King Crimson - "Red" (1974)

Krzyś

KING CRIMSON - RED (1974)

1. Red (Fripp) 5:58

2. Fallen Angel (Fripp/Wetton/Palmer-James) 5:58

3. One More Red Nightmare (Fripp/Wetton) 7:07

4. Providence (Cross/Fripp/Wetton/Bruford) 9:22

5. Starless (Cross/Fripp/Wetton/Bruford/Palmer-James) 12:12

* Robert Fripp – gitary, melotron
* Bill Bruford – perkusja
* John Wetton – gitara basowa, śpiew
oraz
* David Cross – skrzypce
* Mark Charig – kornet
* Mel Collins – saksofon sopranowy
* Ian McDonald – saksofon altowy
* Robin Miller – obój

Czerwień. Kolor miłości, kolor władzy, a muzycznie namalowany przez King Crimson - kolor doskonałości. Ciężko o takich płytach pisać. Ciężko o TAKIEJ płycie pisać, gdyż niemal każdy przymiotnik będzie zbyt małym odzwierciedleniem tego, co słuchacz przeżywa, gdy słucha tego albumu. Od czego tu zacząć?
Red to ostatnia płyta studyjna King Crimson w latach 70. Skład zespołu i zawartość albumu diametralnie się zmieniła w porównaniu z rokiem 1969. I jest tu wiele odniesień do przeszłości: Ian McDonald na saksofonie altowym w Starless (nawiasem mówiąc, słucham właśnie powtórzenia głównego motywu utworu - ciarki!!), improwizacje w Fallen Angel ze składem z lat 72-74 z Jamie'em Muirem i Davidem Crossem, z kolei część środkowa wcześniej wspomnianego Starless jest dosyć podobna do The Talking Drum z Larks' Tongues In Aspic.
Wchodzi tytułowa czerwień. Red. Instrumental. Utwór skomponowany przez Frippa, grany na żywo dopiero od 1981. Zaczyna się miażdżącym riffem, który rozkłada na łopatki. Dalej też jest ciekawe, warto zwrócić na to, co dzieje się w tle, ten znakomity bas. W połowie następuje zwolnienie i powrót do tematu poprzedniego. Następnie Fallen Angel. Pierwsze dźwięki bardzo przypominają mi pewien okres w życiu, który był bardzo szczęśliwy i nieszczęśliwy zarazem. Wink

Spokojnie rozwijająca się ballada, z ciekawymi improwizacjami w środku ze świetnym wokalem Wettona. One More Red Nightmare. Czyli riff, z pulsującą perkusją Bruforda - w mej opinii nagrał tu jedną z najlepszych partii bębnów. Amen.

Pan american nightmare
Ten thousand feet fun-fair
Convinved that I don’t care
It’s safe as houses I swear
I was just sitting musing
The virtues of cruising
When altitude dropping
My ears started popping
One more red nightmare

Providence to nagranie koncertowe zarejestrowane 30 czerwca 1974 w pełni zaimprowizowane. Niepokojące skrzypce zaczynają to małe dzieło. Nie pozostaje nic innego jak zgasić światło. Bardzo działa na wyobraźnię!
Dochodzimy do finału. A jest to 'Grande Finale' - Starless.

Sundown dazzling day
Gold through my eyes
But my eyes turned within
Only see
Starless and bible black

Ważny utwór w moim życiu. Nie jestem w stanie o nim pisać, tego trzeba posłuchać. Zaś końcowe powtórzenie to najwspanialsza chwila w muzyce.
Dochodzimy do końca uczty z Karmazynowym Królem. Trwała ona tylko 40 minut, w dobie płyt po 75 min wydaje się być krótka, ale każda nuta jest na swoim miejscu. I myślę, że to też świadczy o wielkości płyty - gdy nie ma na niej punktu, który chcesz wyrzucić. Oceny nie jestem w stanie dać, choć nie jest to mój ulubiony album King Crimson. Zdecydowanie jednak jest to mój faworyt roku 1974..

Kapitan Wołowe Serce

Wspaniała płyta. Dla wielu fanów (zwłaszcza tych nieco mniej zakochanych w King Crimson) najlepsza obok Debiutu. Są na niej piękne melodie i awangardowe jazdy. są potężne (zwłaszcza w kontekście epoki, przecież to 74 rok!) riffy i piękne, delikatne ballady/balladowe motywy. To wyjątkowo zróżnicowany album, nie wiem czy istnieje druga płyta tak różnorodna a jednocześnie przystępna. Bo Red jest albumem niemal dla każdego. Faktycznie, jak fani Nirvany i Guns'n'Roses usłyszą Providence nie będą wiedzieli co się dzieje, ale na tym albumie i tak jest masę świetnych, melodyjnych momentów, którą wpadają w nawet niezbyt wprawne ucho.

