Midnight Oil

Malkolit

Australijski zespół rockowy założony w roku 1971 przez gitarzystę Jima Moginie'ego, perkusistę Roba Hirsta i basistę Andrew Jamesa. W roku 1975 dołączył do nich charyzmatyczny, łysy wokalista Peter Garrett, a w 1976 gitarzysta Martin Rotsey. W późniejszym okresie w zespole grali także basiści Peter Gifford (1980-87) oraz Dwayne "Bones" Hillman (1987-2002).

Midnight Oil grało muzykę raczej nieskomplikowaną, softrockową o pewnym zabarwieniu nowofalowym (w początkowoym okresie działalności także punkowym). W tekstach piosenek poruszali różne tematy polityczne i społeczne oraz dotyczące ochrony środowiska (z lewicowych przekonań znani są zwłaszcza Garrett i Moginie). Znani są przede wszystkim z wielkiego przeboju Beds Are Burning oraz kilku trochę mniejszych (Blue Sky Mine, The Dead Heart, Put Down That Weapon), ale także ze świetnych koncertów. Wydali szereg znakomitych płyt: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, Species Deceases (EP), Diesel And Dust, Blue Sky Mining, Earth&Sun&Moon jest trochę słabsza, kolejne znów dobre.
Zespół zakończył działalność w roku 2002 po wydaniu płyty Capricornia (niezłej) i odejściu Petera Garretta. Schodził się jeszcze kilkakrotnie przy okazji różnych imprez.

Dyskografia (uwzględniłem tylko płyty studyjne, wytłuściłem najważniejsze pozycje):
Midnight Oil (1978)
Head Injuries (1979)
Bird Noises (EP) (1980)
Place Without a Postcard (1981)
10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 (1982)
Red Sails in the Sunset (1984)
Species Deceases (EP) (1985)*
Diesel and Dust (1987)
Blue Sky Mining (1990)
Earth and Sun and Moon (1993)
Breathe (1996)
Redneck Wonderland (1998)
Capricornia (2002)

* - uważam, że to godna polecenia pozycja

Oficjalna strona zespołu:
[link widoczny dla zalogowanych]

15 lipca ma pojawić się pierwszy solowy album Petera Garretta - A Version of Now. Znalazłem niedawno wiadomość o nim na interii i to zachęciło mnie do przypomnienia sobie twórczości tego zespołu.

Malkolit

Peter Garrett i spółka wystąpią w tym roku na festiwalu Kolory Ostrawy (19-22 lipca). Mam nadzieję, że uda mi się tych znakomitych muzyków obejrzeć i usłyszeć i liczę, że nadal mają tyle energii co wcześniej.

Swoją drogą, ten solowy album Garretta to bez szału.