Genesis

Cizar

To jakiś wyjątkowy gatunek? Nie jestę z Krakowa ;x

zuy_pan

Kraków to najbardziej hipsterskie miasto, nie wiedziałeś o tym?

Kapitan Wołowe Serce

[link widoczny dla zalogowanych]

Cizar

Bartosz, nie spodziewałem się tego po tobie, wstydź się ;x

Rysiu

Witam wszystkich, to mój pierwszy post. Genesis to mój ulubiony zespół na dzień dzisiejszy. Poznawałem go (a w zasadzie wciąż jeszcze poznaję, bo dwie płyty mi zostały) chronologicznie - co kilka miesięcy zapuszczam nowy album i patrzę, jak zespół się rozwijał.

Krótko o poszczególnych albumach

From Genesis to Revelation - Rzecz wybitnie niedoceniana. Być może mam wykrzywiony pogląd, bo tę płytę poznałem (jak mało kto) jako pierwszą i nie miałem porównania z późniejszymi dokonaniami. Zakochałem się od razu, a późniejszych Foxtrotów, Sellingów i innych dzieł długo nie potrafiłem docenić i klnąłem na nich, że poszli w takim kierunku, zamiast grać tak, jak na debiucie. Potem dopiero zmądrzałem i szaleję na punkcie późniejszych płyt Gabrielowych - ale do tej wciąż mam ogromny sentyment i szacunek oraz z przyjemnością do niej wracam - chociaż jest diametralnie inna i nie ma na niej chyba nawet 5 sekund, które brzmiałyby jak nieco późniejsze Genesis.

Trespass - Bardzo dobra rzecz IMO, też raczej niedoceniana. Nieco słabsza od pozostałych "gabrielówek", zdaje się, że uboższa brzmieniowo, ale i tak uwielbiam i stawiałbym śmiało i bez wstydu na piedestale gdyby nie to, żę konkurencja silna.

Nursery Cryme - Byłem zafascynowany tą płytą, później nieco mi się osłuchała i znudziła; obecnie nie słucham w ogóle - ale kiedy z rzadka na Trójce leci Musical Box włączam na całą epę i słucham jak urzeczony. Ogólnie płyta czeka na lepsze czasy, bo kiedyś chyba w końcu zatęsknię i wrócę.

Foxtot - Wybitna rzecz od pierwszej nutki aż do ostatnich taktów Dostojnej Kolacji.

Selling - Nie znudził mi się jeszcze i chyba już nie znudzi. Jak dla mnie - póki co najlepsza płyta w historii muzyki. Nawet niedoceniany i wyśmiewany, ponoć pretensjonalny Eppic Forest jest dla mnie arcydziełem najwyższej klasy.

Lamb - Wstyd przyznać, ale po dziś dzień jeszcze mi nie wszedł. I nawet nie staram się zbytnio go poznać - bardzo miłe jest bowiem uczucie kiedy ma się świadomość, że istnieje jeszcze jedna, zajebista ponoć, płyta z Gabrielem, której nie znam - i którą w każdej chwili mogę poznać, jeżeli zechcę. I ta świadomość póki co mi wystarczy

Trick - płyta nr2 w ich dyskografii. I zarazem - jedyny album z Collinsem, o którym można z czystym sumieniem powiedzieć, że jest bardzo dobry. Siłą rozpędu zespół grał jeszcze mniej więcej to samo, co z Gabrielem. Głos Phila chociaż ogólnie podobny do głosu Petera, jest dla mnie jakby mniej atrakcyjny, momentami można mieć wrażenie, że facet nieco skrzeczy. Ale i tak kawał dobrej muzyki i pokazanie, że zespół po odejściu Petera ma jeszcze potencjał. Jak się okazało - niewykorzystany.

W&W - kompletnie nie rozumiem spustów nad tą płytą. Dla mnie granica dzieląca "Trick" od "W&W" jest dla mnie granicą degrengolady i upadku zespołu, który jawnie przeszedł na styl "organowy", dużo mniej tutaj rocka i wymyślnych kompozycji. Nie podszedł mi nigdy, i to pomimo wielokrotnie ponawianych prób. W końcu się poddałem.

3 - Takie W&W w wersji light. Styl momentami bardzo podobny, ale utwory krótsze i bardziej melodyjne. Nie jestem fanem tej płyty, ale cenie ją bardziej od udającego rockową płytę i silącego się na wielką sztukę W&W - tutaj jest już z definicji krótko, nieskomplikowanie i nieambitnie, za to dość sympatycznie.

Duke - Trudny temat. Dla mnie najgorsza z dotychczasowych płyt, dla mnie kompletny kosmos; nie ogarniam tego stylu zupełnie. Zdrada dotychczasowego stylu (nawet W&W i "trójka" brzmią przyzwoicie na tle tego czegoś).