Album jest fantastyczny, ale nie ukrywam że bardzo już mi się przejadł i w ogóle jestem w stanie wymienić ze trzy albo i więcej albumów KC z klasycznego okresu które podobają mi się bardziej. Red ma u mnie 10/10, nie wyobrażam sobie innej noty dla tego dzieła. King Crimson to nie jest łatwa muzyka, jeżeli ktoś chciałby zacząć z nimi przygodę to Red jest na początek świetnym wyborem.

Metal_Hammer

Ten album jest wprost genialny i niesamowity. Krzysiu masz rację, trudno go opisać. 10/10 - Grzechem byłoby dać mniej

odi.profanum

Rune of Torment

Czy tylko mi się wydaje, że jest tu odrobinę za dużo patosu?

Kapitan Wołowe Serce

Też tak to odbieram. Są świetne melodie, jeszcze lepsze eksperymenty, ale podniosłość tej płyty, przy jednoczesnym braku tej klasy klimatu co na debiucie sprawia, że jest to najrzadziej słuchana przeze mnie klasyczna płyta Crimson.

Rune of Torment

No właśnie mam podobnie, tylko Fallen Angel jakoś tak osobno zdarza mi się częsciej puścić, czasami w ramach argumentu, że Mastodon wcale nie wymyślił swoich riffów tylko są z tego kawałka wzięte Laughing

Kapitan Wołowe Serce

Filas

Osobiście Red bardzo polubiłem, ale nie wiem czy teraz przypadkiem Island i Lizard mi jej nie wyprzedzą... :>

Rune of Torment

Prawda, ale nie wszyscy są tak bezczelni.

Noo... dobra. Prawie wszyscy. Ale pamiętam zachwyty nad Crack The Skye (które w sumie podzielałem) i jak to nigdy nic nie było takiego (tego już nie podzielałem). A co drugi riff jest oparty na motywach z Fallen Angel właśnie.

Niepokonany Herakles

Ale o co wam w ogole kaman? Ze na Red jest za duzo patosu?

Chyba tylko w Starless.

Kapitan Wołowe Serce

Zależy co to znaczy "nigdy nic nie było takiego". Trudno dziś o jakieś wielkie nowatorstwo i z całą pewnością Mastodonowi do niego daleko. Z drugiej strony jest to dosyć oryginalna muzyka, na tyle charakterystyczna, że bardzo łatwo da się ich poznać, nawet po kilku dźwiękach. Czegoś dokładnie takiego jednak nie było wcześniej. Były co najwyżej rzeczy bardzo podobne...

Rune of Torment

Niepokonany Herakles

Kapitan Wołowe Serce

Rune of Torment

No to już ustaliliśmy, pisałem o poprzednich sąsiadujących. Debiut, jak Kapitan zauważył, mimo patosu ma coś takiego, że się bardziej przed nim broni. Nie wiem czy to klasa, czy to ckliwość, czy legenda którą obrósł, czy po prostu 12st Century Schizoid Man.

Filas

12st Century Schizoid Man? Wink

Podejrzewam, że u wielu to po prostu sentyment, ale nie mi o sentymentach się rozprawiać, wszak żem za młody.

Rune of Torment

Noo. 12th, nie słyszałeś tego remixu?

Black plague, wizards hat
rusty sword and witch's cat
pillage and rape throughout the land
12th century schizoid man!

Carpetcrawler

Ja również nie dostrzegam patosu na Red. Ale może to przez to, że ostatnio mam zatkane prawe ucho Wink

kobaian

Chris Cutler powiedział kiedyś o LTiA, że to dobra płyta, tylko nie rozumie, dlaczego Fripp tak bardzo lubi epatować patosem.

I coś w tym jest, że nastrój płyt KC jest często dość podniosły i "ciężki", zwłaszcza gdy zestawić go np. z lekkością przedstawicieli sceny Canterbury. Na "Red" rzuca się to bardziej w uszy, bo jest to płyta zdecydowanie bardziej rockowa od poprzednich. Za największą wadę "Red" uznałbym właśnie to, że jest na niej trochę więcej rockowego rzępolenia a mniej muzyki niż na poprzednich.