Zeuhl

Vilverin

Przesłuchałem debiut Ruins. Nie weszło. Przynajmniej na razie.

Cizar

W ogóle, ja nadal jestem ciekawy, czy ten japoński zeuhl jest warty przesłuchania, czy raczej już takie pretensjonalne grania?

Filas

Bondage Fruit mnie osobiście się bardzo podobało od samego początku, z Koenjihyakkei i resztą jeszcze nie ruszyłem, ale podejrzewam, że mi podejdą.

Kapitan Wołowe Serce

Japoński zeuhl jest znacznie gorszy od francuskiego i jeżeli ktoś nie jest psycho-fanem gatunku spokojnie może to odpuścić. A jeśli już koniecznie musicie to dość dobre są Bondage Fruit i Happy Family.

CzerstwySuchar

Przede wszystkim, oprócz tego że japoński zeuhl jest gorszy od francuskiego, to sprawia wrażenie zupełnie innego - zbieżnego wielu kwestiach, ale jednak innego gatunku.
Poza tym, jeżeli doszukiwać się jakichkolwiek porównań to prędzej czy później dojdziemy do wniosku, że Magma i zeuhl w jej wykonaniu (czyli ten prawdziwy) jest tylko jedna, a wszelkie inne grupy - Dun, Eskato, Weidorje etc., jak wspaniałe by nie były, są jedynie próbą naśladowania stylu Vandera.

mahavishnuu

CzerstwySuchar

Oczywiście, że są przyjemne. "4 Visions" i "Eros" to dla mnie absolutny top jeżeli chodzi o zeuhlowe klimaty.
Nie wiem jednak czy do końca się zrozumieliśmy. Wszystkie wymienione przeze mnie zespoły uważam, że nie grają czystego zeuhlu - w jakimś stopniu są to popłuczyny (bynajmniej nie w negatywnym tego słowa znaczeniu) po twórczości Magmy.
Faktycznie Weidorje chyba najbliżej do tego stylu, jednak Eskaton i Dun - stosując termin użyty, w którymś z numerów Lizarda - to już odległe planety.
Co do inspiracji Dun - wpływ muzyki tworzonej przez Vandera jest ewidentnie słyszalny i nie ma co tutaj dyskutować na ten temat. Natomiast w którym miejscu kolega słyszy tutaj jakieś naleciałości King Crimson (na siłę, ale to bardzo na siłę, można by się było jakichś pojedynczych elementów doszukać) czy Franka Zappy (przyznam, że dla mnie, człowieka chorego z fascynacji tym muzykiem, trochę to zakrawa o śmieszność - bez urazy) to naprawdę nie potrafię stwierdzić.
Jeżeli dopatrywać się jakichś wpływów poza Magmowymi to prędzej zwróciłbym się tutaj w kierunku jazzu, a nie wymienionych wyżej autorów.

Kapitan Wołowe Serce

Filas

Ale Weidorje musiało praktycznie być prawie-Magmą, bo to projekt gości, co wcześniej w Magmie byli.

CzerstwySuchar

@Filas,
zabrzmiało to jak zarzut pod kątem mojego posta - niepotrzebnie, wiem kto stanowił o sile Weidorje i bynajmniej moim zamiarem nie była ich krytyka za wzorowanie się Magmą.

@Kapitan Wołowe Serce,
piszesz, że "nie słychać tego tak mocno" - ja z uporem maniaka będę podkreślał, że dla mnie nie słychać tam w ogóle Zappy, który przez lata (mimo takiej różnorodności na płytach) wypracował mimo wszystko swój charakterystyczny styl, którego nawet odrobiny nie słychać na "Erosie".
Muzyka zarówno Zappy, jak i Dun jest w jakimś stopniu niepowtarzalna i wg mnie nie ma, ani jednego punktu zbieżnego.

Filas

@CzerstwySuchar
Ja tylko podsumowałem ten fakt Smile

Też nie rozpatrywałem tego jako plus/minus, a poza tym Paganotti chyba gra teraz w One Shot, który lubię.

