King Crimson

Rune of Torment

Jakie małe uzasadnienie przy Lizardzie Wink

A czy na Thrack awangarda się skończyła? Awangarda niejedno ma imię. To cały czas ten typ muzyki, od którego mojemu na wieku pamiętanemu profesorowi od kulturoznawstwa który jarał się 'awangardą' przepalają się bezpieczniki w obu półkulach.

Filas

THRAK może aż tak dobrze tego nie zaznacza, ale ten lineup KC (double-trio, czyt. Fripp & Belew na gitarach, Gunn & Levin na basie/Warr/stickach oraz Mastelotto & Bruford na perkusji) naprawdę nie grał tylko trochę ograniczonego zespołu - podoba mi się ich koncert nagrany na B'Boom, na którym znalazły się m.in. Red, Indiscipline czy Frame by Frame - tutaj dopiero czuć tę moc i precyzję. W podejściu do zespołu KC nadal pozostaje awangardowe, tak, jak chciał tego Robert.
Napisałbym coś o VROOOM, ale mało. Słuchałem jej parę razy, na pewno Sex Sleep Eat Drink Dream zapada w pamięć, Cage też jest ciekawe. W sumie to mi się ona podobie.

Generalnie są chyba wszelkie przesłanki, żeby nazwać mnie fanbojem... Cholera.

Widzę, że nie jestem sam w tym, że niebieski i żółty album mi nie leżą. Zresztą, chwilowo i tak mam przerwę od proga.

mahavishnuu

Filas

Tak, jeżeli chodzi o Cat Food to też mam ogromną zagwozdkę, czego to miały być 'klon'... Pierwsza strona zaś tak, też uważam (mimo małej liczby odsłuchów) ją za dosyć słabą. Teraz jak se włączyłem Kocie Żarcie, to tak wyłapuję partie gitary akustycznej, które potem pojawiły się też na "Indoor Games".

Swoją drogą - nie wiem, który inny muzyk byłby gotowy wydać "Cat Food" jako singla, na dodatek z "Groon" na b-side (którego co prawda nie znam za dobrze, słyszałem go chyba raz albo dwa)? Pewnie ktoś by się znalazł, propozycje?

EDIT: Właśnie, Groon - fajna rzecz.

John Cipolina

"Pictures of a City" jako odpowiednik Schizoida faktycznie wypada najgorzej, choć słabym i tak bym go nie nazwał. Poza tym improwizacje w tym cichym końcowym też są pewną nowością, która przypomina mi trochę ich późniejsze dokonania. "Cadence and Cascade" i "In the Wake of Poseidon" mają na tyle smaku, że można ich słuchać bez znudzenia. C&C nie jest jakoś szczególnie podobne do "I Talk to the Wind". Dodatkowo klimat całego albumu jak i poszczególnych odpowiedników jest odmienny. "In the Wake of Poseidon" brzmi jakoś tak żeglarsko, gdy przygrywa sama gitara akustyczna (z basem i perkusją oczywiście), a partie melotronu no chcąc nie chcąc przywodzą na myśl ogromne fale morskie.
Akurat niedawno sobie odświeżyłem ten album i stwierdziłem, że mogę go posłuchać z przyjemnością nawet jako całości, chociaż wiadomo, że z debiutem przegrywa.

Filas

Caaaaadeeeence and Cascaaaaaaaadeeeee - ten niebiański głos.

stary znajomy

Po pierwsze - In the Wake jest kalką z debiutu w dużej mierze. Nikt nie powiedział, że absolutną - to już byłoby zupełne nieporozumienie... "The devil's triangle" to rzeczywiście bardzo oryginalny, odkrywczy utwór, ale to tylko ćwierć całego albumu. "Pictures of a city" to zdecydowanie coś na kształt "21st century schizoid man", tyle że nieco słabsze, a ponadto - w przeciwieństwie do pierwowzoru - zupełnie niezaskakujące, bo to niestety powtórka z rozrywki. "Cadance and cascade" ma klimat "I talk to the wind", tyle że utwór ogólnie dużo słabszy i mniej ciekawy muzycznie - moim zdaniem! Utwór tytułowy również dość mocno kojarzy się z debiutanckim "Epitath". "The devil's triangle" omówiliśmy, natomiast "Cat food" nie ma odpowiednika na debiucie i rzeczywiście był pewną nowością w ówczesnej twórczości King Crimson, ale szczerze mówiąc, nie uważam tego kawałka za jakiś mocny punkt albumu. Na początku bardzo mi się podobał - chwytliwy taki, funkujący jakby, ale bardzo szybko mi się znudził. Nie zachwyca mnie.

