Renaissance

Tarkus

Z nagrań Renaissance znam i mam tylko płytę "Ashes Are Burning", kupioną właściwie przypadkowo. Przed laty usłyszałem ją w jakimś sklepie i stwierdziłem, że chcę to mieć. Czasem do niej wracam, ostatnio w ten weekend. Gdzieś tam kiedyś słyszałem jeden czy dwa utwory z płyty "Scheherazade and Other Stories", też w porzadku.
Ciekawy wydaje mi się sam ich pomysł na muzykę. Z jednej strony folk a'la Joan Baez lub Joni Mitchell, czyli taki świadomie i celowo "słodko-rzewny", śpiewany "ładnym", czystym, wysokim głosem. Z drugiej - elektroakustyczne "plumkanie" zbliżone do wczesnego Oldfielda (aż po częste stosowanie unisona dla osiągnięcia maksymalnie miękkiego brzmienia). No i do tego muzyka kameralna, rodem nie tyle z renesansu, co z romantyzmu (trafiają się nawet pseudo-chopinowskie pasaże), ale czasem też z baroku.
Kiczowatą bym tej płyty nie nazwał. Jest po prostu miła, ciepła, sympatyczna. Największą słabością zespołu wydaje mi się niedostatek inwencji kompozytorskiej poza partiami wokalnymi. No chyba, że fragmenty instrumentalne są celowo minimalistyczne, dla uzyskania wrażenia obsesyjności. I fakt, dużo w tym wpływów popu, z tym, że np, u Pink Floyd też ich nie brakuje. Nic wybitnego, ale bardzo przyjemna rzecz, i na pewno nie prymitywna ani trywialna. Tak to odbieram. Trochę przywodzi mi to na myśl dwie pierwsze płyty It's A Beautiful Day - nie w sensie jakichś artystycznych podobieństw, ale nastrój kreowany przez obie grupy jest częściowo zbieżny.
Inna sprawa, że chętnie posłuchałbym zespołu grającego w tym samym stylu, ale lepszego wykonawczo i aranżacyjnie.

Malkolit

Ja ostatnio przesłuchałem tę płytę ponownie (po dłuższej przerwie) i zdziwiłem się, gdyż mój mózg zapamiętał ją kompletnie inaczej. Wydało mi się to znacznie mniej pretensjonalne niż za poprzednim razem. Bardzo specyficzny, oryginalny i przyjemny w odsłuchu zespół. Podoba mi się to miękkie brzmienie, głos Annie i całkiem sympatyczne partie Touta oraz ciekawy, przygodowy nastrój (dobra opowieść zawsze jest w cenie). Częściej wracam do Szeherezady. Myślę jednak, że zagłębię się w nich bardziej (po dłuższym odpoczynku od niemal jakichkolwiek nowości). To, co kolega wyżej wspomniał o muzyce kameralnej, właśnie mnie przekonuje, jest bardziej przyjazne niż monumentalne brzmienie orkiestry, za którym nigdy nie przepadałem.