Tom Waits

Kapitan Wołowe Serce

Cholera, Waits wymyka się prostym klasyfikacjom! Dział folk rockowy w którym się znalazł absolutnie nie jest dla tego faceta odpowiedni. Nie dość że spółkuje tutaj z folk metalowym sraczem to jeszcze został taką klasyfikacją odarty z osobowości... W sumie pretensji do siebie nie mam bo gdziekolwiek bym ten wątek założył byłoby równie źle. No, w sumie w bluesie albo w jazzie miałby bardziej kulturalne towarzystwo, ale i tak by tam nie pasował. Przydał by się specjalny dział o Waitsie, albo o Postaciach Wielkich na miarę Cohena i Dylana, albo chociaż o obdartych pijakach i awangardzie. Ale nic to. Jakoś damy radę.

Pewno część z Was nie wie kto to jest ten cały Tom Waits. No, za ch*** nie jest to żaden Axel Rose ani Ozzy, ani inny idol niedorosłej młodzieży. Jego sztuka to - w warstwie muzycznej mieszanka orleańskiego jazzu, bluesa, amerykańskiego folku i awangardowego rocka. W warstwie tekstowej jest poezja Toma - smutna, ponura, z nutą czarnego humoru. Nie znam się na wyrazach, zdaniach i tym wszystkim, nie odróżniam dobrej poezji od lirycznej toalety z wagonu PKP, ale zdaje mi się, że to co śpiewa Waits to nie są gówniarskie teksty grungowców. To coś poważniejszego. A może nie? Może to tylko muzyka jest starsza, zmęczona chlaniem i egzystencją? Just don't know...

Głos. Niesamowity głos ma Tom. Przepity, szorstki, fałszujący, zdarty, niechlujny. Szokujący dla kogoś, kto zetknie się z nim po raz pierwszy. Takim głosem nie da się czysto zaśpiewać Schodów do Nieba. Ale za pomocą dość prostego - choć niezwykłego - warsztatu Waits przekazuje chyba więcej niż Plant, Gillan czy Mercury. Bo jak ma się coś naprawdę wielkiego do przekazania wystarczą skromne środki.

Nie każdy musi znać Toma Waitsa. Nie każdy kto go pozna zrozumie o co mu chodzi. Większość odrzuci jego muzykę, która jest dziwaczna, nie w ten sposób melodyjna jak być powinna i w niczym nie przypomina Guns'n'Roses. Cóż, nie każdy musi lubić Toulouse-Lautrec'a, nieprawdaż?

A gdyby ktoś przypadkiem chciał spróbować kolejnego cudactwa serwowanego przez kapitana polecam następujące płyty: Frank's Wild Years, Rain Dogs, Swordfishtrombones.

MasterDisaster

Nie znam zbyt dobrze jego muzyki, zetknąłem się z nią za pośrednictwem Kazika Staszewskiego i jego interpretacji utworów Waitsa. Samego Toma w oryginale znam bardzo niewiele. Ale jedno wiem - to geniusz. Koniecznie muszę nadrobić zaległości.
BTW - świetny opis Panie Kapitanie, wiele wyjaśnia, dobrze przemawia Smile

Kapitan Wołowe Serce

Piosenki Toma Waitsa w wersji Kazika są takie... kazikowe bardzo. Nie mówię że złe, ale to ma trochę inny klimat niż w oryginale. Co do nadrabiania zaległości to polecam zapoznanie się z płytami, które poleciłem powyżej.

Niepokonany Herakles

A mnie się wcale nie podobają piosenki Waitsa bez Waitsa.

Natomiast, co do samego Toma. Jest to kawał skurczybyka. Dużo pił i łaził po mieście, a potem pisał o tym piosenki. Lubię jego płyty, lecz nie lubię ich słuchać jedna po drugiej, zwłaszcza tej słynnej jego trylogii. Trochę to wtedy takie na jedno kopyto, może się zdawać monotonne. Jednakże lubię, nawet bardzo. Jego gardłowy śpiew, brzmiący jakby wyrzygać miał zaraz flaki, w połączeniu z bardzo charakterystycznymi tekstami tworzy klimat, że hej. Nie jest z niego gej. Wracając do coverów jego piosenek - dajcie żyć. Na przykład takie Downtown Train w wykonaniu Roda Stewarda. No litości. Po czymś takim nawet jak słucham oryginału to czuję się... upodlony. Tak, upodlony.
Poza tym jest to największy idol mojej siostry; ma więcej jego płyt niż ja i pewnie lepiej je zna. Ciekawe.

