Yes

Doctor Sardonicus

Pięknie powiedziane Wink

mahavishnuu

zuy_pan

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

We wszystkich tych tekstach rzecz rozbija się o to, o czym już wcześniej napisał Kobaian - z perspektywy Florence + the Machine, Foo Fighters, Arctic Monkeys i całego tego, współczesnego gówna nie da się przeprowadzić sensownej krytyki nawet disco polo, dlatego cała ta krytyka proga, czy klasycznego, czy nie, jest - bo być musi - bezsensowna i nie ma po co o niej rozmawiać. Artykuły, które powyżej zacytowano to typowa, pseudokulturalna papka w sam raz do ogólnopolskich tygodników, które chcą sobie czasem poudawać, że interesuje je kultura. Strata czasu.

Kika · Gość

megadziobak

Pawliq88

Dzisiaj zmarł basista Chris Squire.

[link widoczny dla zalogowanych]

Doctor Sardonicus

Nigdy go nie lubiłam, ale i tak jakoś przykro. Myślałam, że się chłopak wykuruje....

Malkolit

Mając chwilę czasu postanowiłem się zabrać za Tales From Topographic Oceans (bo to długie!). Pamiętam, że za pierwszym razem mi nie weszło, może tym razem będzie inaczej, choć brzmienie klawiszy nie bardzo mi pasuje do tej muzyki.
Generalnie to bardzo lubię trzy dzieła Yesów z lat 70. (Relayer, Fragile, Close to the Edge, w zasadzie wszystkie bez słabszych punktów), aczkolwiek chciałbym się w nich ciut bardziej zagłębić.
Szkoda, że na słuchanie muzyki nie ma tyle czasu, ile chciałoby się mieć.

Pawliq88

Malkolit

Niestety, ale w dużej mierze masz rację. Nie, żeby to była jakaś bardzo zła płyta, bo ma sporo ciekawych fragmentów. Problem w tym, że one giną wśród dłużyzn i momentów zwyczajnie nudnych. Wyłączyłem gdzieś w trakcie ostatniej suity. Gdybym miał to ocenić, to zapożyczyłbym określenie z artrocka: dla wielbicieli gatunku. I to takich, którym niewiele przeszkadza.

Kraken

Dla mnie muzyka tego zespołu to klasyczny przykład przerostu formy nad treścią. Słuchając ich utworów mam wrażenie, że muzycy rywalizują między sobą, ścigają kto lepiej zagra, ale mało w tym graniu ducha, prawdziwych emocji. Kompozycje mają zbudowane tak, że jeden fragment gryzie się, kompletnie nie pasuje do następującego po nim. Coś takiego drażni zamiast zachwycać. Kompozycje przeładowane, trudne do strawienia. Dodatkowo ten groteskowy głosik Jona Andersona! Owszem mają kilka fajnych kawałków, ale ogólna moja ocena ich twórczości jest negatywna.

kobaian

Johanan

Muzyka ma treść emocjonalną.

kobaian

Dobra. Jaką treść emocjonalną ma kawałek traktujący o niedojrzałej miłości, w którym możesz podmienić linię melodyczną na dyskotekowy hit Lady Gaga i dalej wszystko pasuje?

Naprawdę można się dopatrywać treści w muzyce na różne sposoby, tylko że
1. W muzyce rockowej jest jej akurat bardzo mało w porównaniu z innymi rodzajami.
2. Jeżeli gdzieś ona jest, to w avant-rocku jest jej najczęściej zdecydowanie więcej niż rockowych hiciorach, a jeśli chodzi o symfoniczny prog - to niewątpliwie więcej jej u Yes niż Marillion.
3. W muzyce rockowej występuje znacznie częściej coś dokładnie odwrotnego - przerost treści (a właściwie nie realnej treści tylko ambicji wykonawcy, by jakaś treść przekazać) nad formą, gdy np. serwuje się różne koncept albumy, rzekomo na jakiś temat, tyle że muzyka tego tematu kompletnie nie oddaje. Ale to też z całą pewnością nie jest casus Yesów.

Johanan

Mnie nie obchodzi treść tekstu ani zamierzenie muzyka-autora, że utwór ma być taki i taki. Mi chodzi o treść emocjonalną muzyki. Chyba każda muzyka niesie jakiś ładunek emocjonalny, trzeba tylko go poczuć.
Chyba się czepiam.

kobaian

Nawet jeśli, to jakie taka "treść" ma znaczenie przy ocenianiu muzyki? Czy "Biały Miś" na na pewno mniej treści emocjonalnych od "Koncertów Brandenburskich"? Czy treści emocjonalne są subiektywne, czy intersubiektywne?

Kapitan Wołowe Serce

Jeżeli chodzi o treść w dosłownym rozumieniu polecam wsłuchać się w Banco del Mutuo Soccorso, bo oni bardzo lubili sięgać po muzykę ilustratywną i jak na zespół rockowy wychodziło im to zadziwiająco dobrze. Na tyle dobrze, żeby ich cenić, nawet jeśli się za nimi nie przepada (ja tak mam).

A co do tej "treści" w rozumieniu intuicyjnym, mam wrażenie, że istnieją takie wyrażenia klucze jak: "brak treści", "przerost formy nad treści", "przekombinowane", czy moje ukochane "niespójne", po które bardzo chętnie sięgają fani muzyki popularnej skonfrontowani z muzyką, której nie rozumieją Wink

A nawiasem mówiąc twórczość Dream Theater jednocześnie zawiera w sobie różne treści, to znaczy bywa ilustratywna i nie zawiera w sobie żadnej treści, to znaczy są to na ogół banalne pioseneczki jak do radia Zet, do których dograno po dziesięć onanistycznych solówek, ewentualnie pomajstrowano przy ich układzie, np łącząc kilka z nich w pseudo-"suity".

Johanan

Kobaian - żadną. O wartości muzyki świadczy właśnie to, w jaki sposób ową treść przekaże. Czy zrobi to jak Beethoven czy jak Dawid Podsiadło.