Gentle Giant

Aras

Bardzo ciekawa kapela, aczkolwiek bez fajerwerków. Wiekszość docenia ich za Octopus i późniejsze albumy, ale moim zdaniem debiut to też rzecz bardzo dojrzała, bardziej symfoniczna. Świetny album.

Kapitan Wołowe Serce

Debiut to stosunkowo zwyczajna muzyka, dlatego wyżej oceniane są kolejne ich nagania i moim zdaniem słusznie, bo to ciekawsza muzyka. Chociaż pewnie gdyby cały czas grali jak na pierwszej płycie też byliby w czołówce.

mahavishnuu

Biorąc pod uwagę, to co robiła wcześniejsza mutacja Giganta, Simon Dupree And The Big Sound to rzeczywiście jest to spory skok jakościowy. Jednak ten zespół dopiero się rozkręcał. Dla mnie pierwszą ich wybitną płytą jest "Three friends", może jeszcze trochę nierówny, ale ma magiczne fragmenty, choćby "Schooldays". Generalnie rzecz biorąc "złoty okres" to jak by nie patrzeć lata 1972-1975. Póżniejsze "Interview" jest jeszcze bardzo dobre, choć już słychać pierwsze symptomy wyczerpywania się inwencji twórczej. Natomiast ostatnie trzy płyty studyjne z lat 1977-1980 to dla mnie porażka.

Aras

kobaian

mahavishnuu

Problem w tym, że takich przykładów jest niestety sporo. Pojęcie rock gotycki jak najbardziej wpisuje się w tą tendencję. Kolejne, które od razu przychodzi mi na myśl to new romantic. Brzmi to wszystko może nieźle jako chwyt marketingowy, tylko co ma wspólnego z samą muzyką? Inną kwestią jest jeszcze to, że niejednokrotnie ten sam termin rozumie się w krytyce rockowej w zupełnie inny sposób. Raz jest to coś pozytywnego, w innym tekście pojawia się w negatywnym kontekście – na przykład takie pojecie jak – eklektyczny. Kiedyś Andrzej Dorobek w swoim eseju zebrał różne takie kwiatki i w ciekawy sposób wykazał ich absurdalność na gruncie muzycznym i semantycznym.

Wszystko to wynika niestety z niskiego poziomu merytorycznego dziennikarstwa muzycznego na temat rocka. To zresztą temat rzeka. Frank Zappa w swojej książce poświecił temu także sporo miejsca. Jeśli porównamy je z tym piszącym na temat „muzyki poważnej” czy też jazzu to różnica jakościowa jest niestety znacząca. W działce rockowej wszystko jest możliwe. Jethro Tull najlepszym zespołem hard rockowym i heavy metalowym roku? Czemu nie! W tym wypadku kłania się nagroda Grammy, którą Jethro sprzątnął swego czasu sprzed nosa Metallice. Smile

I tak to niestety wygląda.

kobaian

stary znajomy

Gentle Giant to jeden z moich ulubionych zespołów. Idealnie trafiają w moje poczucie estetyki. Ich muzyka uchodzi za trudną, ale jest to ten rodzaj trudnej muzyki, w którym osobiście nie odczuwam owej "trudności". Kolejne płyty - zgodnie z kolejnością odsłuchiwania: Three Friends, Acquiring the Taste, Octopus itd. - wchodziły mi zawsze dość gładko, bez szczególnego wysiłku umysłowego. Może po prostu ten, nazwijmy to, "wyższy poziom" ich muzyki nie był w żaden sposób wymuszony, nie osiągali go na siłę, tylko po prostu byli na tyle utalentowani i profesjonalni, że poziom ów był dla nich zupełnie naturalny. Czasami zdarza mi się zastanawiać, czy dana muzyka jest trudna w słuchaniu dlatego, że jest taka nowatorska, czy też dlatego, że jest to nowatorstwo mało ciekawe i mało udane. Słuchając Gentle Giant, nie muszę się w ogóle nad tym zastanawiać, bo ta muzyka wciąga mnie w sposób całkowicie naturalny.
Moje ulubione albumy, to Three Friends, Acquiring the Taste oraz Octopus - wszystko mniej więcej na równi. Gdzieś dalej jest nieco słabszy (ale również świetny) debiut, później In a Glass House, a dalej Free Hand i Interview - te dwa ostatnie krążki uważam za dość wtórne w ich dyskografii, niewiele nowego wnoszące. Wstyd przyznać, ale wciąż nie poznałem jeszcze The Power of Glory. Kiedyś to nadrobię, lecz chyba nie szybko, bo obecnie w trochę innych klimatach siedzę.

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

kobaian

Utwór tytułowy jest dla mnie bardzo słaby jak na GG. Nie przypominam sobie podobnie słabych momentów na poprzednich płytach. Dodatkowo psuje wrażenie, bo jest na końcu. Tyle że zauważyłem teraz, że to bonus. Więc może to poszerzone wydanie przyczyniło się do mojego odbioru tej płyty.
W ogóle dla mnie problem tej płyty polega na tym, że zaczyna się bardzo wyraziście od Proclamation, a potem ta płyta jakby powoli zdycha.

Kapitan Wołowe Serce

Wydaje mi się, że The Power of Glory, podobnie jak Three Friends wydają Ci się (mnie zresztą także) nieco słabsze, dlatego, że są po prostu od stóp do głów prog rockowe. Jak na Giantów są to płyty trochę zbyt jednostajne i przewidywalne. Z drugiej strony jak na głównonurtowy prog są niezwykle świeże i oryginalne i chyba warto ten fakt docenić.

Filas

Szklarnia mi chyba najłatwiej wchodzi.

Johanan

Dla mnie Acquiring the Taste to zdecydowanie nr. 1. Długo pomijałem ten album słuchając tego zespołu, ale gdy go z ciekawości włączyłem, baardzo pozytywnie się zaskoczyłem. Klimat jest niepowtarzalny..
Piosenka Moon is Dałn chyba najbardziej mi się podoba.

kobaian

Acquiring jest bardzo dobry, jak z resztą większość z tego, co Giganci stworzyli. Ale do najlepszych trochę mu jeszcze brakuje. Niesamowite w nim jest to, że to dopiero drugi album zespołu, a już mamy takie dzieło. Duży skok jakościowy w porównaniu z poprzednikiem.

Kapitan Wołowe Serce

Moim zdaniem poziom ich najlepszych czterech płyt jest bardzo zbliżony. Wcale nie uważam, żeby różnica jakościowa pomiędzy Acquiring the Taste a np Octopus była znacząca.

kobaian

Byliby wielką kapelą progresywną nawet jakby trzymali poziom Aquiring, to fakt. Ale przez to, że nagrali Octopusa stali się jeszcze większą. Wink

Pawliq88

Kapitan Wołowe Serce

Pawliq88

A ten Playing the fool 1977? Album live na Rymie ma wysoką dobry jest?