The Rolling Stones - "Exile On Main St." (1972)

thon022

Po "Sticky Fingers" The Rolling Stones jakby uznali, że zabrzmieli zbyt "ładnie", że ich muzyka powinna być bardziej surowa, murzyńska i chropowata. Ma pochodzić z ich młodzieńczych fascynacji, z głębi serca, prawdziwa i szczera do bólu.

I wykonali (zresztą kolejny raz) zwrot pod prąd, nagrywając album wówczas archaiczny, a wręcz bezczelny...

Kiedy się ukazał, był rok 1972 - w rocku zarysował się już kierunek heavy, pod przywództwem Led Zeppelin, Black Sabbath. Drugi kierunek rocka nadawały zespoły spod znaku Pink Floyd czy Yes.

The Rolling Stones wydając "Exile..." stworzyli jakby monumentalny muzyczny pomnik w hołdzie czarnej muzyce, wołając: " Słuchajta i podziwiajta !! Oto stąd my są - z bluesa, folku i soulu! To stąd wzięły się bleksabaty, zepeliny, flojdy czy inne szarpidruty. Na kolana !!! "

I właśnie to ten album, (przyjęty w chwili wydania z mieszanymi uczuciami), jest obecnie uznawany za jedno z największych rockowych arcydzieł. Stanowi opus magnum twórczości zespołu, rzeczą do której ewoluowali od debiutu i po której mogą już tylko spacerkiem schodzić ze szczytu ...

Zestaw 18 odmiennych stylistycznie utworów znajdujących się na tym wydaniu może być dość trudny do przełknięcia podczas słuchania całości. Wymieszano tu m.in. rockabilly, soul, country, blues, gospel. Nieuświadomiony słuchacz zapewne będzie z niedowierzaniem sprawdzał na okładce datę wydania tej płyty - no nie do wiary, to naprawdę 1972r. !... Mr. Green

Brzmienie, jest takie, jakiego można oczekiwać od albumu, do którego większość nagrań powstało w piwnicy (a niekiedy w ... kuchni) posiadłości Keitha Richardsa we Francji - surowe i archaiczne. Jednak podczas słuchania "Exile On Mauin St." nie odczuwamy nadmiernego dyskomfortu, a możemy "poczuć" frapujący, posępny i neurotyczny klimat w jakim powstała ta płyta.

Co do utworów, to jest tak wiele muzycznych pereł na tej płycie, że nie ma sensu ich wymieniać...

Monument.

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Czw 09:05, 04 Marzec 2010 Temat postu:

Muzycy rockowi powinni mieć ustawowy zakaz nagrywania dwupłytowych albumów. Praktycznie wszystkie ich studyjne dwupłytowce, może poza The Wall, powinny być o połowę krótsze. Również Exile On Main St. spokojnie zmieściłby się na jednym czarnym krążku. Wywalić z niego te wszystkie rock&rolle i od razu by było lepiej. To raz. Druga sprawa to saksofon. Dla mnie wykorzystanie saxu do takiego lajtowego grania to profanacja. To tak jakby zastosować Monster Trucka w roli gimbusa. Zbrodnia! W sumie to spoko album, ciekawszy niż poprzedni, chociaż na pewno mniej przebojowy. Ale to już niestety jest coś kompletnie innego niż za Briana Jonesa. Blues jest inspiracją, a nie treścią tej muzyki. Nie wiem,. Może dla fana Rolling Stones to arcydzieło, ale do mnie Exile On Main St. jakoś nie trafia. A już na pewno nie zachwyca.

thon022 · Wysłany: Czw 15:33, 04 Marzec 2010 Temat postu:

Hańba Ci!

Jak to - nie zachwyca ??? Shocked

Nakazuję : MA ZACHWYCAĆ I JUŻ !!! Wink

Poważnie mówiąc, to "nie zachwyca" nie tylko pobieżnych słuchaczy The Rolling Stones, ale często i ich zagorzałych fanów. To wypowiedzi z forum miłośników tego zespołu :

Moim zdaniem to jedna z ich najsłabszych płyt. Nie rozumiem, jak po czymś tak wysmakowanym jak "Sticky Fingers" mogli nagrali coś tak chaotycznego, dziwacznego...

Nie rozumiem co tu się dzieje: utwory są wtórne, nieprzemyślane. Nawet po kilkunastu przesłuchaniach trudno zapamiętać jakiś refren. ...

Słuchając tego albumu się męczę ...

Zbyt mocno amerykańska stylistyka, zbyt przesiąknięte to wszystko country jak dla mnie...

No tak.

Ale ja konsekwentnie obstaje przy swoim - to Ich największe osiągnięcie.

PS. A saxofon pasuje tu perfekcyjnie !

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Czw 15:47, 04 Marzec 2010 Temat postu:

Ale mi nie chodzi o to że płyta jest za trudna. Przeciwnie - jest zbyt przystępna. Zbyt biała, a za mało czarna, jeśli wiesz co mam na myśli. A saxofon nie pasuje. Nie znoszę takiego na nim grania. Saxofon powinien brzmieć (i grać) tak.

thon022 · Wysłany: Czw 19:14, 04 Marzec 2010 Temat postu:

Ja nie cham, Coltrane'a znam, mam nawet jego 1 płytę Mr. Green

Ale sax nie tylko do jazzu zarezerwowany - o, choćby Pink Floyd go używali. A na płytach Rolling Stones pojawił się dużo wcześniej, choćby utwór "Live With Me" z"Let It Bleed" . A ogólnie to nie wyobrażam już sobie koncertu Stonesów bez saxu ich wieloletniego kompana, Bobby'ego Keysa Razz

A w szorstkie brzmienie "Exile " wpasowuje się ten intrument idealnie!

Bez urazy, ale Twoich krytycznych argumentów w ogóle nie przyjmuję do wiadomości i uznaję za zwykłe marudzenie Wink

- może gdyby zagrali 11 minutową suitę na fujarkę i szamański bębenek wzbudziłoby to Twój zachwyt, ale tak - "za przystępnie" ... Very Happy

Veto!

Kapitan Wołowe Serce · Wysłany: Czw 19:25, 04 Marzec 2010 Temat postu:

thon022 · Wysłany: Pią 18:28, 05 Marzec 2010 Temat postu:

Coś w ten właśnie deseń zostało w tym roku wydane. Tyle że album nie był firmowany przez "The Rolling Stones" (ale co ciekawe sygnowany ich TM, czyli Czerwonym Jęzorem... ).

Płytę nagrano w składzie:

Mick Jagger – harmonica, vocals
Charlie Watts – drums
Bill Wyman – bass guitar
Nicky Hopkins – keyboards, piano
Ry Cooder – guitar

i zatytułowano "Jamming with Edward!"

Znajdziesz tam właśnie takie, mocno "pojechane", improwizowane bluesy

To nagrania powstałe podczas sesji "Let It Bleed" gdy muzycy czekali na ciągle spóźnionego Richardsa