klimaty, a za chwilę śpiewa nostalgiczne piosenki czy kołysze w rytm wolnego reggae ? Dlaczego nagrywa muzykę surową, arachiczną i ascetyczną, która zachwyci tylko garstkę osób na tym globie?

Bo tak mu się podoba. Bo tak chce. A jak ktoś mu powie, że coś w tej muzyce należałoby zmienić, to Keith da mu w łeb gitarą. Albo rzuci w niego nożem myśliwskim. I warknie "wypierdalaj!" . I ten mądrala ucieknie przerażony i już nigdy nie odważy pokazać mu się na oczy. I Keith będzie dalej grał to, co chce. Bo jest Keithem i mu wszystko wolno.

Odnośnie muzyki to ogólnie "coś w klimatach bluesrockowych", ale jak zwykle u Stonesów wymyka się jednoznacznym klasyfikacjom. Ale całość nie jest aż tak przygnębiająca jak ten teledysk : WICKED AS IT SEEMS

Urzekająco szczera wypowiedź muzyczna starego demona z lat 60-ych.

9/10

Pawliq88

Wole pierwszą płytę Winosów Talk is Cheap i koncertówkę Live Hollywood Palladium 1988. Very Happy

thon022

Talk Is Cheap jest bardziej ascetyczna, choć staranniej wyprodukowana. Jest też bardziej melancholijna, osobista. I obie lubię Wink

Na koncertach kawałki z Talk brzmią znakomicie, o choćby ten (w oryginale suchotnik) tu ładnie swinguje;

http://www.youtube.com/watch?v=_9R2ihrxbNI

Pawliq88

Zgadza się, lubie how i wish i moją ulubiona Keitha Loocked away - na koncercie super brzmi moim zdaniem Very Happy