Pink Floyd

kobaian

Zdecydowałem się opublikować przemyślenia dotyczące recenzji Bugajskiego tutaj:
[link widoczny dla zalogowanych]
W sumie jest tu wszystko to, o czym wcześniej pisałem.

Filas

Jestem w fazie jarania się KC i nie zgodzę się z tym, że śmietanka jak Heniek czy Miękka Maszyna są dalece bardziej artystyczne od KC (zaliczanego przecież do Wielkiej 6), szczególnie Wettonowsko-Brufordowsko-Crossowsko-Frippowskiego. Mimo wszystko to trochę ujmujące stwierdzenie Bogatsza instrumentacja - owszem, więcej dobrych pomysłów też. Ale czy wartość jest niższa? Nie powiedziałbym.
Co do reszty - zgoda. Po prostu taki jeden wielki hypetrain.

Carpetcrawler

Ale czy Soft Machine albo Henry Cow nagrałoby w latach swoich świetności coś takiego jak Lark's Tongues albo Starless and Bible Black? Nie sądzę, są na tych albumach fragmenty odjechane, awangardowe, ale większą część (zwłaszcza na pierwszej wymienionej przeze mnie płycie) zajmują w sumie proste, rockowe piosenki, zwłaszcza gdy się je porówna do dokonań Henryka czy Maszyny.

Pamiętam nawet, że poznawanie KC nie sprawiało mi większych trudności, oprócz płyty Islands, i utworu Fracture oraz tytułowego ze SaBB. Z kolei gdy słuchałem SM, a zwłaszcza Henryka miałem świadomość, że jest to trudna muzyka. Przy KC nie miałem tak nigdy oprócz wyżej wymienionych wyjątków.

Filas

Mam obecnie bardziej na myśli koncertówki.

Carpetcrawler

Podobna sytuacja, gdyby nagrali cały koncert tylko z improwizacjami to bym się zgodził, ale na koncertach większą część zajmują "rockowe piosenki". Chociaż mają takie coś jak godzinna wersja XXI schizoid mena albo Masque oraz sporo improwizacji, których nie ma na studyjnych krążkach i to rzeczywiście półka Henryka i Softów.

Filas

Dobra, faktycznie masz rację. Mimo to wiele z tych 'rockowych piosenek' miało dosyć rozbujane ramy i konstrukcję.

kobaian

Wymienieni przeze mnie artyści pokonują Crimsonów przede wszystkim spójnością materiału na płycie. Crimsoni tu zagrają rzewną balladkę, tam porzępolą, tu hukną agresywnym rockowym numerem. Brakuje im pewnej dostojności, czy też elegancji charakterystycznej dla Miękkiej Maszyny, czy Heńka.

Filas

Tak, to jest zdecydowanie racja. I mimo wszystko mają bardziej rozbudowany warsztat brzmieniowy.

mahavishnuu

King Crimson a Soft Machine i Henry Cow? Ciekawa konfiguracja. Karmazynowy Król na tle tych zespołów to była taka swoista hybryda. Robert Fripp chciał grać muzykę ambitną i wyrafinowaną, jednak nigdy nie zapominał o recepcji swojej muzyki przez publiczność. Stąd te wspomniane już wcześniej utwory, które miały przyciągnąć do zespołu publiczność cechującą się nieco bardziej konwencjonalnym gustem. Muzycy Soft Machine i Henry Cow byli natomiast typowymi outsiderami, którzy nigdy nie marzyli nawet o tym, aby stać się gwiazdami rocka. Jedynym wyjątkiem był Kevin Ayers, który zresztą szczerze się do tego przyznawał. Gdy Softs zaczęli radykalizować swój język muzyczny szybko odszedł, aby realizować się w bardziej konwencjonalnej muzyce.

Porównywanie muzyków King Crimson i Soft Machine jest trudne. Crimsoni to była jednak grupa rockowa. Natomiast w wypadku Soft Machine sprawy wyglądały inaczej. W ich klasycznym okresie (1967-1973) jedynym muzykiem stricte rockowym był Ayers. Żadną miarą nie byli nimi natomiast: Ratledge, Dean, Marshall, Jenkins, Howard. Trudno muzykami rockowymi uznać także Hoppera i Allena (do czasu, gdy występował on w zespole). Żaden z tej siódemki nie czuł związku ze światem rocka. Byli oni wychowani w innej tradycji muzycznej, z rockiem nie wiązali także swojej przyszłości. Każdy z nich z większym lub mniejszym nasileniem grawitował gdzieś między obszarem muzyki jazzowej, klasycznej i współczesnej awangardy. Ratledge i Hopper nigdy, nawet w okresie młodości, nie byli fanami muzyki młodzieżowej (popu, rock’n' rolla itp.), Wyatt już w wieku 15 lat słuchał free jazzu. W wypadku tej grupy trudno więc mówić o jakimś podglebiu rockowym, które w przypadku Crimson było dość istotne. To musiało siłą rzeczy wpływać na ich muzykę. Wyjątkiem był tylko okres istnienia The Wilde Flowers, gdy niektórzy z nich (Wyatt, Hopper, Ayers), próbowali zasymilować rhythm’n’ blues z elementami muzyki bardziej niekonwencjonalnej. Dość szybko jednak te próby porzucili, nie czując się na tym polu najlepiej.

