PJ Harvey

kjur

PJ Harvey, właściwie Polly Jean Harvey (urodzona 9 października 1969) - brytyjska wokalistka rockowa, autorka tekstów, multiinstrumentalistka. PJ Harvey to także nazwa zespołu, który założyła w 1990 roku.
Tematem przewodnim wszystkich jej piosenek są relacje pomiędzy kochankami.
Piosenkarka znana jest z licznych eksperymentów muzycznych oraz manipulowania własnym wizerunkiem artystycznym.
21 maja w warszawskiej Sali Kongresowej zagrała koncert w ramach tournee promującego album White chalk.

Dyskografia

Albumy
1992 - Dry
1993 - Rid of Me
1993 - 4-Track Demos
1995 - To Bring You My Love
1996 - Dance Hall at Louse Point (wraz z Johnem Parishem)
1998 - Is This Desire?
2000 - Stories from the City, Stories from the Sea
2004 - Uh Huh, Her
2006 - The Peel Sessions
2007 - White Chalk

Video i DVD
1994 - Reeling With PJ Harvey
1998 - The Book of Life (Polly zagrała Magdalenę w filmie Hala Hartleya)
2006 - PJ Harvey On Tour - Please Leave Quietly

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Kika · Gość

Znowu nie ma odpowiedzi Surprised

Zdolna Pani, nie dodałaś jeszcze najnowszej płytki. Najwidoczniej stary wątek. Liryczny "Let England Shake" Najciekawsze albumy: "Rid of Me", "Uh huh her" i słynny song "Who the Fuck?" Świetny! Cenię Polly i jej bluesowe inspiracje Smile

Niepokonany Herakles

Vilverin

Kika · Gość

Po odświeżeniu dyskografii cofam "Uh Huh Her" bo to jedna z najsłabszych rzeczy. 3 płytki: Rid of me, To Bring You My Love i może dla smutasów White Chalk mi się wybijają na przód. Is This Desire? z dodatkami elektronicznymi daje radę. Tak samo Stories From The City, Stories From The Sea. Najciekawsze jest Rid of Me nagrane przez Albiniego. Jednak co producent to producent.

Współpraca z Perishem mi nie leży do końca. Najnowsze Let England Shake o żołnierzach brytyjskich nie wiem czy bardziej rusza bo muzyka czy poetyckie teksty o okopach, tematykach wojennych...

Parol

Parę lat temu podsłuchiwałem sobie PJ, ale nie ukrywam, że najbardziej odpowiada mi jej najnowsze wcielenie z Let England shake. Swego czasu słuchając tego albumu po pijaku stwierdziłem, że to taki żeński Cave, co chyba nawet nie jest takie bezpodstawne Wink

Niemniej z zainteresowaniem oczekuję nowego krążka, który już się nagrywa Exclamation

Kika · Gość

Fakt, są podobni do siebie. Muzycznie, wizerunkowo, scenicznie. Nicka cały czas czas planuję nadrobić znam tylko szlagiery i najnowszą płytę Embarassed

Po wysłuchaniu stwierdziłam, że sobie z nim daję spokój bo jest dla mnie za bardzo mroczny i ponury. Ale się posłucha, ostatnio jest u mnie zapotrzebowanie na takie muzyki. Kiedyś go ktoś porównał do pedofila z wyglądu, przez to jakoś przesłuchiwanie mi się przesunęło na dalszy plan. Wink

Ale damy radę.

A z Polly jest klawo bo się nigdy nie wie, jaką płytkę wypuści. Każdy jeden album jest inny i nie da upchać do konkretnej szufladki. Na pierwszych płytkach (drapieżniejsze) masz punk, blues, rock później się gdzieś tam zaczepia o country, trip-hop, pop, folk. Miesza, kombinuje, za to ją lubię. Ciekawa klientka. W pisaniu tekstów też jest niezrównana. Po mojemu jedna z najlepszych tekściarek-poetek współczesnych. Dawno mnie nikt tak nie zaintrygował. Ciekawe jaki będzie nowy album. Też się nie mogę doczekać.

Parol

Co do Mikołaja, to parę wskazówek.

Push the sky away jest bardzo dobrą płytą. Jak dla mnie jej głównym atutem jest minimalizm. Cave nie jęczy już tak jak na chociażby No more shall we part. Ale przejdźmy do sedna...

Nie wiem, co już znasz, ale chcąc poznać jego twórczość, to koniecznie zapoznaj się z poniższymi albumami (będzie chronologicznie):

From her to eternity - kapitalny debiut, przytłaczający swoim mrokiem. Z tego albumu być może obił Ci się o uszy tytułowy utwór, aczkolwiek jest tam wiele równie dobrych, jeśli nawet nie lepszych fragmentów ze zdecydowanie najciekawszym A box for Black Paul.

A firstborn is dead - album, na którym Cave z grupą na warsztat wziął blues i troszkę go zmodyfikował Wink

Album słabszy od debiutu, ale ciągle dobry. Już sam początek z mocarnym, basowym Tupelo uderza.

