Can

kobaian

Więc zacznijmy po kolei.
Po pierwsze, wieża Eiffela to w sumie kupa złomu, która robi wrażenie głównie dzięki swoim gabarytom. Dokładnie tak, jak w niekórych wypadkach jest z rzekomo wielkimi dziełami muzyki ponoć poważnej XIX wieku, gdzie pod popową melodię podłożono jakiś klasyczny akompaniament, wielką orkiestrę i zdaniem niektórych snobów już trzeba się tym zachwycać jak nie wiadomo jakim poważnym dziełem. Dlatego właśnie warto polecać od razu rzeczy odpowiednie, a nie na zasadzie - polecimy komuś łatwą popelinę, to może się nawróci na klasykę i będzie słuchał rzeczy wielkich.
Po drugie niektóre garaże pana Mietka są całkiem spoko architekturą:
[link widoczny dla zalogowanych]
Po trzecie, Seb to zjeb.
Po czwarte, relatywizm Seba miał ewidentnie subiektywistyczny charakter, ja natomiast postuluję jednak coś innego - twierdzę, że pewne formy muzyczne są na tyle różne, że nie warto ich porównywać. Nie są różne dlatego, że je bardzo lubię, tylko dlatego, że słuchając należy skupiać uwagę na zupełnie innych elementach, przez co zupełnie inne właściwości są brane pod uwagę przy ocenie piękna danego utworu.

Niepokonany Herakles

Nie mamy czego zaczynac, tutaj po prostu nie ma o czym dyskutowac. Napisalem, ze sa rzeczy wazniejsze od Can - czyli, ze nie ma powodu, aby zatrzymywac sie przy tej kapeli zbyt dlugo.

Nie podalem ani jednego przykladu muzyki ciekawszej od Can (Szopen i Mendelssohn wyszedl z rekawa w rozmowie z Bartoszem), dlatego cale lanie wody o romantyzmie i rzekomo popowej muzie XIX wieku uwazam za argument 'za to u was bija murzynow' i nie widze powodu, aby Herakles musial uzywac tu swej maczugi, bo to awantura pijanych drabow w tramwaju, a nie heroiczna walka.

Eiffel to przyklad z czapy, podalem go tylko po to, abys nie musial googlowac nazwiska mniej znanego architekta, ale chetnie wyslucham krytyki nt. wieży, czemu jest jedynie kupa zlomu.

Rzeczywiscie, nie warto porownywac pewnych form z innymi, bo konczy sie to tak samo, jak tlumaczenie cymbalom na filmwebie, ze headless cross to nie jest arcydzielo muzyczne, nawet jesli w dyskusji biora udzial ludzie tytulujacy sie doktoratem z filozofii i nieco bardziej od tamtych zadufani.

Kapitan Wołowe Serce

Niepokonany Herakles

Kapitan Wołowe Serce

Niepokonany Herakles

Kapitan Wołowe Serce

Niepokonany Herakles

No to przeciez wlasnie wysluchalem Kulu Selamy z wielka przyjemnoscia.

Kapitan Wołowe Serce

No to sorry, nie zrozumiałem Cię jak widzę.

kobaian

Burza

Niepokonany Herakles

Burza

John Cipolina

che

Przesłuchałem sobie dziś (pierwszy raz) płytę "The Peel Sessions" (1995) z materiałem archiwalnym. Gorąco polecam tym, którzy ją przegapili, jak ja.

Pawliq88

A wracając do Can - którą płytę uważacie za szczytowe osiągnięcie puszki? Ja bym się wachał między Tago a Ege Bamyasi z nieznaczną przewagą tę drugą bardzo hipstersko? Smile

Johanan

Jak dla mnie Soon Over Babaluna - za splash i come sta la luna. Reszta piosenek na albumie też jest bardzo fajna (acz nie przekonują mnie wciąż te"szaleństwa" w ich wykonaniu).
Tago Mago ma spox Halleluwaha, ale reszta kawałków, gdyby je podsumować (razem Halleluwahem), wypada, moim zdaniem, gorzej od SOB. Ege Bamyasi ma zdecydowanie najmilsze i najprostsze kawałki (myślę, że ten album mógłby się spodobać nawet sabatonowi).

Kapitan Wołowe Serce

U mnie wygląda to tak:

1. Tago Mago
2. Ege Bamyasi
3. Future Days / Soon Over Babaluma
5. Monster Movie
6. Delay 1968
7. Soundtracks
8. The Lost Tapes / The Peel Sessions
10. Saw Delight / Landed
Potem cała reszta, której chyba nie warto znać, chyba że z czystej ciekawości i dla kilku niezłych utworów.