Co do samej twórczości to różnica jest także dość istotna. O ile muzyka Soft Machine w ich klasycznym okresie miała w przynajmniej kilku aspektach pionierski charakter to u King Crimson sprawa wyglądała nieco inaczej. Crimson, owszem, poszerzał granice rocka progresywnego, wzbogacał go o nowe wartości, przyczynił się ostatecznie do skodyfikowania pewnych wzorców estetycznych tego gatunku. Jednak nigdy nie generował jakichś zupełnie nowych idei muzycznych, które byłyby na przykład zaczynem formowania się nowych gatunków muzycznych, rewolucjonizowałyby sposoby i technikę gry na instrumentach itp.
Gdy grupa Frippa jesienią 1969 roku wydała swój debiutancki album główne fundamenty rocka progresywnego były już w sensie ogólnym określone. Jeszcze rok wcześniej w ramach formacji Giles, Giles and Fripp grali oni dość konwencjonalną muzykę, będącą w gruncie rzeczy osobliwą odmianą ekscentrycznego popu.

Cały paradoks polega na tym, że to grupa Frippa była znacznie bardziej wpływowa w obrębie rocka progresywnego niż bandy Ratledge’a i Fritha. Biorąc pod uwagę ich daleko posuniętą bezkompromisowość i złożoność języka muzycznego jest to jak najbardziej zrozumiałe. Crimson był pomostem między światem awangardy a mainstreamowym progresem. Mimo wszystko bliżej było mu do tego drugiego.

Filas

Może nie powinienem był się odzywać, bo ciężko mi teraz jakoś dyskutować. Pytanie jak na tle HC i SM trzyma się okres eksperymentalny? Co do tej pionierskości - racja. Mimo wszystko Fripp, w strachu przed karierą, rozwiązał zespół po "Red" - tak przynajmniej wieść gminna niesie.

mahavishnuu

Twisted Nerve

http://www.youtube.com/watch?v=QLLyKbdnb-w

Kapitan Wołowe Serce

Słucham właśnie czegoś, co nazywa się The Man & The Journey. Jest to podwójny, bootlegowy album z zapisem gigantycznej suity, w którą Pink Floyd w roku 1969 zamienili w ramach trasy koncertowej materiał z pierwszych czterech płyt. Utwory mają na ogół zmienione tytuły i grane są nieco inaczej. Gdzieniegdzie przebrzmiewają elementy, z których Floydzi mieli zamiar sklecić album z muzyka konkretną (dzięki Bogu pomysł ten zarzucili).

Moje wrażenia są raczej niewesołe. Każdy utwór brzmi znacznie gorzej niż w studiu i wyraźnie gorzej niż na innych, znanych mi koncertach. Panowie grają bez przekonania, smęcą, wokale są bardzo kiepskie, improwizacje kompletnie nie przekonują, zalatują amatorszczyzną (nawet u Gilmoura) i sprawiają wrażenie wymuszonych.

Materiał mieli fajny, więc nie ma mowy o zupełnej katastrofie, ale niestety więcej ma to wspólnego z nudziarstwami pokroju The Flaming Lips niż z koncertową Ummagummą. Nie polecam.

Niepokonany Herakles

O kurde stary, juz mialem to sciagac, juz moj palec klikal DOWNLOAD, juz byl w ogrodku i wital sie z gaska, ale pomyslalem NIE i wpadlem na foro zobaczyc czy moze Bartosz cos napisal na temat tego nagrania i owszem napisal, ustrzegl mnie kurcze.

Dzieki stary.

Kapitan Wołowe Serce

Nie przesadzajmy, wiadomo, że nie jest to słynny album o którym każdy słyszał, ale da się na niego natrafić. Ja natrafiłem na informacje o nim, rzecz wydała mi się niezmiernie interesująca, a potem, przy odsłuchu rura mi zmiękła. Bootlegi Pink Floyd często są w zupełnie zadowalającej jakości i ludziom zdarza się po nie sięgać. Sam przesłuchałem kilka i poza dzisiejszym przypadkiem nie żałuję.

John Cipolina

Jaja, proszę państwa. Nowy album ma być: [link widoczny dla zalogowanych]
Nie obiecuję sobie zbyt wiele, ale poczułem podekscytowanie.

Niepokonany Herakles

Chca zarobic na maslo do chleba wydajac jakis slaby material rozmieniajacy legende na drobne.

Olek

zuy_pan