Teraz tak sobie odświeżam Bondage Fruit i generalnie mam wrażenie, że od Magmy generalnie podpierniczyli tylko odrobinę duszy i pomysłu, reszta jest całkowicie ich. A Dun to już w ogóle jest rzecz dziwna, i słusznie - nazwa zobowiązuje. Od Zappy można też pożyczyć podejście czy coś, niekoniecznie trzeba mówić o inspiracji bezpośrednio w muzyce.

CzerstwySuchar

Kapitan Wołowe Serce

CzerstwySuchar

Szczerze mówiąc to nie wiem co Ci teraz odpisać.
O wszystko bym podejrzewał muzyków Dun, ale nie o zastosowanie humoru na "Eros" (chyba, że masz na myśli "dyszenie" w "Bitonio"). Warto przeczytać sobie "Diunę" Franka Herberta, która to była główną inspiracją odpowiedzialną za powstanie tego albumu, który sprawia wręcz wrażenie soundtracku. A Diuna i humor? Raczej nie bardzo.
Piszesz, że podążając za Zappą Dun stosował różnorodną rytmikę, ale zaraz zaraz - czy to przypadkiem nie jest jedna z podstawowych cech zeuhlu wprowadzona przez Magmę? Przecież, 'zarzucając' Dunowi różnorodny rytm wskazujesz jednoznacznie na inspirację twórczością Vandera.
A ta cecha u Franka? Stosował ją już w latach 60-tych (z tego co świta mi w głowie, czytałem gdzieś że był pierwszym lub jednym z pierwszych, który stosował zmienny rytm w muzyce rockowej), czy sugerujesz więc, że przez ponad dekadę nikt w swojej twórczości nie sięgał po ten zabieg skoro skojarzenie z tym elementem jednoznacznie prowadzi do Zappy?

Kapitan Wołowe Serce

CzerstwySuchar

Kapitan Wołowe Serce

CzerstwySuchar

Kapitan Wołowe Serce

CzerstwySuchar

Ale czy ja twierdzę, że Dun eksperymentowało bardziej od Zappy? Bynajmniej i jeżeli chodzi o wywołane przez Ciebie zabawy brzmieniem czy też muzyką, to przyznałem że są obecne w obydwu przypadkach.
Dalej, co do żartu w sposobie przekazu muzycznego - owszem, dobrze dobrany przykład, ale nie powiesz mi (i ufam, że sam tego nie próbujesz zestawiać), że "Inca Roads" z muzyką Dun ma cokolwiek wspólnego w przekazie. Bo sama obecność wibrafonów i zmian tempa to jednak trochę mało, by uznać, że Francuzi wzorem Franka operują na swojej płycie żartem czy frywolnością.
Argument o "kreskówkowości" muzyki pominę, bo czy wobec tego wszelką, tak brzmiącą muzykę, będziemy od tej pory do wspólnego worka muzyki jak to zwykłeś nazywać - frywolnej?
Jeszcze raz powtarzam - a co wcześniej zignorowałeś - polecam wczuć się w klimat muzyki Dun biorąc pod uwagę klimat dzieła Herberta, które to było głównym źródłem inspiracji.

Ale powoli odbiegamy od sedna sprawy, bo przypominam że wszystko zaczęło się od stwierdzenia, iż na "Eros" słychać inspiracje Zappą. I w sumie może nie przedłużając, bo tak jak ja nie przekonam Ciebie, tak i Ty mnie - czy na płycie Dun zastosowało środki wykorzystywane również przez Zappę jak zmiany rytmu - tak; podobne instrumentarium - również; czy świadczy to o tym, że źródłem inspiracji był Zappa bądź też słychać na niej jakieś elementy zbieżne - bynajmniej - ta muzyka zbyt różni się od siebie, by można było to tak jednoznacznie stwierdzić.

I co do Samla Mammas Manna, nie demonizujmy tamtych czasów i możliwości dotarcia do materiałów mniej znanych grup. Zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że Dun brało udział w festiwalach Rock in Opposition, wspólnie z takim Etron Fou czy Henry Cow, więc potencjalnie dostęp do twórczości Szwedów nie był zamknięty. Poza tym znowu trochę moje słowa zostały zmanipulowane, gdyż nigdzie nie twierdziłem, iż mogli oni być inspiracją dla francuskiej grupy.