No i oglądałem chyba ze 2 filmy z jego udziałem i pewnie ze 2 inne z jego muzyką. Niezły kolo.

Kapitan Wołowe Serce

jagger

mistrz speluny, oryginał na pewno, ale kiedy zacharczy, człowiek na kolana leci. według mnie najlepszy album to psy deszczowe, a "jockey full of bourbon" - kosmos. zresztą, w filmach jarmuscha też się chłop popisał celująco.

EDIT:
a trylogia to zapewne orphans: brawlers, bawlers & bastards.

Est

Znam tylko "Rain Dogs". Kawał zajebistego grania, niezwykle klimatycznego i jakiegoś takiego dusznego. Jeden utwór lepszy od drugiego. Ale jakoś nie trafiła się okazja, żeby szerzej poznać twórczość Waitsa.

Niepokonany Herakles

Niepokonany Herakles

Jak dzisiaj mylem okret, a bylem niewyspany jak pieprzony kon po westernie i sniadania nie jadlem i leb pekal, zawieszony na linach jakies 15m nad 'ziemia', to niedaleko takim starym pick-upem kolo przejezdzal, a na przyczepie mial wielkie sprzety, muzograjnie. I stamtadb leciala piosenka Waitsa, jedna z tych bardiej chujopodobnych, ze loskot i jeczenie jakichs bzdur. Glosniej niz przy starcie promu kosmicznego. Myslalem ze dostane apopleksji.

odi.profanum

Rain dogs mi się bardzo podobał; też Heartattack and vine - ostatni numer bardzo ładny.

gery

Ostatnio sporo myslalem nad tym, kto jest moim ulubionym bardem. Waits, czy Dylan? Mimo ze, plyty Tomka bywaja nierowne, to wybralem wlasnie jego. Duzy wplyw na ta decyzje miala jedna z moich ulubionych plyt ever, czyli Rain Dogs oraz to, ze Waits potrafil operowac swoim glosem na wiele sposobow, co sprawialo, ze jego plyty byly bardziej roznorodne.

silver.

Trochę przepity głos, niebanalne teksty.
Nie słucham nałogowo, ale mam do niego sentyment.
Pozytywnie.

Carpetcrawler

Przesłuchałem płyty polecane przez Kapitana, najbardziej podobała mi się Swordfishtrombones, zaraz po niej Rain Dogs. Nie rozumiem za bardzo płyty Franks Wild Years. Podobnie do Kultu, Tomek idealny jest na posiadówki z dużą ilością twardego alkoholu przy niezbyt optymistycznym nastawieniu do otaczającego nas świata.

Niepokonany Herakles

Z nowszych plyt jego najlepiej mi jak na razie podchodzi Real Gone, choc moze to byc dlatemu, ze poki co najlepiej ja znam. Ale jest ona swietna. Jest niczego sobie rozpierdol, jest kilka do rany przyloz piosenek, a przede wszystkim jest Waits jakiego lubie. Dziad jeden swiruje tam rowno.
No i brzmienie plyty jest wyborne, jest to uczta dla ucha.

Nie wiem jak to mozliwe, ze ani slowa tutaj jeszcze o tej plycie nie napisano. A jednak wiem: jestescie onanistami.

Niech ta plyta wskoczy gdzies na wasze kolejki. Z reka na serduchu polecam.

citizen_insane

Dla mnie Real Gone to w ogóle jedna z jego najlepszych płyt, starych czy nowych. Najlepsze użycie beatboxu w historii muzyki.

Niepokonany Herakles

citizen_insane

Pawliq88

Mało znam Waitsa tylko 3 płyty z lat 80. Z początku nie mogłem się przekonać do tego jego przeżartego głosu, ale po jakimś czasie zaczęło wchodzić, bo klimat jest dobry. Płyty Waitsa z lat 70 są na mojej długiej liście oczekujących bliżej niż dalej

citizen_insane

Prawdziwy Waits zaczyna się od Swordfishtrombones. Płyty z lat 70-tych są w większości całkiem spoko, ale nadają się co najwyżej do posłuchania w tle. Wszystko, co nagrał od 1983 do dziś jest od tamtych albumów lepsze.

Pawliq88