King Crimson

mahavishnuu

Myślę, że to szerszy problem, nie obejmujący tylko Posejdona. Niemal na każdej płycie King Crimson wymieszane są utwory bardziej finezyjne i wyrafinowane z formami quasi piosenkowymi lub wręcz normalnymi piosenkami. Czasami te piosenki są dość konwencjonalne i zanadto "normalne", co budzi oczywiście różne skojarzenia. Fripp często sprawiał wrażenie człowieka, który chciałby być bardzo wyrafinowany, eksperymentalny, jednak z drugiej strony, częstokroć podejmował także kroki, aby zyskać przychylność ludzi słuchających bardziej konwencjonalnej muzyki. Stąd na płytach dość dziwaczne zestawienia utworów: "Moonchild" i "I talk to the wind", "Lark's tongues in aspick part I" i "Book of saturday", "Night watch" i druga strona "Starless and bible black" to także w dużym stopniu muzyka z innej parafii. W latach 80-tych i 90-tych było podobnie, choć generalnie muzyka w tym okresie była już łatwiejsza w odbiorze. Na kolorowej trylogii także są takie biegunowe kompozycje. Czy było to związane z szeroką paletą zainteresowań Frippa, czy też przejawem jakichś kompromisów? Trudno dociec, znając pokrętną naturę Mistrza .

W każdym bądź razie, dzięki temu King Crimson funkcjonuje w głównym obiegu muzyki rockowej. Można go usłyszeć w "Trójce", poczytać o nim w "Teraz rocku" itd. Wykonawcy w rodzaju Henry Cow i Soft Machine mogliby tylko o tym pomarzyć. Smile

Carpetcrawler

Ale taki kontrast sprawia, że tymi płytami jeszcze trudniej się znudzić. Zawsze odbierałem te "pioseneczki" typu Book of Saturday czy Lady of the dancing water jako przyjemny przerywnik pomiędzy czymś cięższego kalibru - Lizard czy Larks Tongues.

mahavishnuu

Być może podobnie myślał właśnie sam Robert Fripp, bo to pewnie głównie on był odpowiedzialny za układ utworów na płytach.

kobaian

Ale tu nie chodzi o mieszanie kawałków prostszych z trudniejszymi w ogóle, ale o układzie tej konkretnej płyty. Otóż mamy tu rocka rodem z pierwszej płyty i nagle coś zupełnie z innej beczki. To nie jest ładna ballada jako przerywnik. To są jakby dwie różne płyty na jednym krążku.

Dla porównania taki "The Great Deceiver" jest niby standardowo rockowy, przynajmniej jak na KC, ale jest coś w nim takiego, co zapowiada, że nie będziemy mieli prawdopodobnie za chwilę do czynienia z normalną rockową płytą.

A "Moonchild" jest utworem opartym na na tyle prostym temacie, że może się podobać nawet egzaltowanym gimnazjalistkom, natomiast reszta jest zagrana tak cicho, że i tak mało kto to słyszał. Wink

Filas

Chyba aż sobie pokupuję przy najbliższej okazji wydania na 40 rocznicę, bo Stevenowi świetnie wyszły te remastery - teraz po "Discipline" jeszcze bardziej utwierdziłem się w tym przekonaniu. Cała płyta nabrała dodatkowej głębi. Chociaż nie, to bardziej coś w stylu lepszego 'zespolenia ze sobą' partii gitarowych Belewa i Frippa. Mam naprawdę kurewski problem z określeniem, czy wolę rozbitą i detaliczną japońską, czy zgraną od Stefana. Kurwa.

A, tak, nadal kocham Indiscipline. Jeden z moich niekwestionowanych faworytów w całej dyskografii KC. W ogóle Discipline, w przeciwieństwie do reszty kolorków, ma dla mnie jakieś kurewskie przyciąganie, wsysa, że aż strach. A nie lubiłem tej płyty aż tak, jak pierwszy raz jej słuchałem. To diabelstwo jest cięższe od 90% patatajmetali.

Corporal Greg

Discipline to znakomity album, inny niż poprzednie, ale wcale też nie taki gorszy.

kobaian

rakkenroll

Heh, swego czasu to uważałem Discipline za najlepszą płytę KC, teraz może aż tak jej nie lubię (albo raczej bardziej polubiłem kilka innych płyt z okresu 69-74), ale nadal uważam ten album za kozacki.
W ogóle okres z Belewem jest trochę niedoceniany, a przecież płyty z nim są całkiem niezłe, może jedynie Thrak był trochę zbyt pop-rockowy, ale i tak jest na nim całkiem dużo fajnej muzyki.

kobaian

Problem z Thrakiem nie polega na tym, że to jest zła płyta, tylko że KC weszło w pewien dość dziwny okres, gdzie wydawali EPki, na których było same mięcho, a potem wychodzili z LP, gdzie to wszystko było już rozwodnione i spopowiałe. W związku z tym, Thrak jest fajny, ale po co go słuchać, skoro Vroom jest jeszcze fajniejsze, a w dodatku bardziej skondensowane. Wink

Filas

Zaś koncertowo dalej dawali popalić. THRAKa tak dobrze nie mam obcykanego, ale w sumie dziwna to tendencja, żeby tak neutralizować cięższe elementy - tym bardziej, że przecież wcale nie było to jakiś moment zejścia Crimsów w łatwą, lekkostrawną muzykę.

kobaian

Filas

Jestem w połowie Live in Heidelberg - 29 marca 1974 i póki co mogę tylko polecić. Wyedytuję posta, jak przelecę do końca. Świetne wykony.

Dosłuchałem do 'końca' - zajebisty koncert, tylko... ucięty na Fracture, niestety. Ale warto.

Pawliq88

Co sądzicie o The Power to Believe jako albumie koncepcyjnym? Moim zdaniem świetny klimat ma ta płyta. Oczywiście jak na płytę oferującą nam nieco mniej progresywne(w stosunku do wielu innych albumów tego zespołu) brzmienie KC

rakkenroll

Ja tam sądzę, że Power to Believe nie jest albumem koncepcyjnym. Ale to bardzo fajna płyta, chyba moja druga ulubiona z tych z Belewem na wokalu

Pawliq88

Dlatego właśnie rzuciłem ten temat bo ogólnie część ludzi uważa go za koncepcyjny z tego co wiem? No ogólnie jest świetnym albumem - bardzo mi leży brzmienie

rakkenroll

Pierwszy raz słyszę o tym, by ten album miał jakikolwiek koncept, aż sprawdziłem z ciekawości na wikipedii i okazuje się, że nawet podchodzi pod rakoperę ;O Tak to jest, jak się nie zwraca uwagi na teksty ;_;

Pawliq88

Akurat na polskiej wiki jest napisane iż Power to album koncepcyjny Smile

ale w sumie tam często wypisują bzdury

Pawliq88