Death

MasterDisaster

A jak tobie się wydaje?

Anapheazaton

Ano, że jednak growlował. fakt, że specyficznie i nie tak brutalnie, jak to niektórzy mają, jednak mozna jego wokale podciągnąc pod ten termin.

MasterDisaster

Według mnie nie można ale to już kwestia sporna i zależy od tego co kto uważa za growl. Ja za growl nie uważam skrzeków Chucka. Ale może się mylę, na pewno ktoś kto jest wokalistą wie lepiej...

rrafalg

Muzyka Death uspokaja mnie jak żaden inny zespoł Death Metalowy - i chwała im za to

kobaian

Dyskografię Death poznawałem od końca i dobrze, bo byłem już wtedy trochę za stary na fascynowanie się tym, co prezentował przed Human. Natomiast płytki od Human wzwyż mnie na tyle przekonują, że uznaję Death za jeden z absolutnie ulubionych zespołów metalowych, który w moim osobistym, subiektywnym rankingu pozostawia daleko w tyle Metallicę i innych podobnych "żelaznych klasyków".

W tej muzyce, jest wszystko co dobre: ciężar, subtelność, nie najgorsze techniczne umiejętności muzyków, gniew, zaduma, zmienność. Mimo swojego ciężaru, muzyka Death niesamowicie mnie odpręża, a po wysłuchaniu ich płyty zapominam o wszystkim, co mnie wcześniej wkurzało. Zgadzam się więc z przedmówcą, że to bardzo uspokajający i relaksujący zespół.

DżejDżej

Jeśli chodzi o Death Metal, Death jest to mój ulubiony zespół. Oprócz mocnych piosenek opartych na rytmicznych riffach i solówkach gitarowych, świetnymi partiami wokalu, rytmicznymi partiami perkusji i pasu zostawił za sobą znakomite piosenki akustyczne. Szkoda, że już nie istnieje...

Krzyś

Uwielbiam. Od Human wszystkie albumy mi się podobają całościowo. Pierwsze trzy albumy to pojedyncze kawałki raczej (Pull The Plug, Evil Dead, Zombie Ritual..). A już z tych czterech albumów najbardziej mi podszedł Individual Thought Patterns i Human (słychać jeszcze death metal, ale słychać też technikę). Death Live In L.A. to świetna koncertówka.

Carpetcrawler

Zgadzam się, że po dawce Death człowiek jest rozluźniony, odwrotnie do np. Slayera czy Rage Against the machine, które ładują baterie. Chcę przede wszystkim wspomnieć o Individual Thought Patterns - takich partii basu nie słyszałem nigdy wcześniej na żadnej metalowej i rockowej płycie, wgniotło mnie to w fotel, a szczęki musiałem szukać długo po odsłuchu, piękna sprawa. Symbolic minimalnie gorszy, The Sound of Perseverance to znów powrót do wielkiej formy. Dobre gówno!

Elizabeth

kobaian