Marillion

kobaian

Dead Can Dance jest kontynuatorem dzieła progresywnego zespołu niemieckiego Popol Vuh. Choć na aż takie wyżyny jak Hosianna, czy Nosferatu się nie wznieśli, to jednak właśnie stworzyli coś na kształt "Ciemnej Strony" tego gatunku. Płyty, która choć nie jest mega nowatorska, lecz dość przystępna, ale stanowi przepiękną prezentację określonego gatunku, który można byłoby nazwać world-music-prog. Nie mam wątpliwości, że DCD jest bardziej progresywnym zespołem niż Marillion, natomiast fatk, że inni sądzą inaczej, to raczej ich problem z uszami. I tym razem nie kieruję tej złośliwości już personalnie. Uważam, że tego typu problem ma również wielu recenzentów z Progarchives, Trójka chyba jednak znacznie mniej, bo jej redaktorzy, o ile się nie mylę, docenili ten zespół od razu i zarówno DCD jak i jego członkowie solo gościli w progowych audycjach od samego początku.

Jeszcze raz przypomnę, że pojęcie "szkodnika" nie oznacza najgorszego zespołu w historii, tylko zespół, który bardzo źle przyczynił się do odbioru i rozwoju muzyki progresywnej. Jest wielka trójca szkodników proga, czyli Marillion, Dream Theater i Porcupine Tree. Żaden z nich nie jest najgorszy w swym gatunku (choć Dream Theater ostatnio być może jednak tak). Szkodnictwo Marillion polega na tym, że w momencie gdy działały ewidentnie bardziej twórcze zespoły uwaga publiki skupiła się na zespole, który zaczął od małpowania Genesis, a na tworzeniu muzyki pop skończył. I najgorsze, że łatka "proga" tak do niego przywarła, że nikt się nie zorientował, ba inne zespoły zaczęły ten pop powielać i też otrzymały miano "progresywnych". Co ciekawe - samo Genesis, które zrobiło dokładnie to samo, straciło łatkę zespołu progresywnego na rzecz właśnie najwybitniejszego przykładu soft-rocka. Gdy Marillion powtórzył manewr nikt tego nie zauważył, tylko dziennikarzyny zaczęły pleść, że teraz rock progresywny zmienił oblicze. Nie potrafię zrozumieć tego fenomenu.

Malkolit

Stefan zdaje się zaczynał od inspiracji Marillionem, dopiero na "poważniejszych" nagraniach poszedł w inną stronę. Jeżozwierzy zresztą już nie ma.
Wydaje mi się, że te zespoły to taki współczesny odpowiednik Pink Floyd (choć słabszy, wzbogacony zresztą o inne elementy), taka wizytówka gatunku. Przy czym o ile Dark Side of The Moon to świetna i bardzo przystępna płyta wśród wielu różnorodnych (bo Jethro, bo Crimsoni, bo Gong), tak Misplaced Childhood przywołuje raczej myśl o pierwowzorze dla kolejnych wykonawców. I tu chyba jest problem. Bo to jest walet, który postanowił zostać królem, a nie jeden z królów.
A jak szukamy czegoś współczesnego i ciekawego to raczej nie w popularnym rocku. Miller planując karierę The Silicon Twins (nie, nie ma takiego zespołu, nie szukajcie; to idee fixe Millera) miał jednak rację. Rock stracił swoją energię twórczą, nie stracił za to wykonawczej. Nie wiem, czy krucjata przeciw Marillionowi ma sens.

kobaian

Kłopoty z Myszami

Filas

Za kłótnie z Heraklesem będziemy was oboje męczyć Meriją.

Kłopoty z Myszami

Corpseone

Z Marillionem zawsze byłem do tyłu, ale ostatnio postanowiłem posłuchać i wyrobić sobie zdanie. Płyty z Rybą świetne (zwłaszcza trzy pierwsze, Clutching ciut ciut słabsze), a z Hogarthem, cóż, mam mieszane odczucia. Brzmienie niby podobne, solówki Rotherego niby świetne (lubię gitarzystów, którzy grają mało, a poruszająco), ale jest więcej smęcenia, no i Hogarth niewątpliwie nie ma takiej charyzmy jak Fish. Może z czasem Hogarthowe płyty mi się bardziej spodobają, natomiast po kilku przesłuchaniach niewiele z nich zapamiętałem.

WaradomirDrums

Jak dla mnie Marillion jedynie z Fishem, choc ostatnio przypadl mi do gustu kawalek This Strange Engine.

DziadMarvin

Przenosić Marylion do katastrofy budowlanej, już!

Razem z Dream Theater i Wilsonopodobnymi wypaczają pojęcie proga

Adrithgor

A weźcie kurde z Marillionem, przecież to dosłownie Kenny G prog.