Filas

Kocie Żarcie imho raczej nie funkuje, szczególnie to pianino...

mahavishnuu

Filas

Red to tak właściwie:

-Red napisane specjalnie na tą płytę
-Fallen Angel, które z Muirem było grane jako instrumentalna improwizacja
-One More Red Nightmare, też 'ekskluzywny' utwór - moim zdaniem podobny do The Great Deceiver
-Providence, czyt. improwizacja (troszkę wyedytowana i przycięta) z koncertu w Providence (chyba w Filadelfii? Nie, z Pensylwanii, sorki)
-Starless, ze zmienionym tekstem i dopełnione saksofonem Iana McDonalda - moim zdaniem z tego powodu jedna z najlepiej zagranych wersji tego utworu, ale koncertowe też są ok

Uważam, że płyta ta stoi albo na równi z SaBB albo z Lizardem - od tego pierwszego ma przewagę w szlifie i dopracowaniu - ale to przecież 'zwykły' album studyjny. Od Lizarda jest bardziej przystępne. Na pewno nie nazwałbym tej płyty przekrojową.

mahavishnuu

Poziom artystyczny to jedna sprawa. Mnie natomiast w poprzednim poście interesował wątek związany z "estetyczną wartością dodaną" tej płyty w kontekście ich wcześniejszej twórczości.
Moje pytanie jest więc takie: jakie nowe idee muzyczne zawiera "Red".

Olek

Ja chyba nie do końca rozumiem dlaczego "Red" jest taka znakomita. Z płyt z pierwszego okresu to ona najmniej mi się podoba. Może to przez te niemalże Hard Rockowe brzmienia? Nie zdziwiłbym się, biorąc pod uwagę, że mam problem z przebrnięciem przez jakąkolwiek płytę Deep Purple Very Happy

PS: Nie rozumiem jak w subiektywnym rankingu można dawać miejsca "za zasługi". Nie rozumiem też, dlaczego Posejdon jest skazany na bycie w cieniu za debiutem. Dla mnie nie byłoby nic zaskakującego w tym, że ktoś lubi ją bardziej. Nie miałbym problemu z postawieniem Islands na pierwszym miejscu w moim rankingu, choć tych zasług ma o wiele mniej od innych płyt.

Filas

"Red" nadal pozostaje płytą świetną jakościowo, ale fakt, jak to mahavishnuu zaznacza - wcale nie ma tu jakiegoś nowego pomysłu na brzmienie. Skąd taka wysoka pozycja tej płyty? Po pierwsze, bo jest najbardizej przystępna, po drugie Kurt Cobain twierdził, że to jedna z jego najbardziej ulubionych płyt - w tym momencie wszystko staje się banalnie proste do wydedukowania. Generalnie debiut i Red dostają fory, z niewiadomych mi powodów.

Oleeks, odrób pracę domową - Red to nie pierwszy okres.

Carpetcrawler

Filas

Akurat tutaj chyba ciężko jest polemizować, bo każda zmiana składu skutkowała zmianami w stylistyce (mniejszymi lub większymi), a co za tym idzie - łatwiej uznać to za okresy, aniżeli jakiś łamany podział na KC progresywne i KC nowofalowe - ale jak przy tym drugim należy okres z dobule-trio i późniejsze ProjeKCty nazywać? Ja nie mam pomysłu. Prościej dzielić to na kolejne formacje.

Kapitan Wołowe Serce

Czytając waszą dyskusję odnoszę wrażenie, że Pan Rzepa, jako nasz nowy przyjaciel nie zdążył jeszcze wyryć w swej głowie oczywistego dla wszystkich forumowiczów stwierdzenia, że nie ma sensu rozmawiać o King Crimson bez jako takiej (przynajmniej) znajomości ich dokonań koncertowych. Możliwe, że się mylę, ale czytając ranking wg. Starego wydaje mi się, że raczej nie. Dlatego zachęcam do zainteresowania się tym tematem, a po jakimś czasie wrócimy do powyższej dyskusji, zapewne z innymi wnioskami Rzepy Smile

Olek

Filas

TGD to bardzo dobry wstęp, sam w sumie wiele więcej nie słuchałem (USA, The Night Watch, do tego Live in Mainz i Asbury Park) - ciekawy przekrój przez style i mnogość wykonań. Póki co nie mam siły na dokończenie Larksów - z tego-tam boxu polecam na pewno Hull Technical College, pierwszy koncert na którym właściwie mamy już pełne brzmienie.

Carpetcrawler

Filas

Popełniłem go w tym momencie, ale jest to krzywdzące mimo wszystko. Wolę dzielić to na kolejne formacje.