The Good Son - kolejny istotny album w karierze Mikołaja. Jak dla mnie, to bardziej doszlifowane wersje wcześniejszych dwóch albumów. Płyta jest wręcz przebojowa, nie tracąc zarazem swojej atrakcyjności i jakości.

Henry's Dream - podobnie jak wyżej, lecz jeśli dobrze pamiętam, to więcej gitary akustycznej Wink

Let love in - absolutne opus magnum Cave'a. Od początku do końca płyta rozkłada na łopatki. Jest tu niepokój, szaleństwo, soundtrack do filmu noire i nawet ostre, jak na Bad Seeds rockowe granie.

Murder Ballads - chyba największy komercyjny sukces, a to za sprawą dwóch niezwykle chwytliwych i śpiewanych przez nasze matki Where the wild roses grow i (tutaj już raczej przez Kingi z historii tylko) Henry Lee, w którym to nota bene zaśpiewała PJ Wink

Posucha...

No i dochodzimy do najlepszego od czasów Ballad, ostatniego Push the Sky Away.

Tak to u mnie wygląda z Nickiem. Oczywiście pozostałe płyty również są warte poznania, ale ich wadą jest paradoksalnie sam Cave, który jęczy i męczy niemiłosiernie.

Mam nadzieję, że na coś Ci się to przyda Wink

Filas

zuy_pan

Nie wymienić Tender Pray... co to za jaja? Jak to się zaczyna fenomenalnym Mercy Seat, a później nie puszcza jajec w ogóle.

Na debiucie też początek jest kapitalny, ten cover Cohena to pieniądz jak nic.

Nie można też pominąć Birthday Party czyli wcześniejszej kapeli Cave'a, grube post-punkowe hałaśliwe granie, taki momentami niemal industrialny Cave, inne to niż płyty z Bad Seeds, bo właśnie bliżej to połączenia Bauhausu z Throbbing Gristle i zalążkiem późniejszego stylu Cave'a, ale naprawdę bardzo dobry album.

Świetna też była pierwsza płyta Grindermana, nic to odkrywczego, ale mocarne blues-rockowe granie, więc warto.

A tak btw pioseneczki Kejwa z Kajli Minok, to wiadomo, że to piosenka o tym, że baba zabija faceta, czy tam odwrotnie (nie wiem), co już samo w sobie jest śmieszne jak różne Karyny i Seby sobie tego słuchają, myśląc, że to piosenka o pięknej miłości. Kiedyś siedziałem u rodziny przed Wielkanocą i w katolickim radiu Józef puścili właśnie ten utwór, to już był szczyt absurdu, no ale cóż... no, może jakby u kogoś na weselu to zagrali to byłby jeszcze większy, szkoda, że nie umiem into instrumenty, bo bym założył zespół i grał.

Parol

Tender Prey jako całość nigdy mnie nie zwalcowało jak Ciebie, ale The Mercy Seat faktycznie wbija w fotel. No, może jeszcze City of Refuge. Z kolei taka Deanna to przyprawia mnie o nudności... Posłucham sobie jeszcze raz w wolnym czasie, może coś się zmieni Wink

Co do Avalanche, to dzisiaj wyczytałem, że na potrzeby jakiegoś serialu ponownie nagrali ten kawałek. Ciekawe jak będzie brzmiał.

Poza wyżej wymienionymi, to Cave nagrywał też albumy po prostu jako Nick Cave oraz soundtracki z Warrenem Ellisem, skrzypkiem Bad Seeds. Ale to w moim odczuciu takie pitu-pitu, można się obejść bez tego.

Ponadto jeszcze zdarzyło mu się coś napisać. Z pamięci to wiem, że dwie pozycje: Król Inkaust i Śmierć Bunny'ego Munro. Tę drugą pozycję czytałem i nic rewelacyjnego. Ot taka sobie historyjka o facecie, którego pała ciągle swędzi i przy okazji ma jakieś wizje Razz

zuy_pan

Z Ellisem jest spoxowe White Lunar, nie wiem czy to soundtrack (chyba nie), oczywiście nie jest to jakieś super, ale naprawdę przyzwoite i relaksujące. To jest taki quasi-ambient, więc wiadomo, że nie ma się co spodziewać jakiejś porywającej muzyki.

King Ink ktoś mi kiedyś polecał przeczytać, nie pamiętam kto i kiedy, ale na pewno ktoś mi polecał.

Parol

Parol

Filas

Kika · Gość

"Henry Lee" z Polly i "Where the Wild Roses Grow". Wymienialiście, przydadzą mi się Wasze propozycje, dzięki.

Parol

kobaian

Kapitan Wołowe Serce

Parol

Nie powiedziałbym, że wypruwa sobie flaki, ale zgodzę się z tym, że Cohenowski oryginał jest dużo lepszy. Nie znaczy to, że Cave'a jest zły, bo tak nie jest. Zaśpiewał w swoim stylu, z pomrukami, cedzeniem słów przez zęby. Sam kawałek jest ciekawą interpretacją i wpisuje się w ogólny klimat płyty.