Abacab - W zasadzie to jest "Duke II" - dokładnie ten sam styl. Przy czym zdaje się być nieco lepsza, poza "Who dunnit", które nigdy przenigdy nie powinno pojawić się na jakiejkolwiek płycie jakiegokolwiek zespołu - mamy po prostu szereg popowych (alter-popowych? pop-progresywnych?) piosenek. Dość sympatyczne i nie aż takie złe, ale raczej unikam tej pozycji przy wyborze płyty, którą chcę sobie akurat zapuścić dla przyjemności.

Klocki - Znów troszkę ambitniejszy pop - bardziej dopracowany i dojrzały niż na dwóch poprzednich, ale nie lubię jakoś tej płyty.

Invisible Touch - Wielki powrót zespołu. Naprawdę. Żadne dzieło, ale chyba najlepsza płyta z ery "Po-trickowej". Oprócz tych naprawdę wielkich przebojów, czyli tytułowego i Land of Confussion, mamy tutaj sporo znakomicie zrealizowanych rzeczy, po których co wrażliwych mogą chwycić "ciary". Przy czym od razu zastrzegam, że fanów Gabriela raczej nie zachwyci - ale szukających czegoś fajnego i dość ambitnego z pogranicza pop i rocka może zadowolić. Mnie w każdym razie urządza.

Vilverin

Muszę powiedzieć że nie zgadzam się z przeważającą większością tego co napisałeś, ale chwała Ci za to że nie spamisz i piszesz na temat muzyki Smile

Z mojej strony - witaj na naszym forum. Aha, i przygotuj się na pierwsze łoty od starszych forumowych kolegów.

sir Vilverin Konrad Ignacy Dżonson II

citizen_insane

Imponujący pierwszy post, nawet, jeśli nie mam pojęcia o czym piszesz.

Master of Community

Znam wszystkie albumy poza 4 ostatnimi i nie wiem, czy będzie mi się chciało to nadrabiać, warto którąkolwiek (a nie podeszła mi jakoś sensownie właściwie żadna od WW, ale może któraś jest niezła, tylko o tym nie wiem, dlatego pytam)?

W sumie najbardziej cenię Lamb i Selling. Nursery i Foxtrot też były co najmniej dobre.

Vilverin

Duke jest fatalny?!

Nieprawda.

Carpetcrawler

Master of Community

Z tych co słyszałem, bardziej nie podobał mi się chyba tylko Abacab, po którym stwierdziłem, że już dość. No i debiut. Jeśli ostatnie 4 są jeszcze gorsze, no to w skali dyskografii być może uznałbym ją za średnio - słabą w skali Genesis. Ale nie wiem, te albumy przesłuchiwałem może po 2 razy i to dość dawno, pamiętam, że Duke mnie raczej odrzucił. Nie wykluczam, że jakbym próbował się wsłuchać we wszystkie jeszcze raz, moje opinie uległyby zmianie. Gust w końcu nie jest nam nadany raz i na stałe. Może uszereguj wg Ciebie płyty od najgorszej do najlepszej (czy tam odwrotnie) i nie wiem, może do którejś z nich wrócę, żeby sobie tego przesłuchać jeszcze raz, jeśli moje zdanie mocno by się różniło i mnie zachęcisz. ;o

EDIT: Jakby co to jest odpowiedź na post Vilverina.

Kapitan Wołowe Serce

Vilverin

Jezuniu słodki, żeby to było chociaż przeciętne...

che

Takie przemyślenie mnie naszło- nigdy nie wciągnąłem się w muzykę Genesis. Pytam zatem- czy zrobili coś co na prawdę warto poznać mając już za sobą fascynację klasycznym progresem?

Kapitan Wołowe Serce

Niepokonany Herakles

Filas

Nie chcę zabrzmieć jakbym się podlizywał czy coś (lel), ale w sumie poza tymi Generatorami, Krimzonami, może czymś jeszcze, to ten prog faktycznie dupa jest. Nawet nie musiałem drążyć NKRów, żeby to zauważyć. heh.

Niepokonany Herakles

To teraz wyobraz sobie ze jestes typem tuz przed trzydziestka albo zaraz po (wysokie czolo, zakola) i sluchasz Renaissance (oczywiscie juz nt-y raz), aby moc potem napisac posta nr 10k:

Uwazam, ze warto tego posluchac. Polaczenie tradycji muzyki klasycznej z wysmakowanym rockiem. Podoba mi sie ich brzmienie i to jak lacza rozne style, co osobiscie bardzo sobie cenie.

Wiem, troche nie fair ze wzialem za przyklad najchujowsza mozliwa kapele. A przynajmniej jedna z najgorszych.

Filas

Generalnie jestem sobie w stanie wyobrazić sobie siebie z brodą polecającego jakieś chujowizny "a bp to przeto dobry PROGRES, chocia nic sie tam do przodu nie tego".

kobaian