Solitude Aeturnus

Rune of Torment

Dyskopatia:

1991 - Into the Depths of Sorrow
1992 - Beyond the Crimson Horizon
1994 - Through the Darkest Hour
1996 - Downfall
1998 - Adagio
2006 - Alone

W sumie już jakiś czas temu miałem założyć temat - moja ostatnia nowa miłość metalowa. Weteran i zespół kultowy na doomowej scenie i w dodatku wyjątkowy no i... dla mnie najlepszy Wink

.

Kapela to amerykańska i zaczynali pod koniec lat 80tych kiedy doom już się za sprawą Candlemass, St Vitus, Troube i całej niewesołej gromadki rozwijał dość prężnie. Co oni nowego wnieśli do tej muzyki? Ano to, że zachowując charakterystykę gatunku nie bawili się z zadżumianie słuchacza ale raczej w masakrowanie go i do w dodatku z nieco połamanym zacięciem. Candlemass może na Nighfall szedł w podobnym kierunku ale jednak znacznie wolniej i prościej. Sloitude Aeturnus na dwóch pierwszych płytach to doom metalowe Fates Warning z okresu z pierwszym wokalistą - pomysłowe, mocne i ciężkie ponure riffy, nierzadko bardzo szybkie jak na doom, i linie wokalne wspaniałego Roberta przypominające fantazją niego boskiego Johna. Tak właśnie brzmią Into The Depths Of Sorrow oraz Beyond The Crimson Horizon. Kolejne płyty to już nieco bardziej konwencjonalny doom ale jednak nie odcięty nigdy całkowicie od stylistyki epickiego melancholijnego power/doomu.
Słabego albumu nie popełnili nigdy - zawsze mają wysoki poziom i conajmniej kilka kawałków które urywają głowę przy samej dupie. Lowe jest tak zajebisty, że nawet śpiewa teraz w Candlemass już od 5 lat.

O:

http://www.youtube.com/watch?v=f9UuvtSRV24
http://www.youtube.com/watch?v=gw_USb2EysU
http://www.youtube.com/watch?v=XgrqjCzYuA4
http://www.youtube.com/watch?v=gvAWVkxgysw